Vikan - 29.03.1962, Blaðsíða 6

KHtÐUR
NHUNGA

Síðari hluti. Yilhjálmur S. Vilhjálmsson
þýddi og endursagði.
Leið kcinnunarieiðangursins lá nú um landssvæði, sem kennt
var við Watusia. Þeir voru risar að stærð, yfir sjö fet og þeir
höfðu gert Wahutua, hina upprunalegu innbyggja landsins
að þrælum sinum. Þó að hinir síðartöidu væru inargfallt íjöl-
mennari, en hinir liávöxnu húsbændur þeirra, beygðu þeir
sig í duftið fyrir þeim, tiibáðu þá og tignuðu og það flökraði
ekki að þeim að gagnrýna gerðir þeirra eða athafnir. Eftir
að hafa þrammað um þetta land í nokkra daga rákust þeir
á fyrsta hópinn af Pygmæum, dvergvöxnum mönnuin, tæplega
fjögur fet á hæð og áttu þeir hól í jaðri risalandsins, — Til
þessa hafði það valdið Grogan og Sharp mestum áhyggjum,
hvernig þeim tækist að verjast þjófnaði hinna innfæddu, en
nú bættist annað við. l>eiin gekk ákaflega erfiðlega að útvega
sér burðarmenn. Við og við rákust þeir á bústaði þar sem
fátækt var svo mikil, að sjáll'ir burðarmennirnir fóru að ráða
innfædda til þess að bera fyrir sig. Meðallaun btnðarmann-
anna voru um þrír shillingar um mánuðinn, en burðarmenn-
irnir sjálfir réðu nú innfædda til þcss að bera fyrir sig og
borguðu þeim aðeins nokkur penný um mánuðinn. Og þegar
leiðangurinn lenti inn á iandssvæði, sem var enn fátækara,
réðu þessir aukaburðarmenn enn aðra burðarmenn fyrir enn
minna. Þannig kom upp stéttaskipting innan burðarmanna-
sveitarinnar og arðránið komst í algleyming. Að lokum var
svo komið, að byrðarnar voru settar á bök lítilla drengja eða
gamalla manna, sem voru aðframkoinnii' af hungri og gátu
ekki einu sínni síauiazi áfarm byrðarlausir. Englendingunum
tveimur l'annst, að þeir ættu erfitt með að blanda sér í þetta,
að minnsta kosti meðan allir virtust una við það, en brátt fór
að bera á uppreisnaranda og megnri óánægju og svo bættist
það við, að höfðingjar í smáþorpunum báru fram kvartanir
um, að burðarmennirnir sjálfir, sem nú gengu lausir og lið-
ugir, rændu og rupiuðu í þorpunum, nauðguðu konunum og
herjuðu eins og vahdalar. í sambandi við þetta verða menn að
minnast þess, að venjulega voru slikir leiðangrar nokkrar
míiur á lengd. Aldrei gengu fleiri en tveir saman, en oftast
einn og einu og lestin varð því löng. Af þessari ástæðu reyndist
þeim Grogan og Shárp ókleift að hafa eftirlit með öllum
mönnum sínum.
.Slundum tólcst að standa ránsmenn og ofbeldisseggi úr liði
burðarmannanna að verki og hegningin lét ekki á sér standa.
Þeir voru flengdir hæls og hnakka á milli með svipu, sem
skorin hafði vtrið úr skinni nashyrnings. Samt tókst ekki að
koma alveg f veg fyrir rán og nauðganir. Fregnir bárust um
leiðangurinn langt á undan honum og í staðinn fyrir að bjóða
hann velkominn ti) þorpanna, flýðu íbúarnir burt svo að þorpin
urðu auð og tóm. Af þessum ástæðum fór að reynast mjög
erfítt að afla sér matarbirgða og það varð til þess, að dag
nokkurn urðu félagarnir að taka ófrjálsri hendi banana af
VIKAN