Vikan - 03.08.1961, Side 17

Dauða-
dalurinn
og
kastalinn
hans
Scotty
Síðari
Einhversstaðar í auðninni fann Scotty
gnægðir gulls og eftir það skorti hann
ekki fé, þótt eyðslan væri tæpast í hófi.
til Gerardso g aðrar prósentur til ríkisins. Þess vegna leyndi
hann fundi sínum."
ViS áttum heima á Langasandi í Kaliforníu, fjölskylda mín og
ég. Það var mikið ferðast uin nálæga sögustaði og borgir, Mt. Palo-
mar, þar sein er stærsti stjörnukíkir i heimi, Mt. Wilson, Tijuana
í Mexíkó, Disneyland, Marineland, Knotts Berry Farms og marga
fleiri staði. Dauðadalsferðin er samt ein eftirminnilegasta ferð
okkar og verður ógleymanleg.
Við lögðum af stað áleiðis til Dauðadals laugardaginn 28. marz
1959, dáginn fyrir páska. Ekið var hratt norður eftir og komið
að kvöldi á Panamint-gistihúsið, sem er í Panamint-dal, næsta
dal við Dauðadal. Þarna gistum við um nóttina. Þessi vinalegi
mat- og gististaður, sem er svo langt frá allri mannabyggð, er
ekki stór um sig, en allt var þar mjög hreint og fágað og fólki
sérlega alúðlegt eins og Bandaríkjamönnum er títt. Allt ferðafólkið,
sem þarna var saman komið, borðaði við eitt langborð, og minnti
það óneitanlega á ísland. Furðaði það okkur, hvernig lieima-
menn gátu búið þarna í einverunni allt árið um kring, þegar á
það er litið að öll umferð um dalinn er bönnuð
allmikinn tíma árs vegna ofsahita er þar geysar, frá 15. maí til
15. okt. Húsfrúin sagði okkur, að við mundum fæst trúa því, en
lnin kæmi frá öllum skarkalanum í Nevv York-borg, en kynni samt
prýðilega við hina einstöku kyrrð þarna í Panamintdal. Umhverf-
is húsin eru nokkuð há tré til hlífðar fyrir sólinni, og stór úti-
sundlaug, upphituð af sólinni.
Við vöknuðum snemma næsta morgun, páskadagsmorgun. Eld-
rauð sólin teygði sig yfir fjallshrygginn, sem aðskilur Panamint-
dal og Dauðadal. Dalurinn var baðaður i morgunsólinni, og kyrrð-
in var fullkomin.
Við lögðum af stað frá „mótelinu“ i Panamit-dal áleiðis í Dauða-
dal og til kastalans hans Scottys. Við staðnæmdumst á einni
varðstöð, „Ranger Station,“ og fylltum bílinn af benzíni og leit-
uðum nánari upplýsinga, áður en lagt væri af stað í sjálfan dal-
inn. „Ranger Stations" eru hafðar á vissum stöðum í dalnum
ásamt viðgerðarbilum, sem eru ferðamönnum til ómetanlegs ör-
yggis. Drykkjarvatnstunnum er einnig komið fyrir í Panamint-dal
og Dauðadal með um 5 mílna millibili. Mönnum er ráðiið að sitja
um kyrrt í bílum sínum, ef einhver bilun verður, en reyna ekki
að ganga og ná í hjálp, því að oftar en einu sinni, hefur komið
fyrir, að menn hafa lagt af stað, en aldrei komizt alla leið og
dáið í auðninni vegna hinna miklu hita.
Mesti liiti, sem mælzt hefur í Dauðadal, er 134 stig á Fahren-
heit, og með vissu má segja, að sumarhitinn er að staðaldri hærri
en nokkurs annars staðar i heiminum. Þó er mesti hiti, sem mælzt
hefur, i Aziza í Libýu, i N.-Afriku, 136 stig á Fahrenheit. Meðal-
hiti í Azíza er samt sem áður 10% minni en i Dauðadal.
Skilti voru meðfram veginum, þar sem auglýst var páskamessa
í Sanddúni. (Sanddune), en þar eru sandhólar á geysistóru svæði,
og er sandurinn mjög smágerður og hvítkremaður að lit. Við
beygðuin út af aðalveginum niður í Sanddúnshólana. Þar var
stórum krossi komið fyrir í einum liólnum, og blasti hann við,
er ekið var upp á aðalveginum. Fólk sat á við og dreif um sandt-
inn og hlýddi á hinn fagra páskaboðskap.
Til gamans má geta þess, að þessir sandhólar hafa verið og
eru notaðir við gerð hinna frægu eyðimerkurkvikmynda frá
Hollywood.
hluti
eftir
Þó að jurtalíf Dauðadals megi virðast mjög snautt, eru þar yfir
sex hundruð tegundir jurta. Það er aðeins einn staður i daln-
um, sem ekkert vex né lifir á. Það er Devils Golf Course, —
Golfvöllur djöfulsins, sem er úr upphleyptum saltkristalli.
Nú eru þeir færri, sem
leggja það á sig að ráfa
um þessa sólbökuðu
auðn í leit að gulli. Þar
voru margir kallaðir en
fáir útvaldir og bein
hinna óheppnu varða
veginn.
Gísla
Holgerson
Það er undraverð gnótt villtra dýra, sem fyrirfinnst þarna, þó að maður reyndar
sjái mjög fátt þessara dýra, þvi að flest eru á ferli á nóttunni, þegar hitinn er ekki
til þess að angra þau og í öðru lagi eru þau mjög gætin og forðast allar manna-
ferðir. Dýr þessi laga sig svo eftir umhverfinu til að geta lifað, að þau afla til
dæmis úr fæðu sinni alls þess raka, er þau þarfnast.
Málmar eru margir í Dauðadal, svo sem gull, silfur, eir og flleiri. Þegar hvítir
menn komu fyrst í Dauðadal voru þar fyrir Indíánar, Panamint-Indíánar, sem eru
Framhald á bls. 36.
vikak 17