Vikan - 21.06.1962, Qupperneq 33

gramdist henni við sjálfa sig fyrir að
vera svo eigingjörn í hugsun.
„Það held ég eiginlega ekki, en ég
er talsvert snjall teiknari. Ég ætla
að byrja á morgun. Auða bakherberg-
ið í íbúðinni dugar mér.“
„Það er myrkt. Þú sérð Þar ekki
nokkurn skapaðan hlut.“
„Ég hef ekki hugmynd um hvernig
ég á að mála Þá hluti, sem ég sé,
hvort eð er,“ sagði hann og fór að
hlæja. „Ég ætla að senda mömmu
fyrstu myndina, hún sýnir svo fjöl-
skyldusálfræðingnum hana — hann
hefur áreiðanlega gaman af Þvi.
Hún leit hikandi á hann. Hann
sleppti henni.
„Ertu ekki ánægð? Ég hélt að Þér
mundi falla Það vel, að ég færi að
fást við eitthvað á eigin spýtur."
„Ég er mjög ánægð,“ svaraði hún.
„Þú hefur áreiðanlega mikið gott af
Því.“
Á stundum tileinkaði Alan henni
viðbrögð móður sinnar. Og i rauninni
nálgaðist Josée Þau sum að verulegu
leyti.
00O00
„Hvernig gengur Þér?“
Hún opnaði dyrnar og stakk höfðinu
inn um gættina. Alan var í dökkbláu
fötunum glæsilegu jafnvel Þegar hann
málaði og hafði neitað skelfdur Þeirri
tillögu Séverins, að listmálarar ættu
alltaf að vera á peysu og gallabuxum.
Vitanlega fór ekki mikið fyrir vinnu-
stofuandrúmsloftinu Þarna í bakher-
berginu. Ekki annað en myndtrön-
urnar skammt frá glugganum, litar-
skálparnir í röð og reglu á litlu borði
og nokkrir strangar af ónotuðum mál-
verkastriga á hillu, og loks ungur
maður sem sat á stól á miðju gólfi,
oftast reykjandi. Það leit helzt út
fyrir að hann væri að bíða eftir Því
að andinn kæmi yfir hann. Og Þótt
hann hefði eytt Þarna hverju kvöldi
undanfarinn hálfan mánuð, var aldrei
minnstu Þreytumerki á honum að sjá
Þegar hann hætti, hann var í sólskins-
skapi og tandurhreinn. Josée vissi
ekki hvað hún átti að halda, en hvort
sem Þetta var allt leikur einn eða
ekki, hafði hún fjórar klukkustundir
daglega sem hún gat ráðstafað að
vild, og Það var ómetanlegt.
„Mér gengur ágætlega. Hvað hefur
Þú haft fyrir stafni?"
„E'kkert. Ég hef gengið um göt-
urnar."
„Hvert fórstu?"
„Ekki neitt sérstakt. Fékk mér te-
sopa við lítið torg í grennd við Porte
d'Orléans."
„Alein?"
„Já.“
Hann brosti. Hún virti hann fyrir
sér. Hann hló við.
„Ég býst ekki við að Þú trúir mér?“
„O-jú-jú. Ég trúi Þér.“
Henni lá við að spyrja: „Hvers
vegna?“, en stillti sig um Það. En
hún var hissa á Þvi hve lítið hann
virtist forvitinn.
„Það gleður mig að Þú skulir trúa
rr.ér, ég meina Það.“
Rödd hennar var Þýð. Hann roðnaði
og hækkaði röddina.
, Það gleður Þig að dregið skuli
hafa úr hinni banvænu afbrýðisemi
minni Gleður Þig að mitt lágkúrulega
hugsanalíf skuli ekki lengur renna
í einungis einn, Þröngan farveg. Gleð-
ur Þig að ég skuli loks hafa tekið
mér eitthvað fyrir hendur eins og
maður með mönnum, jafnvel Þótt Það
sé ekki annað en að smyrja málningu
á striga; er Það ekki rétt til getið?“
Hún lét fallast niður á armstól án
Þess að svara. Senna var í aðsigi.
„Eiginmaðurinn minn er loks far-
inn að haga sér eins og venjulegur
eiignmaður; hann lætur mig í friði
fjórar klukkustundir á sólarhring —
Það er Þetta, sem Þú hugsar með
sjálfri Þér. Hann eyðileggur málara-
striga, sem margur ræfillinn með tvö-
falda hæfileika á við hann, hefur ekki
einu sinni efni á að kaupa, en hvaða
máli skiptir Það á meðan hann lætur
mig í friði? Er Það ekki einmitt
Þetta?“
„Það gleður mig að Þú skulir Þó
loksins hafa gert Þér grein fyrir
hversdagslegum samfélagsskyldum.
Og hvað sem öðru líður, ertu áreið-
anlega ekki einn um Það að bregða
klessunum fyrir Þig, ef Þú ert ekki
fær um neitt annað."
„Ég bregð ekki klessunum fyrir
mig eingöngu, ég kann meira fyrir
mér. Þetta er að minnsta kosti eins
nytsöm dægradvöl og að sitja klukku-
stundum saman í bíl og glápa á veit-
ingastað við lítið torg .... “
„Ég er ekki að gagnrýna Þig,“
sagði hún en Þagnaði við. „En hvern-
ig stendur á Því, að Þú .... að Þú
veizt .... Þetta með veitingastað-
inn?“
„Ég læt veita Þér eftirför,“ svar-
aði hann. „Vissirðu Það ekki?“
Hún leit höggdofa á hann. Hún varð
ekki reið, heldur færðist yfir hana
annarleg ró Því að ekkert hafði
breytzt. Lífið gekk sinn vanagang.
