Vikan - 29.03.1962, Blaðsíða 7

-,ræktuðu svæði innfæddra. „ÞaS var í eina skiplið sem ég stal frá
tainnfæddum,“ segir Grogan. Félögunum varð nú ljóst, að þeir urðu
að koma aga á í liði sinu, en þeim var það lika ljóst, að það myndi
vera hægara sagt en gert. Þcir tóku það ráð, næst þegar áð var, að
strengja gaddavír umhverfis áningarstaðinn og koma þar með í
veg fyrir að burðarmennirnir gætu farið út til ofbeldisverka í skjóli
myrkursins. En árangurinn lét ekki á sér standa. Næsta dag hvarf
flokkurinn allur og byrðarnar lágu stráðar um svæðið. Grogan og
Sharp hröðuðu sér á eftir honum og náði honúm eftir skamma hrið.
Sharp hafði rekizt á nokkurn hluta burðarmannanna og heindi
að þeim byssu sinni með þeim afleiðingum að þeir sneru við, en
Grogan fór að leita hinna. Af hæðardragi sá hann hvar þeir fóru
sniðhalt niður hlið. Grogan hrópaði til þeirra, en einn öskraði ó-
kvæðisorð á móti. Grogan miðaði á hann og skaut með þeim af-
leiðingum að höfuðbúnaður hans fauk af hönum. Þá gáfust þeir
algerlega upp og lengi siðan sýndu þeir ekki neinn óþokkaskap.
Þegar þeir voru komnir framhjá Kivufljótinu komu þeir að eld-
fjöllum og var eldgos i nokkrum þeirra. Grogan minntist þess þá
að Watatongarnir höfðu verið sannfærðir um að hann væri dæma-
laus lygari og benti þeim því á fjöllin til staðfestingar því sem
hann hafði sagt.
„Hvað segið þið um þetta?" sagði hann.
„Við álítum enn að þú sért dæmalaus lygalaupur, herra,“ sagði
sá djarfasti þeirra.
„En þið sjáið sjálfir þessi logandi fjöll," svaraði Grogan.
„Bwana," sagði maðurinn þá. „Logandi fjöll em ekki til. Þú ert
bara að beita okkur töfrum, sem þii hefur lært i þinu landi.“
Og Grogan gafst alveg upp. — Þetta land hafði ckki nokkur
hvítur maður augum litið. Grogan og Sharp gerðu kort af landinu
og Grogan gaf fjöllunum nöfn. Eitt þeirra kallaði hann Mount
Watt og mun þá hafa hugsað til yndislegrar stulku, sem hann þekkti
í Nýja Sjálandi, en hún hafði eins og áður segir, átt rikan þátt i
að hann réðst i þetta einstæða ferðalag.
Og áfram mjakaðist leiðangurinn. Þeir komu f útjaðar Mushari
milli Kivufljótsins og Albert Edwardsfljótsins. Þar áðu þeir félagar.
Milli leðiangursins og Mushari-landsins var breitt hraunbelti og
þegar þeir litu yfir það, virtist þeim sem það væri eins og fijót af
oddhvössu grjóti, sem hinir berfættu burðarmenn ættu erfitt með
að komast yfir. Þetta olli félögunum áhyggjum, en brátt kom i Ijós,
að aðrar og geigvænlcgri hættur voru framundan. Þeir fengn fregnir
af þvi, að mannætuflokkur hefði ráðizt inn i landið frá Kongó og
væri i þann veginn að eyða mannfólkinu. Grogan og Sharp vildu
forðast það að lenda i kasti við þessa ófrýnilegu innrásarmenn
og dvöldu þvi um kyrrt i nokkrar vikur í von um að þeir fyndu
einhverja smugu til að smjúga i gegnum óaldarflbkkrnn eða að jieim
tækist að sveigja hjá honum. Loks freistuðu þeir þess, en það mis-
tókst, því að innfæddur leiðsögumaður þeirra hvarf frá þeim í næst-
Þeir Sharp og
Grogan halda
áfram ferðinni
norðnr Afríku
og ævintýri
þeirra eru
ævintýralegri
en komið gæti
fyrir í skáld-
sögu. Frásögn-
inni lýkur hér.
