Vikan - 29.03.1962, Blaðsíða 10

AÐ hvíkli slík kyrr'ð yfir véitingástofririni, aS
það hefði mátt halda að hún væri uppi í sveit,
enda þótt hún stæði við fjölfarnar krossgötur,
og ekki nema hálfa mílu frá borginni. Þetta
var grænmáluð bygging, smekkleg og vel við
haldið.
George Ollie reis úr sæti sínu fyrir innan
horðið þar sem gestirnir greiddu beinann, gekk
fram að glugganum og horfði út. Hann leit út
fyrir að vera þrekmikill maður, bæði til líkama og sálar.
Þessi sjö ár, síðan hann byriaði að yinna hér sem matsveinn, hafði
honum vegnað vel í hvfvelna. óvenjuvel, þegar tekið var tillit til þess,
að hann hafði tvivegis lent í klandri í samhandi við „bankastarfsem-
ina“. En það vissi að sjálfsögðu enginn. Og enginn hafði minnstu hug-
mynd um að hann hafði verið með, þegar einn af samstarfsmönnunum
missti skyndilega þolinmæðina og þrýsti á gikkinn, enda hafði það
verið i siðasta skiptiö, sem hann tók þátt i þess háttar.
Þetta heyrði allt fortiðinni til. Það var ekkert samband með C-eorge
Ollie, forseta smáveitingastaða-sambandsins og meðlims i verzlunar-
ráðinu og þess George Ollie, sem horið hafði fanganúmerið 56289 i
eina tið.
f rauninni átti hann þessari fortið sinni núverandi velgengni sfna
að þakka. Eftir að liann dró sig í h’é frá „bankastarfseminni“ og gerð-
ist matsveinn, hafði hann hægt um sig i þrjú ár, fór ekkert út á kvöld-
in og eyddi ekki eyri. Þegar eigandi veitingastofunnar varð veikur og
neyddist til að selja hana, 'gat George þvi keypt hana og meira að segja
greitt hana út i hönd. Siðan hafði hann imnið hörðum höndum og
hyggni hans f peningamálum. ásamt þeirri heppni að gatnamótunum
var breytt þannig að veitingastofan stóð nti á krossgöium, hafði orðið til
þess að efla stöðugt velmegun hins fyrrverandi afbrofamanns.
George sneri sér frá glugganum og horfði inn yfir veitingasalinn, þar
sem Stella, yfirþernan, stóð við borð og skrifaöi niður pöntun. Stella
kunni að bera einkennisbúning með glæsibrag. Hún hlaut að hafa ein-
hvern tíma átt við velmegun að búa, iuigsaði George með sér; lnin hlaiif
einhvern tima að hafa borið dýrustu tízkuklæöi frá Paris með slíkum
virðuleik að athygli vakti, eins og Ijóshláa yfirþernubúninginn nú. Sá
virðuleiki setti ósjálfrátt svip sinn á sjálfa veitingastofuna.
Allar hreyfingar Kennar voru mjúkar, eins og línurnar í vaxtarliigi
hennar, og viðskiptavinur, sem á annað borð veitti henni athygli, horfði
oft lengi á hana. Þó voru hreyfingar hennar ekki á neinn hált eggi-
andi, og ekki brosti hún nema þegar við átti, og j)á alltaf á þann hátt,
sem við átti. Ef einhvcr viðskiptavinanna reyndi að stofna til nánari
kynna, var hún ákaflega ljúf i viðmóli — en hafði bara svo mikið að
gera. að hún mátti ekki vera að því að sinna honum umfram aðra.
George hafði aldre-i reynt að forvitnast um fortíö hennar. Sökum
sinnar eigin fortíðar var honum riijög á móti skapi að vera nokkuð að
hnýsast i það liðnn, hvað aðra snerti.
Það var sjaldan að Stella skrapp til borgarinnnr. Hún hjó í litlu
gistihúsi i grennd við veitingastofuna og þar dvaldist hún flestar fri-
stundir sínar, nema hvað það kom fyrir að hún fór i kvikmyndahús.
George vaknaði af hugleiðingum sinum við það, að einhver sló harka-
lega i afgréiðsluborðið. Maður nokkur hafði komið inn lím ausfur-
dyrnar, án þess George veitti því athygli, og tekið sér sæti við afgreiðslu-
horðið.
Þegar minnst var að géra siðari hluta dagsins annaðist Stella ein
afgreiðsluna. En nú hafði, aldrei jiessu vant, komið talsvert af gestum,
svo hún hafði i meir en nógu að snúast.
Georgc gekk hví sjálftir þangað, sem maðurinn sat, rétti honum
matseðilinn, fylljti glas af fskældu vatni, lagði dislca og mntaráhöld á
horðið og beið svo átekta.
Maðurinn lét hattinn slúta og leif ekki einu sinni upp jtegar hann
fleygði frá sér matseðlinum.
— Eækjur f piparsósu, mælti hann skipandi.
— Þvf miður eru þær ckki á mafseðlinum í dag, svaraði Georg i
afsökunartón.
— Rækjur i piparsósu, endurtók maðurinn.
SENNILEGA heyrði hann illa. George hækkaði
þvf raustina. — Þvi miður höfum við þær ekki
í dag. En við höfum . . .
— Heyrðuð þér ekki hvað ég sagði, spurði
gesturinn með slúthattinn. Ég vil fá rækjur í
piparsósu.
Það var eitthvað i raddblænum sem ásamt
herðasvipnum og heimtufrekjunni, minnti
George á einhvern, sem hann hafði einhvern
tima þekkt. Hann laut nær honum.
— Larry, mælti hann lágt.
Larry Giffins leit upp og glotti við tönn.
—- Hvenær komstu . . . hvernig komstu . . .
— Það er allt f lagi með það, sagði Larry. Ég fór út um aðaldyrnar.
Komdu svo með rækjurnar.
— Heyrðu mig nú, Larry, sagði George, og reyndi að berjast gegn
þeirri minnimáttarkennd, sem þessi náungi hafði alltaf vakið mcð
honum. Matsveinninn er dálítið sfirðlyndur, og starfsfólkið vill ógjarna
leggja á sig aukasnúinga ....
— Þú heyrðir hvað ég sagði. Rækjur i piparsósu . . .
George varð litið í augu honum, hikaði við eitt andartak og gekk
svo fram í eldhúsið.
Stellu varð gengið til hans, þar sem hann stóð og hrærði piparsósuna.
— Hvað er að? spurði hún.
— Dálítið erfiður gestur, svaraði George.
Hún horfði á hann spyrjandi augnaráði. — Mjög erfiður?
— Já, mjög erfiður.
Og hún hélt aftur fram i veitingasalinn.
Larry Giffins át rækjur i piparsósu. Hann svipaðist um rétt eins og
hann ætti veitingastofuna.
— Ég held ég gerist meðeigandi að fyrirtækinu, Georgc.
George varð þurr i kverkunum og kenndi magnleysls i hnjánum.
Hann hafði alltaf vitað, að eitthvað þessu llkt mundi fyrr eða síðar
koma fyrir,
10 VIKAÍI