Vikan - 19.01.1961, Blaðsíða 5

KIPTING
ðal unga fólksins
ÚR MENNTASKÓLANUM
í þessari skiptingu. Heldurðu að þetta
stafi af fyrirlitningu þeirra, sem við
lærdóminn fást, og að þeir telji sig ef
til vill hafna yfir hina, sem kannski
hafa fallið á prófum og farið að
vinna?
— Nei, það er ekki fyrirlitning,
alls ekki. Það er frekar af því að
sameiginleg áhugamál vantar. Ef
strákar og stelpur úr mismunandi
stéttum geta orðið félagar, þá er það
vegna þess að þar er ástin sameigin-
legt áhugamál.
— Er það eins með strákana úr
skólunum, að þeir þekki alls ekki
hina, sem yfirgefið hafa mennta-
brautina og snúið sér að öðru?
— Strákarnir geta frekar verið fé-
lagar, þótt þeir séu sinn af hverri
sort, en það byggist þá helzt á því
að drekka saman eða fara á kvenna-
far. Þar eru áhugamál, sem eru sam-
eiginleg fyrir báða. Ég held samt,
að það sé ekki mikið um vináttu milli
ungra manna úr langskólastétt og
iðnstéttum og þó eru alls staðar til
undantekningar. Til dæmis geta íjöl-
skyldubönd eða þátttaka í íþróttum
og félagslifi tengt þá saman.
— En þú ert alveg ákveðin í því,
að skólafólkið liti ekki niður á hina,
sem- komnir eru til starfa og hafa
hætt við skólanám.
— Já, það er ekki rétt að segja, að
skólaíólkið líti niður á hina. Það er
kannski talað um, að einhver sé
heimskur og hafi ekki getað lært en
það felst eiginlega ekki niðrun í því,
heldur er talað um það eins og hverja
aðra staðreynd. Það er þá kannski
helzt, að skólastrákar líti niður á
stelpur, sem farnar eru að vinna, við
skulum segja í verksmiðjum eða
mjólkurbúðum.
— Þeir mundu ekki sækjast eftir
þvi að vera með þeim?
— Það held ég varla. Eg mundi
líka segja, að stelpa héðan úr Mennta-
skólanum, sem komin væri af góðu
heimili, mundi íremur lita hýru auga
strák, sem væri við eitthvert skóla-
nám heldur en annan, sem væri í
einhverri iðngrein, enda þótt báðir
væru viðlika ásjálegir og skemmti-
legir.
— Hvernig er það, ef strákur og
stelpa úr menntaskólanum trúlofast
og við skulum segja, að stelpan væri
dóttir einhvers forstjóra og uppalin
á finu heimili, en strákurinn væri
sonur verkamanns eða múrara. Væri
það álitið gott?
— Já, það held ég. Strákurinn sjálf-
ur væri auðvitað aðalatriði málsins
og það mundi ekki gera neinn mis-
mun, hver íaðir hans væri, nema
fólkið væri alveg sérstaklega snobb-
að. Ég þekki bráðgáfaða stúlku, dótt-
ur þekkts borgara hér í bænum,
og hún trúlofaðist járnsmiðanema.
Ég heyrði heilmikið talað um það,
hvort foreldrar hennar væru ekki al-
veg í rusli og hvað hefði eiginlega
komið yfir stúlkuna. Nú vita allir,
að járnsmjðir eru hvorki betri né
verri en aðrir menn og kannski verð-
ur hún miklu hamingjusamari í
hjónabandinu með honum, heldur en
einhverjum menntamanni, sem hún
hefði gifzt annars. En þetta stafar
af því, að stéttaskiptingin er komin
á og það þykir skrýtið og óviðeigandi,
að fólk úr ólikum stéttum giftist.
Framhald á bls. 35.
Strákar, sem farnir eru að vinna hafa miklu eðlilegra viðhorf til lffsins
og það er mun þægilegra að umgangast þá, segir menntaskólastúlkan
Hins vegar mælir hún ekki með nánum kynnum milli mennta- og iðn-
stéttarfóiks.
Menntaskólastúlkan segir: í Þórskaffi er lítið um menntafólk. Þang-
að fer millistéttarfólk, búðar- og skrifstofufólk, afgreiðslumenn, hár-
greiðsludömur og bílstjórar. Þessi mynd er tekin þar fyrir utan
kl. eitt um nótt. Meiripartur fólksins var talsvert drukkinn og sam-
koman endaði með slagsmálum.
„Séníin“ standa á Skallasjoppunni svo allir geti séð, að þeir þurfi
ekki að lesa. „Þeir lesa lexíurnar sfnar á nóttinni með fæturna niðri
f köldu vatni til þess að sofna ekki'..
Á Kjörbarnum í Lækjargötu má finna dæmi um alis konar fólk,
sem ekki gengur menntaveginn og þar eru „töffarar" og „leður-
jakkar“. Við lítum alis ekki niður á þetta fólk, segir stúlkan í við-
talinu en það er bara af annarri stétt með önnur áhugamál.