Vikan - 27.10.1960, Qupperneq 31

I
Borgin í skóginum
i' ramhald af bls. 11.
n-g sienu a grjoti götunnar meS
verziamr ant i Knngnm mig og
noru a iónuo streyma út og inn i
nuoirnar. Uer virOist eiiki ganga
nærri eins mikið á og um iniðjan
aag a kaugaveginum. lóikið fer sér
heiuur hægt við innkaupin, ei
snyrtuega Kiætt og djarfiegt i l'ram-
guiigu. ivianni skust ósjálfrátt, að
peua ioiií haíi eiiki storan pening
lram yur sjaiisagðar þariir og hagi
ser par eiur. Manni kemur ekki í
hug nruði eða ohof, þegar maöur
viroir petta lolk iynr ser. Manni
kemur 1 hug nægjusamt iólk, sem
eJua eyoir pemugum hara til að
eyoa penmgum, eins og iðuiega
lienair isienuinginn.
Eg geng íyrir næsta götuhorn og
er á samri stundu koininn inn i
einn hinna metri skrúðgarða horg-
arinnar. Parna eru stónr grasveilir
i sitjóii trjagróðursins. Og hér í
vorsms græna grasi er breiða af
fóiki, sem ekki sér út yfir. h'iestir
eru á sundboium einum fata, sund-
boium í öiium hugsaniegum litum.
Og pað eru allt bjartir og heitir
litir, iitir vors og gróðurs. Ég hef
engan sundboi meöierðis og verð
pvi að iata mer nægja með að tina
af mér oían að mitti. Og nú hugsa
ég aöeins skemmtiiegar svifiéttar
hugsanir: Ef jörðin hefði ekki tekið
upp á þeim skringitiktúrum, að
haiia unair íiatt á sporhraut sinni,
heidur látið sér lynda að þeytast i
lóðrettu ástandi um himinviðátt-
urnar eins og systur hennar, pá
væri i dag og ulla daga eilíft sumar
um miðbiii jarðar, en eilífur vetur
hvarvetna annars staðar á yfirborði
hennar. Og maðurinn pekkti ekki
annað en sólar megin. Hús hans
væri enn í dag trjákrónan, fæða
hans sjálfsprottin aldin, menning
lians einfaldleiki hjartans, tízka
hans mittislindinn, leikur hans —
að elta stúlkuna inn í skóginn.
Það er afar skemmtilegt að liggja
í grasinu og hugsa svona hugsanir.
En loks lcemur þar, að ég spila und-
ir mig fótunum og geng á útiveit-
ingastað. Það er eins og vant er,
þarna er hver stóll setinn. Brátt sé
ég þó, hvar ung stúlka stendur upp
frá tveggja manna borði, en piltur-
ir.n situr eftir. Af hverju fer hann
ekki með henni? Sjálfsagt kemur
liún aflur. En timinn líður og hún
kemur ekki aftur. Mér verður óneit-
anlega tíðlitið á pillinn. Það er ekki
að sjá það í svip hans, að honum
þyki það neitt miður, að stúlkan
sé á bak og burt. En hann sér víst,
hvað mér líður, og bendir mér að
koma. Þetta er myndarpiltur, ljós
yfirlitum og með farmannsaugu
eins og allir myndarmenn i þessu
landi. Ég geng til hans, tek mér sæti
og spyr:
— Kemur ekki stúlkan aftur?
— Nei-nei.
— Er hún ekki vinkona þín?
— Nei-nei.
— Nú, svo þið hafið bara lent
svona óvart við sama borðið.
Hann hlær, svo segir liann:
— Já, það var svoleiðis. Ert þú
íslendingur?
— Já, við erum hér nokkur sam-
an á lystireisu um Norðurlönd.
— Er það ekki afar kostnaðar-
samt?
— Jú, það er óhemjudýrt. Ertu
búinn að fara í sumarleyfið þitt?
— Nei, en ég er á förum, ferðast
einn, á hjóli með lijálparmótor.
— Og hvert ferðu?
— Um Svíþjóð, Danmörku, Hol-
land, Belgíu, Lúxemburg, Frakk-
land og siðan til Englands.
— Það var bara ekkert minna,
segi ég.
Hann hlær að undrun minni:
— Svona ferðast þúsundir ungra
Norðurlandabúa, segir hann svo. —
Það er bæði ódýrt og skemmtilegt
ferðalag.
— En ef kémur rigning? spyr ég.
— Þá fer inaður bara í regnkáp-
una og vaðstígvélin, segir hann.
— En ef vélin vill ekki ganga?
spyr ég.
— Þá fer maður bara í verkfæra-
kassann, segir hann.
— En ef þú skyldir villást af
réttri leið? spyr ég.
— Þá lítur maður bara á landa-
bréfið, segir hann.
— Þú verður þá aðeins fyrir
skemmtilegum töfum, eins og ef
ókunn stúlka sezt óvænt við borð-
ið hjá þér — líkt og áðan.
Hann lilær.
— En hvað gerist, þegar þú kem-
ur lieim úr sumarleyfinu? spyr ég.
— Ég kem ekki nærri strax heim
aftur. Ég ætla í landbúnaðarháskóla
i Englandi.
Ég fæ að vita að pilturinn á heima
i nágrenni Óslóarborgar. Þar á faðir
hans, sein er lestarstjóri, mikið og
gott land, — tilvalið undir fyrir-
myndarbú. Og svo ætlar sonurinn
að gerast fyrirmyndarbóndi, þegar
Bretinn hefur kennt honum allt það
helzta sem liann kann í búvisindum.
