Vikan - 03.08.1961, Síða 33

Undri verndarvæng
Gestapo.
Framhald af bls. 26.
hafði dökka bauga undir augum. Og
fyrsta sinni í allan þann tíma, er
við höfðum þekkt hann, var hann
nú órakaður.
Við höfðum skýrslu okkar svo
stutta sem við gátum til þess að
tefja ekki tíma hans, sem við viss-
um, að var dýrmætur. Sögðum við
honum, að vegir væru nær ófarandi
og ferðir frá og til borgarinnar gætu
tekið marga daga. Væri því hent-
ugra, ef við gætum dvalizt að stað-
aldri nálægt landamærunum.
Wallenberg féllst á tillöguna, en
varaði okkur við þvi að stofna okk-
ur í óþarfa hættu.
Loks mælti hann: — Haldið starf-
seminni áfram — fyrir alla muni.
Næst þegar við hittumst, verða að-
stæður kannski ekki jafnerfiðar og
nú.
Þetta voru síðustu orðin, sem við
heyrðum hann mæla, ★
ARFUR FRÁ BRASILÍU.
Framhald af bls. 19.
ekki ýkt. Tótóníó fylgdi mér þangað
fyrir stundu síðan. Eiginlega var Það
til þess, sem ég kom aftur heim, að
spyrja ykkur Marínu, hvort þið vilduð
ekki taka ykkur morgunbað.
— Þetta lætur yndislega í eyrum,
svaraði Lisa. — Ég ætla að sækja bað-
fötin mín og kalla á Marínu.
En þegar hún kom inn til Marinar,
svaf hún ennþá svo vært, að Lisa
hafði ekki brjóst á að vekja hana.
Hún hélt þvi áfram inn i sitt eigið
herbergi og tók að róta i tösku sinni,
til að finna baðföt Þau er hún hafði
Lubitil
Sputnik
vélin
770.00 Kr. Búðarverð
Heildsölubirgðir
Eiriktir Kctilsson
Garðarstræti 2.
klæðst þegar þau voru i Híó. Og gcgn
vilja sínum minntist hún nú atburð-
arins við sundlaugina hjá Copacabana
hótelinu, svo greinilega, að henni
fannst hún heyra rödd hins unga
ameríkumanns og hláturinn, sem gall
við á eftir.
— En sú frekja, tautaði hún og
þótt heill sólarhringur væri frá lið-
inn, hljóp blóðið enn fram í kinnar
hennar, er hún minntist hinna dökku
augna er starað höfðu inn i hennar,
eitt skammvinnt augnablik í fátinu
Þegar hann vissi að hún hafði heyrt
það sem hann sagði.
En sá kjánaskapur af henni, að
vera annars að hugsa um þetta. Þau
sem vissu hvorugt hvað hitt hét. Og
hún myndi áreiðanlega aldrei finna
hann aftur — sem betur fórl Að
minnsta kosti taldi hún sér trú um
það.
Þó var það svo, að þegar hún
fylgdist með Mikka í sólskininu yfir
grænar engjar og eftir þröngum götu-
slóða er lá gegnum skóginn, þá vildi
þessi ógeðfellda endurminning ekki
sleppa tökum af henni.
—- Við gætum vel útbúið tennisvöll
hérna(á enginu, mælti Mikki og hún
tók þessu umræðuefni fegins hendi.
Tennisvöll. Ótrúlega góð skilyrði fyrir
golfvöll. Og svo köld og krystalstær
lind, er spratt upp i mýrinni og varð
að hjalandi læk, sem hoppaði út í svo-
litla dæld, áður en hann hvarf í jörðu
á ný.
— Ég ætla að byggja einskonar
lystihús hérna, sagði Mikki. — Það
sem Armando kallar caramanchao,
með þaki úr þurrkuðum pálmablöð-
um.
—- Mikið er þetta dásamlega tært
vatn, sagði Lísa og horfði niður í litlu
lindina. •—■ Maður verður þyrstur af
því einu, að horfa á það.
— Þetta vatn er betra útlits en á
bragðið, ansaði Mikki. — Ég dreypti
á þvi í morgun, og mér fannst Það
hræðilega vont. En við gætum notað
það fyrir gosbrunn i einu lystihús-
inu.
