Vikan - 22.09.1960, Blaðsíða 21

samt og tók talnemann. „Viljið þér ekki gera svo
vel að fá yður sæti?“
„Þvi ekki það,“ varð mér að orði.
Ég var varia seztur, þegar hún tilkynnti mér,
að Salter vildi þegar veita mér viðtal. Ég gekk
rakleitt að dvrum einkaskrí^'-ofu hans. drap létt
högg á hurðina og gekk p'ðin inn. Þetta var
snvrtilegasta skrifstofa, búin glæsilegum hús-
gögnum og herra Salter var í stíl við þau.
Hann hafði þykkt, grátt hár, andlitið hraust-
legt og brúnað af sól. klæði hans fóru honum vel.
Hann reis úr sæti sínu og heiisaði mér alúðlega
með handabandi „Gerið svo vel að setjast, herra
leynilögreglumaður." mælti hann. ,.Hvað get ég
gert fvrir yður. Það hefur ekki gerst oft, að
lögreglan heiðraði mig með heimsókn sinni. Satt
að segja er þetta í fyrsta skiptið, og það liggur
við að ég sé forvitinn."
„Hafið þér nokkuð afráðið enn hvað þér eigið
að gera við Fletcher og hans fólk?“ spurði ég
og tók mér sæti.
Hann setti upp sakleysissvip og lézt ekki skiija
neitt í néinu. „Mér þykir það leitt, en ég hef
ekki hugmynd um hvað þér eruð að fara,“ sagði
hann
,.Ég er dálitið þreyttur þessa dagana, herra
Salter. Og auk þess er ég óbolinmóður að eðlisfari,
og þess vegna lítið fvrir ólíkindalæti," varð mér
að orði. „Ég mundi að sjálfsögðu ekki taka einka-
ritaranum yðar það illa upp, skiljið þér, en það
er annað mál. Þér eruð fulltrúi spilavítahrings-
ins i Las Vegas, en fnrráðamenn hans hafa Fletcher
og hjú hans grunuð um að þau hafi stolið sjötíu
þúsund dollurum af sér. Hlutverk yðar er svo —
meðal annars — í bví fólgið að komast að raun
um hvort svo sé eða ekki. Og nú langar mig til
að vita hvort þér hafið tekið nokkra ákvÖrðun
í málinu."
Salter hristi höfuðið. „Þetta er í fáum orðum
sagt, einhver sú furðulegasta saga. sem ég hef
nokkurntíma heyrt, herra leynilögreglumaður.
Eruð þér viss um að hér sé ekki um einhver mis-
grip á mönnum að ræða? Ég á við, að Það kunni
að vera einhver annar hér í borginni, sem ber
sama nafn.“
„Látum svo vera," svaraði ég. „Við skulum Þá
athuga það nánar. Þér heitið Hugo Salter og
leggið stund á innflutningsverzlun, er ekki svo?"
„Jú, rétt er það."
„Hvað flytjið þér inn?"
„Ýmislegt. herra leynilögreglumaður. Einkum
þó ljósmyndatæki."
„Þér hafið bevrt um morðið á Lindu Scott?"
„Vitanlega. Ég les dagblöðin, svo ég komst ekki
hjá því."
„Hvar voruð þér kvöldið, sem morðið var
framið?"
„Muni ég rétt. þá mun ég hafa verjð staddur
hér í skrifstofunni." svaraði hann og lét sér hvergi
bregða. „Vann dálítið lengi fram eftir; það var
nýkomin vörusending. og ýmislegt, sem þurfti að
athuga í því sambandi. Og það vill svo vel til, að
einkaritarinn minn var hérna lika."
„Það kemur mér ekki á óvart," varð mér að
orði.
„Þér verðið að afsaka, en mér fellur ekki
hvernig þér hagið orðum yðar, herra leynilög-
reglumaður.“
„Það er sennilega uppeldi mínu að kenna," svar-
aði ég. „Faðir minn sæll hafði drynjandi brenni-
vínsbassarödd og móðir mín var vön að segja
að tilhugalíf þeirra hefði verið einn ástarsöngur.
Jæja, það er tvennt til, hvað morð þetta snertir.
Annað er það, að Howard Fletcher hafi myrt
hana, hitt — að forráðamenn spilavítahringsins
hafi tekið þá ákvörðun, að hún skyldi ráðin af
dögum. Og ef svo er, þá er það fulltrúi þeirra
hér í borg, sem hefur séð um framkvæmdirnar."
„Ég hef ekki minnztu hugmynd um það enn
hvað þér eruð að fara," sagði hann, og var sak-
leysið sjálft.