Og ég fæ að vita talsvert: Það er
hægt að ferðast um allan heiminn
á hjóli mcð hjálparmótor, bara ef
maður kærir sig um það. Og það er
hægt að keppa að 10 markmiðum i
einu, Ijara ef maður kærir sig um
það. Og heimurinn er auðugri og
betri en þeir allra bjartsýnustu hafa
gefið í skyn, bara ef maður kærir
sig um að trúa því ...
Litlu seinna berst ég alveg óvart
með straumnum inn á Karls Jó-
hannsgötu. Þar hitti ég fljótlega
fyrir nokkra af félögum mínum,
sem eru að spóka sig í umferðinni:
-— Hvað á að gera i kvöld? spyr
ég.
Ég fæ ekkert ákveðið svar. Hér
er úr vöndu að ráða, það er um
svo margt að velja. Én að lokuin
verður næturklúbbur að sjálfsögðu
lyrir valinu. Skemmtiferðafólk hef-
ur þær hugmyndir, að ævinlega
muni gerast eitthvað hörkuspenn-
andi í næturklúbb. Næturkiúbbarnir
hjá Norðmönnum byrja kl. 8. Og
gamanið hefst með því að klúbb-
gestir borða þríréttað. Við erum ný-
búin að borða þríréttað þegar við
komum i klúbbinn, en endurheimt-
um matarlystina samstundis að nýju.
Við erum svo heppin að fá heilag-
fiski, annars hefur fiskur ekki sézt
l'yrr á veiziuborði okkar í þessari
reisu. Og ég skal segja þér: Ég hefði
komið hingað, þótt ekki hefði verið
boðið upp á annað en heilagfiski.
Það er eins gott og heima í Súg-
andafirði. En á meðan ég er að gæða
mér á þessum helgidómi, fara fram
ýmis skemmtiatriði á sýningarpalli,
upplýstum marglitum kastljósum.
Brátt eru lúðrar þeyttir af miklu
kappi. Þetta hlýtur að boða eitthvað
stórkostlegt. Ég ríf mig með öllu
upp úr átinu til að missa ekki af
dýrðinni. Og sjá: Strípuð kven-
persóna hoppar um sýningarpallinn
með stórum læraskellum. Þetta á
að vera yndisdans. En þessi kvensa
er heldur hjassaleg til að leika
þokkagyðju. Sjálfsagt á hún í fyrir-
tækinu og verður því að teljast
nauðungarnúmer á prógramminu.
En ég þakka fyrir heilagfiskið.
Eftir miðnætti erum við öll á
göngu uin Karls Jóhannsgötu. Það
eru nælonljós í öllum tilbrigðum
litrófsins, og mannhafið þokast
áfram um gangstéttirnar. Ungur
maður hágrætur í örmum lögreglu-
manns, annars er tiltölulega kyrrt
yfir umferðinni. Á vissum parti göt-
unnar er þó fátt eitt að finna annað
en lausungarlýð. Þarna setjum við
á svið svolítið leikspil. í þessari
kómedíu hvilir allur vandinn á
herðum einnar kvenpersónu. Hverri
af stiilkunum eigum við að trúa
fyrir þessu vandasama hlutverki?
Jú, dökkhærð, grannvaxin stúlka í
gulum pokakjól verður fyrir valinu.
Hún fær þessi fyrirmæli:
— Þú átt að ganga niður á næsta
götuhorn og til baka aftur. Þú átt
að hafa alveg sérstakt göngulag og
framkomu. Þú átt að ganga hægum,
mældum skrefum, með niðurslegin
augu, þorstlæti í svipnum og halda
töskunni á mjöðminni. Svo skulum
við sjá hvað skeður.
Stúlkan leggur á djúpið, og brell-
an heppnast lrábærlega vel. Slæp-
ingjarnir flauta á stúlkuna og kalla
til hennar, biðla til hennar, Og
gleðikvendin, sem sjá i henni skæð-
an keppinaut, láta eklci sitt eftir
liggja. Þær hrópa:
— Hú, við eigum miklu skárri
þoka til að færa þig í.
Önnur rödd:
— A-a-æ, þú crt afdönkuð.
Stúlkan lieldur áfram hinni fyr-
irhuguðu göngu án þess að láta
frýjuyrði gleðikvennanna eða lof-
tungur slæpingjanna trufla sig í
hlutverkmu. Og hún kemur sigur-
sæl i höfn til okkar aftur, er með
heilan skara af elskendum á hæl-
um sér.
En við kempurnar erum nú
kannski menn til að hrista af okkur
nokkra æpandi stráka, enda kyrrir
fljótlega í kringum okkur.
Leiksýningin er á enda. -fc
Dásamlegt, alltaf ung og falleg, ég noia
daglega Rósol-Crem með A vítamínl. Það
hefur undraverð ihrif á húðina, engar
hrukkur, en mjúk og falleg húð.
Það gjöra emnÍR tugþúsundir
annarra fslendinga. Ef þér eða
fyrirtieki yðar viljið bera fjöldan-
um fregnir af vörum yðar eða
þjónustu þá segið sögu yðar her i
smáauglýsingadátkum VIKBNNAK.
Hringið í 35320 og fáið upplýsingar
um verð og kjör.
VIKÁN 31