„Þú lætur veita mér eftirför? Allt
kvöldið? Ertu Þá eiginlega nókkuð
að mála?“
Hún rak upp hlátur. Hann var orð-
inn fölur í framan. Hann greip um
arm henni og dró hana inn í bakher-
bergið og enn hló hún og hló. „Vesa-
lings spæjararæfillinn," sagði hún.
„Sá hlýtur að vera orðinn leiður á
leiknum."
„Þetta er fyrsta myndin min.“
Hann sneri málverkinu að henni.
Enda Þótt Josée hefði mjög takmark-
aða Þekkingu á myndlist, fannst henni
málverkið alls ekki lélegt. Hún hætti
að hlæja.
„Þetta er góð mynd, skilurðu."
Hann skellti málverkinu upp að
veggnum og horfði á Það um hríð
með vafa I svip.
„Um hvað ertu að hugsa Þegar Þú
situr alein í bílnum klukkustundum
saman? Um hvern ertu að hugsa?
Segðu mér Það, ég bið Þig ...“
Hann vafði hana örmum, Þrýsti
henni fast að sér. Hún varð gripin
viðbjóði og meðaumkun í senn.
„Hvers vegna læturðu njósna um
mig? Veiztu ekki að slíkt og Þvílíkt
tíðkast alls ekki framar og er álitið
skammarlegasta athæfi? Vesalings
maðurinn hlýtur að hafa fengið fyrir-
litningu á Þessu torgi mínu.“
E'nn ætlaði hún að íara að hlæja,
en beit á vörina og stillti sig.
„Segðu mér um hvað Þú ert að
hugsa."
„Ég er að hugsa um . .. ég veit Það
ekki. Hreinskilnislega talað, ég veit
ekki um hvað ég er að hugsa. Um
Þig, um mannfólkið yfirleitt, um sum-
arið ...“
— Ég meina. . . um hvað ertu í
rauninni að hugsa?"
Hún brauzt harkalega úr faðmi
hans; hún fann ekki lengur neina
löngun hjá sér til að hlæja.
„Slepptu mér .. . Þú verður — ég
veit ekki hvernig ég á að Jroma orð-
um að Því — svo viðbjóðslega klúr,
Þegar Þú yfirheyrir mig svona í Þaula.
Ég er ekki að hugsa um neitt sérstakt,
heyrirðu Það? Ekki nokkurn skapað-
an hlut!“
Hún skellti á eftir sér hurðum og
hljóp út. Þegar hún sneri heim aftur
klukkustundu síðar, rólegri í skapi,
hafði hann drukkið sig fullan.
Þau sátu Þrjú inni í dagstofunni,
sem loksins hafði verið búin bólstruð-
um sófa og armstólum. Josée lá í
sófanum, Þeir karlmennirnir horfðu
báðir á hana og ræddust við.
„Þarna sérðu," mælti Bernard, að
hún ann Þér ástríðuheitt, Alan minn
góður."
„Það kalla ég góðar fréttir," varð
Josée að orði. „Hún hefur reynzt
ýmsum heldur ótugtarleg að undan-
förnu.“
„Ég kem henni ekki almennilega
fyrir mig,“ sagði Alan og virtist órótt.
„Lauru Dort? Hún var i miðdegis-
verðarboðinu hjá Séverin fyrir eitt-
hvað tíu dögum. Hún er fimmtug,
eða nálægt Því, Þótti mjög falleg í
eina tíð og er enn Þokkaleg útlits.
Hún tekur oft á móti gestum á
fimmtudögum."
„Fimmtug? Það held ég að sé eitt-
hvað ýkt, Josée. Hún getur ekki verið
mikið eldri en fertug, og verður Þó
að kallast ungleg eftir atvikum."
„Jæja, hvað um Það; ég hef engan
tíma til að sinna henni,“ sagði Alan.
„Ekki Það, að ég geri ráð fyrir að
Þú yrðir afbrýðisöm gagnvart henni,
eða mundirðu verða Það?“
„Slíkt er aldrei að vita,“ svaraði
Josée og brosti við. En hvað sem Því
líður, Þá yrði Það þ.ó alltaf dálítil
tilbreyting".
Bernard rak upp hlátur. 1 veikri
von um að takast mætti að draga
eitthvað úr afbrýðisemi Alans, höfðu
Þau gripið til Þess ráðs að henda stöð-
ugt gaman að henni, eins og væri
hún einhver sérvizkukækur. Alan tók
ævinlega undir hlátur Þeirra án Þess
Þó að framkoma hans tæki nokkrum
stakkaskiptum, sem óneitanlega rugl-
aði Þau talsvert í ríminu.
„Ætlarðu að Þiggja boð hennar og
líta inn hjá henni í kvöld, eða ekki?
Ég hef ekki tíma til að staldra við
lengur."
„Við skulum að minnsta kosti at-
huga málið," sagði Alan. „Ætli við
förum ekki fyrst í kvikmyndahúsið
og horfum Þar á eina hrollvekju fyrst,
og hittum Þig svo á eftir."
Þegar Bernard var farinn, ræddu
Þau um Lauru Dort nokkra hríð.i
Josée Þekkti hana náið. Hún var gift
verzlunarmanni, sem var stimamjúkur
og eftirlátur, en sjálf hafði hún á-
stríðubrunginn áhuga á svipuðum
félagsskap og Séverin. Hún hafði stöð-
ug kynni við eina tvo eða Þrjá elsk-
huga, án þess þó að það ylli sérstöku
hneyksli, en aðra hafði hún hrekkt
VIKAN 33