„Ég efast ekki um það," sagði ég. „En setjum
nú sem svo, herra Salter, að eitthvert þeirra
þriggja, sem eftir eru, verði myrt, þá mundi
það óneitanlega sanna þá tilgátu, að það væru
forráðamenn spilavítahringsins, sem að þessum
verkum stæðu."
Hann leit á mig, en mælti ekki orð. Ég reis á
fætur og hélt til dyra. „Jú, ég geri ráð fyrir að
hér sé um misgrip á mönnum að ræða,“ sagði
ég. „Það hlýtur að vera einhver annar hér í borg-
inni, sem einnig ber þetta nafn. Bf svo skyldi
fara, að þér rækjust á hann, ætla ég að biðja
yður að gera mér viðvgrt.11
„Bíðið aðeins við,“ mælti hann dálitið hrana-
lega.
Ég leit á hann um öxl. „Já?“ spurði ég,
I „Þér eruð leynilögreglumaður?"
„Rétt tilgetið."
„Þér hafið með höndum rannsókn á morðinu
á Lindu Scott?“'
„Enn getið þér rétt til.“
„Þér hafið ekki neinn sérstakan áhuga ák. inn-
flutningsverzlun — þér skiljið hvað ég á við?"
„Ég hef einungis áhuga á að finna morðingj-
ann,“ svaraði ég.
Hann studdi olnbogunum á borðið. Neri saman
höndunum. „Þá get ég ef til vill veitt yður nokkr-
ar upplýsingar, sem að gagni mega koma. Svarið
er nei — forráðamennirnir hafa ekki tekið neina
ákvörðun enn.“
„Þakka vður fyrir," svaraði ég.
„Og bó beir hefðu gert það." mælti hann enn,
„þá þöri ég að fullvrða, að þeir hefðu aldrei beitt
slíkum hrottaskap."
„Gleður mig að heyra það,“ sagði ég. „Sæiir,
herra Salter . . .“
„Verið þér sælir, herra leynilögreglumaður,"
sagði hann. „Wheeler — sögðust þér ekki heita
það?“
„Jú. rétt er það."
„Það þarf ég að muna," varð honum að orði.
„Það er einn af kunningjum mínum, sem ég veit
að hefur mjög gaman af að heyra, að það skuli
vera levniiögreglumaður hér í borginni, sem heitir
því nafni."
„Þessi kunningi yðar skyldi Þó ekki heita Max?“
spurði ég.
„Jú, ég held nú bað.“ Og nú brosti hann. „Mér
hefur verið sagt, að hann hafi komið heim í spila-
vítið klukkan að ganga hálfátta um morguninn."
„Vonandi við beztu heilsu," sagði ég.
„Ég er ekki frá því, að honum hafi verið hroll-
kalt," tautaði Salter og brosti gleitt. „Og þreyttur
í fótunum ...“
SJÖUNDI KAFLI.
„Þú stóðst ekki lengi við í Las Vegas," varð
Annabellu að orði. „Þú hefur vitanlega tapað
hverjum skildingi strax fyrsta kvöldið."
„Ég kynntist henni Gabriellu," svaraði ég.
ég undirf’urðulega. „Það Iíður varla á löngu áður
en hann rýkur í að slátra alikáifinum. Ég ætla
að vona að þú sért ekki að megra þig Þessa
dagana."
Hún greip eftir stórrí reglustiku á borðinu, en
ég hraðaði mér inn til lögreglustjórans og skellti
hurð að stöfum á hæla mér.
Það lá við sjálft að Lavers heílsaði mér irieð
brosi. „Það er gott að þér eruð komínn aftur,“
sagði hann. „Þeíta er Schafer, fréttarítarí víS
Tribune."
Schafer gerði sér upp einskonar bros, „Við;
þekkjumst þegar," varð honum að orði. „Hvernig
miðar rannsókninni?"
„Heldur í áttina," svaraði ég.
„Schafer virðist þeirrar skoðunar, að henni miðí
samt ekki nógu hratt i áttina," mælíí Lavers.
„Hafið þið komist að einhverju, sem málE
skiptir," mælti Schafer, „mundi ég gjarna viljá fSi
fréttir af því. En svo virðist ekki vera. RitsXjórinni
fylgdist með gangi málsins af miklum áhuga. Hanm
er þeirrar skoðunar, að almenningur eigi heímt-
ingu á að . . .“
„Það vill svo til að mér er kunnugt um skoð-
anir hans," svaraði ég. „Hann sagði mér þær
sjálfur."
Schafer yppti öxlum og sneri máli sínu að lög-
reglustjóranum. „Okkur er það mikið áhugamál'.
að hafa samvinnu við ykkur," sagði hann. „Em
ég hef hins vegar grun um, að þér æskið ekki
neinnar samvinnu. Afstaða Wheelers virðist að>'
minnsta kosti gefa það til kynna."