Lísa rak upp hlátur. — Það er nú
hitt og þetta sem Þyrfti að gera, áður
en við byrjum á gosbrunnum, sagði
hún.
— Það er víst, samsinnti hann. Efn
það skaðar ekki að gera áætlanir.
Komdu nú með mér og sjáðu sund-
laugina.
Þau klöngruðust upp eitt barðið
enn og þau komu upp á hæðarkoll-
inn, heyrði Lísa fossnið mikinn. And-
artaki síðar gleymdi hún öllu öðru
fyrir sýn þeirri er mætti henni. Fram
af fjallsbrúninni gegnt þeim, sem var
að minnsta kosti hundrað metra há,
féll flaumur af freyðandi, glitrandi
vatni, niður í djúpa klettaþró, og hélt
siðan leiðar sinnar út í litla á, er
rann í bugðum niður ásana.
— Ó, hvað þetta er undursamlegt!
hrópaði hún. — Nú skal ég fyrirgefa
Terens frænda hvað sem er, fyrst
þetta er hér.
Mike kinkaði kolli. — Ég bjóst við
að þér geðjaðist að þvi! Og það segi ég
Lísa, að þótt Monte Paraiso sé kannski
ekki alveg eins og við höfðum gert
okkur vonir um, þá eru hér meiri
möguleikar en okkur grunar. Ef við
tjöldum öllu sem til er, ættum við
að geta tekið á móti fyrstu gestunum
eftir svo sem mánaðartima.
YONBRIGÐI. OG VIÐ ÞEIM
SNÚIST.
Aldrei á sinni lifsfæddri ævi hafði
hún verið jafn örmagna fyrr, hugsaði
Lísa um leið og hún strauk hárið frá
heitu enni sér.
Nú voru þau búin að vera í Monte
Paraiso meir en mánuð. Og sá mán-
uður hafði verið með hreinum ólík-
indum. Hún hafði lagt meira að sér
en nokkru sinni fyrr. En er hún b't-
aðist nú um í stóru stofunni, var hún
líka upp með sér af ávöxtum ið.iu
sinnar. Staðurinn leit beinlínis ailt
öðruvísi út, en þegar þau komu þang-
að.
1 fyrsta lagi var allt hreint, — tand-
urhreint hvar sem litið var. Gömlu
stólarnir höfðu verið fóðraðir með á-
klæði i Ijósum litum. Veggirnir voru
þvegnir, kalkaðir og málaðir að nýju,
gólfin skafin og lökkuð. Gamla sauma-
vélin hennar Rósu hafði haft nóg að
gera, og Marín hafði saumað ótal
gluggatjöld, sem hún var nú einmitt
að hengja upp.
Mikki hafði gert við þrepin að
dyrapallinum og málað portið og bak-
hlið hússins. Þeim hafði tekizt að
telja Tótóníó á það, þótt hann mælti
móti því í fyrstu, að hafa kúna kyrra
í fjósinu, en teyma hana ekki inni eld-
hús.
— En hvers vegna má hún kusa
ekki fá að köma inn? spurði hann
og var móðgaður. — Hún er þó lif-
andi vera, ekki síður en við. Og hún
gefur okkur góða mjólk.
Lísa hafði gert Það sem hún gat til
að útlista það fyrir honum, þó fann
hún að hann hafði ekki látið sann-
færast. Og innst inni fyrir var Rósa
sammála syni sínum, enda þótt hún
segði ekki stakkt orð. Það sem hafði
verið fullgott fyrir senhor Terens,
hlaut að vera fullgott fyrir skyldfóll'.
hans, hugsaði hún en tók þó létt á
öllu.
— Lísa, komdu heldur hingað og
hjálpaðu mér til að hengja glugga-
tjöldin rétt upp, en sitja þarna og
glápa út i loftið. Það var Marin,
sem kallaði þetta í önugum tón, þar
sem hún stóð uppi á riðandi glugga-
tröppunni.
Að hún var svona önug, kom til af
þreytu og þunglyndi, því Marín hafði
orðið fyrir mestum vonbrigðum af
þeim öllum. Svo lengi sem hún mundi
eftir sér, hafði peningaleysið háð
henni. Og svo hafði henni allt I einu
fundist sem hún ætti allan heiminn.