um ósigrandi bambusskógi. Önnur tilraunin mistókst lika af sömu
ástæðu og þá voru þeir staddir á mjög erfiðum fjallvegi ef veg
skyldi kalla. Og þá missti Grogan þolinmæðina. Hann ákvað að
þeir skyldu hrjótast þvert yfir hraunið og inn í sjálft Mushari.
Grogan segir: „Ég var vantrúaður á það, að um mannætur væri
að ræða — og jafnvel þó að svo reyndist, þá var mér næstum sama,
svo aðþrengdir vorum við orðnir. Ég var alveg orðinn uppgefinn
á lygum, svikum og hræsni hinna innfæddu. Þeir fullyrtu, að gjör-
samlega væri ómögulegt að komast yfir hraunið, að þar væri elcki
vatnsdropa að finna, og loks, að þar væri sægur blóðþystra og
banhungraðra ljóna og annarra villidýra. En ég ákvað að halda
áfram, hvað svo sem burðarmennirnir sögðu. Og það studdi ákvörðun
mina, að þó að þeir vildu ekki fara, þá voru þeir orðnir svo óvin-
sælir meðal hinna innfæddu að þeir þorðu ekki að verða eftir og
fóru þvi með okkur. Þeir bjuggu sér til einhvers konar fótabúnað
og röltu af stað.“
Það var ákveðið að Grogan skyldi fara fyrir liðinu með nokkra
burðarmenn, en Sharp skyldi koma á eftir með þá, sém báru þunga-
flutninginn. Þeir tóku og með sér nokkrar geitur, þvi að þeir bjuggust
ekki við að hægt væri að afla sér matvæla á þessari leið.
Og svo lagði Grogan af stað snemma morguns með sina menn.
Hraunið var ákaflega erfitt yfirferðar, en það reyndist mjórra en
þeir höfðu búizt við og seint um kvöldið komu þeir á frjósamt akur-
lendi. Þar var tært vatn og þarna áðu þeir. Næsta morgun valcnaði
Grogan snemma og hann varð ekki lítið undrandi, þegar hann sá
menn og konur og börn koma skríðandi út úr hraungjótum og fjalla-
sprungum. Þetta fólk kom skriðandi til þeirra eins og dýr og betlaði
mat af þeim. Þessar mannverur sögðu frá þvi að þær væru á flótta
undan Barakeunf, blóðþyrstum mannætum, sem fæm eins og logi
yfir akur og þyrmdu engum Þeir sögðu að mannæturnar dræpu og ætu
allt fólk sem þeir næðu i. „Um nætur reynum við að læðast á korn-
akrana okkar og freistum að ná okkur í eitthvað matarkyns, en
Barakearnir halda vörð um akrana og drepa alla, sem þeir ná i“,
sagði kona ein. — Grogan svalaði sárasta hungri fólksins. En þrátt
fyrir sagnir þess trúði hnnn ekki á mannæturnar, Hann hélt að hér
væri aðeins um að ræða venjulegar erjur miJli ættflokka, en þær
voru daglegt brauð á þessum árnm. — Og enn var lialdið af stáð.
Nú var farið um fegursta land, sem þeir félagar höfðu augum litið.
Við sjóndcildarhring gat að lita svört eldfjöllin, alls staðar var rikur
gróður, bambuskofar stóðu í þyrpingu og smaragðgrænar bannna-
plantekrurnar glóðu i sólunni. Til annarrar handar gat að lita purp-
uralit fjöll. Þegar þeir nálguðust fyrsta kornakurinn gat Grogan
varla trúað sínum eigin augum. Meðfram honum lágu leifarnar af
Framhald á bls. 32.
1!UA 7