Vikan - 21.06.1962, Blaðsíða 4

Xvjii:'-:-;

mw.

Wý-:--:
iiH

W

Íg||

::::::::::::::::::::::::
xíx;.:;;:

II. A. TUIAAIITS
VELLÍÐAN er skilyrdi
íyrir FEGURÐ yðar.
Badedas er nú aftur fáanlegt í verzlunum. Farið að dæmi
hinna fjölmörgu aðdáenda Badedas — og þér munuð
sannfærast um það að Badedas gefur yður áður óþekkta
vellíðan.
Einkaumboð:
Engin takmörk?
Iíæri Póstur.
Ég veit ekki, hversu mikið þið
getið afsakað með blessuðum prent-
villupúkanum — en fjári er ég
hræddur um, að hann hafi gengið
berserksgang í grein, sem ég var að
enda við að lesa. Og ekki nóg með
þag — greinin var svo uppfull af
málvillum og beinum hugsana-
skekkjum, að meira að segja mér
blöskraði, og er ég þó ýmsu vanur
úr íslenzkum blöðum — og er Vikan
sízt undantekning. Greinin, sem hér
um ræðir, nefndist: „Þá brostu þeir
svörtu frá Kaliikabulu". Ég vil með
engu móti ráðast hér beint á höfund
greinarinnar, því að hún er engan
veginn ein um slíka hroðvirkni —
miklu fremur vil ég atyrða ritstjóra
fyrir að láta prenta svona nokkuð.
Vona ég, að þetta frumhlaup (þ. e.
greinin) verði honum eftirleiðis víti
til varnaðar. Tökum fyrst allar
kommuvillur — þær nálgast hundr-
aðið í þessari stuttu grein. Punkta
er höfundi greinilega meinilla við,
og sjást þeir örsjaldan í allri grein-
inni, þannig að setningarnar verða
þvöglulegar langlokur, sem ógern-
ingur er stundum að botna i. Tök-
um hér dæmi:
Eftir langa leit í öllum vösum
og töskum, því það eru örlög á
mér, þó ég taki til í handtöskunni
á hverju kvöldi, dró ég upp mið-
ann, en hann var víst eitthvað
krumpaður og óhrjálegur, því ég
fékk að heyra langa ræðu um
það, að þannig færi maður ekki
með opinber skjöl og lestarþjónn-
inn strunsaði í burtu, fullur heil-
agrar vandlætingar á því, að sýna
yfirvöldunum svona mikla óvirð-
ingu.
Ég vona, að þú birtir þetta í dálk-
um þinum, Póstur sæll, og lofir olck-
ur bót og betrun. G. B.
Eidhúsumræður...
Kæri Póstur.
Gætir þú ekki komið því á fram-
færi við Ríkisútvarpið að það
hunzkist til þess að útvarpa þessum
bannsettu útvarpsumræðum á ein-
hverri annarri bylgjulengd og út-
varpi um leið venjulegu dagskrár-
efni um sjálfa stöðina? Það getur
vel verið, að sumt fólk hafi ánægju
at því að hiusta á margendurtekin
slagorð, tóm loforð, barnalegan róg-
burð og tækifærissinnaðar sleikjur
kvöld eftir kvöid, en það er eiíki
hægt að bjóða öllum útvarpshlust-
endum þetta tit lengdar. Það er sjálf-
sagt að allir fiokkar fái að etja sam-
an hestum sinum öðru hverju og
])á ekki sízt fyrir kosningar í út-
varpi — en þá verður slíkt efni að
vera sem venjulegur dagskrárliður,
sem ekki bitnar á öðrum og æski-
legri dagskrárliðum. Skyldi þá muna
mikið um að útvarpa slíkum um-
ræðum á annarri bylgjulengd? Og
ætli flokkarnir sjálfir væru ekki fús-
ir til þess að borga brúsann að ein-
hverju leyti, í þeirri von að einhver
saklaus kjósandi láti blekkjast af
rausinu? Ætli ekki það.
Með þökk fyrir fljóta birtingu.
Ópólitíkus.
Hvað er þjónusta?...
Kæri Póstur.
Eitthvað vantar okkur íslendinga
ennþá upp á að vita, hvað þjónusta
er — að minnsta kosti sjást hvergi
í nokkru landi eins margar umkvart-
anir í blöðum og tímaritum varðandi
alla þjónustu — og ætla ég að verða
enn einn til þess að kvarta og vona
um leið, að orð min verði birt. —
í þetta sínn eru það bifreiðavið-
gerðaverkstæðin: þjónustan á þeim
á fjandi langt i land enn, þvi að
jafnvel lélegustu verkstæði erlendis
standast samkeppni við þau. Sóða-
skapurinn umhverfis allflest bif-
reiðaverkstæði er svo gifurlegur, að
það stappar klámi næst. Og inni á
sjálfum verkstæðunum er sóðaskap-
urinn ekki minni. Ég minnist þess
til dæmis ekki að hafa fengið bíl-
inn minn nema allan útkámaðan,
eftir viðgerð á verkstæði. Ég hef
kannski sent hann nýbónaðan á
verkstæðið — og það bregzt ekki —
þegar viðgerðinni er lokið, fæ ég
bílinn i hendurnar allan kámaðan
og skítugan, með greinilegum fingra-
förum á ólíklegustu stöðum. Lág-
markskrafan er hreinlæti. Það þarf
ekki annað en að eitt verkstæði hér
i bænum temji sér fyrirmyndar-
hreinlæti — um leið verður sam-
keppnin til þess að hin verkstæðin
fylgi á eftir. Ég hef ef til vill tekið
hér heldur djúpt í árinni, því að
undantekningar eru til frá þessari
reglu í bænum — en það vita allt
of fáir um þessar heiðarlegu und-
antekningar, þvi að menn gera sorg-
lega lítið að þvi að leita uppi betri
þjónustu, heldur bíta sig við viss
verkstæði, hversu léleg sem þjónust-
an þar er.
Með þökk fyrir birtinguna.
Hannes.
Hætíumerki...
Kæri Póstur.
Það er mesta mildi að þú fáir þetta
bréf (I), því að það má heita merki-
legt að ég sé ennþá lifandi. Ég er
nýbúin að laka bílpróf, og um dag-
inn hætti ég mér í fyrsta sinn út á
land. Vegurinn var allsæmilegur og
ég ók nokkuð greitt. En skammt
sunnan við Leirvogsárbrúna kemur
skyndilega snögg beygja, sem leyn-
ir mjög á sér, þannig að maður
sér hana ekki fyrr en komið er á
blábeygjuna. Við staðinn er ekkert
hættumerki, svo að ég er í rauninni
alveg hissa á því að margir skuli
ekki vera búnir að drepa sig þarna.
Ég skrifa þetta bréf til þess að benda
viðkomandi aðilum á að setja skilti
þarna og einnig til þess að forða
verðandi bílstjórum, sem ekki þekkja
þessa slæmu beygju, frá bráðum
bana. Þetta er vafalaust ekkert eins-
dæmi, en það er leiðinlegt að sjá
svona, því að yfirleitt hefur mér
4 VIKAN