Um nokkurra dásamlegra vikna
skeið, virtist allt sem hún hafði óskað
sér, vera á næstu grösum.
Hún hafði hlakkað til að hitta þess
konar fólk sem hana hafði alltaf
dreymt um og lifa þvi lífi, sem hún
hafði ævinlega þráð. Hún hafði séð
sjálfa sig umkringda fjölmennum að-
dáendahópi, klædda smekklegum föt-
um, er juku á fegurð hennar. Og í
stað þess að draumurinn rættist, hafði
hún svo orðið að ganga i síðbuxum,
skúra gólf og þvo loft og veggi ....
En hún hafði aldrei skorast undan
sínum hluta vinnunnar, og hún hafði
reynt að stilla sig um að kvarta. En
í hjarta sér bar hún dulda óvild til
Terens frænda og henni var illa við
Monte Paraiso.
Adda vildi hún helst ekki hugsa
um. Þau höfðu rifist þegar þau hitt-
ust síðast, og hann hafði sagt ýmis-
legt, sem hún gat ekki gleymt í bráð
Hún reyndi að telja sér trú um, að
það hefði að minnsta kosti verið jafn
leiðinlegt að búa með Adda á sveita-
býli hans, eins og að vera hér á Monte
Paraiso.
— Er það gott núna? spurði hún
Lísu Og Lísa svaraði eins og satt var.
— Mér finnst þær reglulega fallegar.
Nýju gluggatjöldin settu virðingar-
svip á staðinn, jafnvel viðhafnarblæ.
Það var búið að dubba upp tvö her-
bergi handa gestunum, sem vildu
leita hvíldar og næðis í dásamlegu um-
hverfi. Og af því tilefni hafði Mikki
farið niður til Nova Friburgo,
snemma um morguninn, til að koma
auglýsingu I eitt af stórblöðum
Brasilíu.
Og ég vona sannarlega að einhver
svari henni, hugsaði Lísa. Henni varð
órótt, er hún hugsaði til þess hve i-
skyggilegur efnahagur þeirra var orð-
inn. Alla vinnu við endurbæturnar
höfðu þau annast sjálf, en efnis-
kostnaður hafði orðið hærri en þau
höfðu gert sér grein fyrir. Auk þess
hafði þeim orðið ljóst, að ef einhver
gestur gæfi sig fram til dvalar á
hótelinu, yrðu þau að eignast bíl.
— Ef við leggjum i að kaupa bil,
verður hann að vera notaður, sagði
Mikki.
— Mér er sama hvernig hann lítur
út, bara að ég geti komist á honum
úr þessum öræfum, niður til mann-
heima annað veifið, sagði Marín af
tilfinningu. Lísa var hinsvegar hag-
sýnni og bætti við: —■ Hann verður að
hafa sterkar fjaðrir og aflmikla vél,
ef hann á að komast eftir þessum
ægilegu vegum.
Þessar áminningar hljómuðu fyrir
eyrum Mikka, en hann hélt niður til
Friburgo og lofaði að gera sem hann
gæti. Hitt fólkið beið þess með eftir-
væntingu, að hann kæmi aftur heim.
— Ef við bara getum komist héð-
an, er nú ekki svo hættulegt að vera
á þessum stað, sagði Kitty og skildi
ekki hversvegna dætur hennar ráku
upp skellihlátur.
— Þey! kallaði Marln. — Það heyr-
ist í bifreið!
Þau höfðu ekki heyrt í bíl siðan
Pétur ók burtu fyrir mánuði síðan.
Líklega var það þess vegna, sem þcim
fannst ganghljóðið svo gróft, hugsaði
Lísa. . . .
Þær systurnar hlupu yfir dyrapall-
inn og niður þrepin, en Kitty kom á
eftir þeim með hóflegri hraða.
— Ég ætla að drepast af tilhlökk-
un yfir að sjá hann, hrópaði Marín.
En hún stakk við fótum neðan við
þrepin, og starði niður að hliðinu,
hissa og vantrúuð.
Neðan frá nýmáluðu hliðinu kváðu
við háværar sprengingar, en inn úr
því rann gamall, rykugur ræfilslegur
jeppi, er staðnæmdist framundan
þeim með rykk.
Framhald í næsta blaði.
VIKAN 33