Vikan - 03.08.1961, Qupperneq 34

.. . ...........................................................;
STRENGJASTEYPA
I
\/
HÚSHLUTAR ÚR STRENGJASTEYPU
í IÐNAÐARHÚS OG VÖRUGEYMSLUR
FRAMLEIDDIR í YERKSMIÐJU OG
SETTIR SAMAN Á BYGGINGARSTAÐ

BYGGINGARIÐJAN h=
Brautarholti 20 — Sími 36660
Ást samkvæmt stundaskrá.
Framhald af bls. 7.
leg, en mamma hennar varð alltaf
jafn forviða hvert sinn, er Ðisa
stökk fram úr rúminu, um leið og
klukkan hringdi. Áður fyrr hafði
orðið að reka margsinnis á eftir
henni.
RIKKI var heimagangur hjá
þeim eins og fyrr. Hann bar
saman ábætisskammt sinn og
Dísu og gældi spaugilega við
hana hvert sinn, er hún brá upp
hendinni, sem nú var prýdd gamal-
dags trúlofunarhring. Hann var allt-
af að bjóða henni í ökuferð með
Lórelei og tók sér það auðsjáanlega
ekki vitund nærri, að hún afþakk-
aði það i hvert einasta skipti.
Yfir sumarmánuðina var óþolandi
hiti. Honum sló á móti Disu frá
gangstéttunum og fylgdi henni inn
í skrifstofuna. Hún missti áhuga á
vinnu sinni, en var þó jafnsamvizku-
söm og áður. Hún varð meira að
segja lystarlaus.
Það voru aðeins samverustund-
irnar með Hávarði, sem hún hlakk-
aði til. Þau sátu á dyrapallinum á
kvöldin og ræddu hvert smáatriði
varðandi brúðkaupið upp aftur og
aftur. Og á mínútunni klukkan tiu
stóð hann upp, kyssti hana á kinn-
ina og fór, — allt samkvæmt stunda-
skrá.
Stundum sat hún tímakorn kyrr
eftir úti á pallinum, starði upp í
heiðbláan sumarhimininn og hlust-
aði á engispretturnar og á Frikka,
er söng svo dásamlega falskt í hús-
inu við hliðina.
Annað veifið kom Frikki lika út
á dyrapallinn sin megin og kallaði
yfir til hennar: — Viltu fá þér vindl-
ing? Það sér það enginn.
— Láttu ekki eins og kjáni, svar-
aði hún.
Eitt kvöld stökk hann yfir girð-
inguna og kom upp á pallinn til
hennar. Hún sá, hvernig glampaði
á hvítar tennurnar i brosi hans og
sivalan hálsinn, þar sem skyrtan
flakaði frá. Meðan þau töluðu sam-
an, fannst henni sem hann hlyti
jafnvel að sjá freknurnar á nefinu
á henni. Það er svona, þegar maður
hefur þekkt einhvern alla ævi. Það
er ekki hægt að strika allt út, enda
þótt það heyri fortíðinni til.
— Frikki, sagði hún, — farðu
heim. Það er orðið áliðið kvölds.
— En, Dísa ... Hann hugsaði sig
um, áður en hann hélt áfram með
þeirri alvöru í röddinni, sem hún
hafði aldrei heyrt hjá honum fyrr:
— Þú mátt ekki glata allri gleði i
lífinu. Það má ekki verða eintómar
skyldur.
Dísa fann til einkennilegs óróa.
Það var eins og hann skildi hana
betur en hún sjálf. Hún leit framan
í hann, síðan sneri hún sér undan.
— Ég skil ekki, við hvað þú átt,
Frikki.
— Hann hló snöggt og biturt. —
Mér finnst þið Hávarður eiga álíka
vel saman og niðursoðin epli og
reykt sild.
— Frikki, endurtók hún, — farðu
hvern tima að verða fullorðinn.
Þessu svaraði hann með því að
vefja hana skyndilega örmum,
kreista hana að sér og kyssa hana
beint á munninn. Hún greindi dauf-
an heizkjukeim af karlmanni og
fann lirjúft andlit hans strjúkast við
sitt. Loks sleit hún sig lausa, hljóp
inn og skellti hurðinni á eftir sér.
Morgundagurinn var einn sá allra
versti, sem liún hafði lifað. Ekkert
gekk eins og skyldi. Skjólstæðingur
utan hæjar hafði leitað til herra
Abercrombies með flókin skattamál,
og karlinn var á sifelklum þeytingi
út og inn, alltaf að grípa fram i
fyrir Dísu og tafði hana við að hrað-
lesa henni fyrir litt skiljanlegar
minnisgreinar. Og herra Allen var
litlu betri.
Þegar Dísa var að flýta sér út til
að hitta vinkonu sina við hádegis-
verð, reif hún beztu nælonsokkana
sina. Auk þess hafði rakinn I loft-
inu eytt liðunum úr hári hennar, en
langir og slappir lokkar límdust við
enni hennar.
ORELDRAR hennar fóru í
heimsókn í húsið við hliðina
snemma um kvöldið, og ná-
kvæmlega klukkan átta kom
Hávarður í jakka og með
hálsbindi í hitanum. Hann kyssti
Dfsu og tók til að skýra henni ná-
kvæmlega frá afkomu fyrirtækisins
við lok reikningsársins. Dísa varp
öndinni. Hún settist annars hugar,
handlék trúlofunarhringinn og
gleymdi að hlusta á hina tilbreyt-
ingarlausu mælgi hans.
— Finnst þér það ekld, Dísa?
Disa hrökk við. Svo anzaði liún
hæglátlega: — Hávarður, ég hlust-
aði ekki á það. Fyrirgefðu mér.
— Nú, sagði hann isköldum rómi.
Dísu varð litið framan í strangt
andlit hans, og allt i einu langaði
hana til að biðja hann að hvíla sig
frá viðskiptamálunum, vera innileg-
ur, vera skemmtilegur.
— Hávarður, mælti hún, — er
ekki stundum einna líkast því, að
við séum gömul hjón, en ekki ný-
trúlofaðar mánneskjur?
— Ég legg ekki hugann að því um
líku, svaraði hann.
Dísa fékk kökk í hálsinn. Varir
liennar skuifu, er hún dreypti á
drykk sínum.
— Leggurðu ekki hugann að þvit
hrópaði lihún. — Og ég, sem hugsa
varla um annað.
— Eftir mánuð erum við gift,
mælti hann, — og annað en það
þarftu ekki að hugsa um.
— Einn mánuður er heil eilifð.
Hann hló. Disu þótti jafnvænt um
þenna djúpa hlátur og röddina, sem
ætið var svo örugg og myndug.
— Þú ert nú bara indælt telpu-
kríli, sagði hann. — Mér þætti gam-
an að vita, hvaða áhrif eins árs
hjónaband hefur á þig.
Hann hló aftur, og að þessu sinni
fannst Dísu sem lítillæti væri í
hreimnum. En hún mátti ekki
HVAÐ BER
FRAMTÍÐIN
í SKAUTI SÉR?
SpÁÍ í spil
O0 bollo
Upplýsingar í síma 50628.
---------------------1
34 VIKAN