Lavers ók sér í sætinu eins og honum væri ekki
rótt. „Ekki vil ég nú segja það beinljnis, að við>
teljum slíka samvinnu óæskilega," maldaði hann
i móinn „E’ins og stendur er Wheeler leynilög-
reglumaður önnum kafinn og þreyttur — eins
og við raunar allir, og ...“
„Og þar að auki er það dálítið örðugt að hafa
samvinnu við menn, sem liggja sjálfir undir grun,“
botnaði ég setninguna.
Frænka Iögreglustjórans í Pine City finnst myrt á dyraþrepinu
heima hjá honum og felur hann leynilögreglu-
manninum Wheeler, rannsókn málsins.
Vitað er að sú myrta hefur vreið á snærum spilavítiseiganda,
er dvelst nú sem flóttamaður í Pine City
og fellur þegar grunur á hann um morðið.
Wheeler þykist fljótt sjá, að lykilinn að lausn gátunnar muní
helzt að finna í Las Vegas, bregður sér þangað,
en eigandi „Höggormsaugans“ sendir vopnaðan „starfsmanu^
með hann út á fugvöll, að hann hafi sig á brott.
Wheeler tekst þó með hörkubrögðum að snúa hann af sér,
heldur aftur inn í borgina, þar sem hann hefur mælt sér mót
við nektarsýningarmærina, Gabriellu, sem þekkir ýmis
leyndarmál spilavítisins, og verður kært með þeim, síðan snýr
Wheeler aftur heim til Pine City og beinir nú rannsókn-
inni sér í lagi að Rex nokkrum Schafer blaðamanni.
„Dóttur erkiengilsins, eða hvað? Það er nýtt
ef þú ferð að leggja lag þitt við englakyn."
„Hún er að minnsta kosti eins og engill — nema
þetta, að hún er kvenmaður í fyllstu merkingu
þess orðs."
Annabella tók að hamra á ritvélina. „Það leiðir
svo sem af sjálfu sér, að þú hafir ratað í fangið
á einhverri kvensniftinni. Þú átt vanda til Þess,
ef ég man rétt.“
„Þú veizt hvernig mér líður í nálægð kvenna,"
varð mér að orði.
„Ég veit það. Þú mátt bókstaflega ekki pils
sjá.“
„Er lögreglustjórinn viðstaddur?" spurði ég.
„Það er einhver inni hjá honum þessa stund-
ina,“ svaraði Annabella. „Ef þér er það mjög
í mun, skal ég gera honum aðvart um komu
þína, þótt ég búist ekki við að hann geri bein-
línis að hlaupa upp um hálsinn á þér.“
„Segðu honum það samt. Ég hef hvort eð er
ekkert að missa nema stöðuna."
Hún tók talnemann og sagði nokkur orð við
húsbóndann. Sneri sér síðan að mér. „Hann biður
þig að koma að máli við sig tafarlaust," sagði
hún. „Hann hlýtur að vera genginn af göflunum.
Ég heyrði ekki betur en að hann fagnaði komu
þinni, svei mér þá.“
„Hann lítur á mig sem glataða soninn," svaraði
Lavers setti dreyrrauðan. Hann glápti orðlaus
á mig.
„Hef ég ekki rétt að mæla, lögreglustjóri ?“
spurði ég afar hæversklega. „Schafer liggur jú
enn undir grun. Okkur er kunnugt um að hann
var náinn vinur þeirrar myrtu. Þarna gæti verið
um afbrýði eða ástríðumorð að ræða.' Slíkt er
aldrei að vita.“
Schafer reis seinlega úr sæti sínu. „Ég geri ráð
fyrir að þessi orð séu fyrst og fremst sögð til
að koma hér hjá beinum svörum," mælti hann.
„En hvort sem ég ligg undir grun eða ekki, þá
er ég þó starfsmaður við stærsta dagblað í borg-
inni, herra lögreglustjóri Og ef þér teljið samvinnu
við okkur óæskilega, þá vill ritstjórinn gjarna
fá að vita ástæðuna — skriflega." Að svo mæltu
strunsaði hann út úr skrifstofunni og skellti hurð-
inni að stöfum á hæla sér.
Ég tók mér sæti í stólnum, þar sem hann hafðí
setið, kveikti mér í vindlingi og fór mér ekki óðs-
lega að neinu.
„Ég bað yður að koma að máli við okkur, vegna
þess að ég gerði mér vonir um að þér munduð
koma mér til aðstoðar," mælti Lavers þreytulega.
„Hafið þér aldrei heyrt minnzt á lægni, Wheeler?"
„Jú, það yill svo til.“
,,Því i ósköpunum beittuð þér þá ekki svolítilli
Framhald í næsta blaði.
81
yiKAN