Vikan - 21.06.1962, Side 32

mm

V IÐ SLIPUM
SVEIFARÁSA
raeð fullkomnustu tækni.

Velaverkstæði
Þ. JÓNSSON & CO.
Brautarholti 6 — Sími 19215
ÉÍilÍS

við þær löngu og sundurlausu sam-
ræður eftir morguninn í gistihúsinu,
morguninn þegar hvorugt fann hjá
sér svo sterkar tilfinningar að þær
næðu lengra en til sátta — þeim hafði
komið saman um að byrja aftur á
nýjum grundvelli, orðalag sem átti
að réttlæta brottför Josée, aðskiinað
þeirra og endursameiningu. Ekki þar
fyrir að þau legðu sérlegan trúnað
á slikt samkomulag, en þar sem bæði
voru orðin þreytt á sinum eigin duttl-
ungum, var þetta einskonar griða-
sáttmáli til fullnægingar umgengnis-
kröfum og siðum og venjum í þeirra
hóp. Og þó var það ekki eingöngu
þreytan. Þau vildu ekki viðurkenna,
hvorugt þeirra, innst í hugarfylgsn-
um sínum, að brottför Josée — báð-
um sár — þessi frekar leiði hálfi
mánuður, sem þau höfðu verið að-
skilin — nei, þau vildu ekki viður-
kenna að í því fælist neinn úrskurður.
1 rauninni skildi Alan það þannigr
„Þú viðurkennir þar með að ég eigi
skilyrðisíausan rétt á þér,“ en Josée:
,,Þú viðurkennir að Þú eigir ekki skil-
yrðislausan rétt á mér.“ En hvorugt
iét í þetta skina, þau sögðu bara:
„Viö erum frjáls, við umgöngumst
fólk, við reynum að umgangast það
eins og við værum hjón."
En meinið var að áhrifin n.'.ðu
skammt. Alan elti hana augum hvar
sem hún fór, athugaði hvern hún
talaði við Henni fannst sem hún
heyrði stöðugt tifa hið innra með
honum einskonar reikningsvél, sem
glímdi án afláts við skákþrautir, til-
gátur og útreikninga, og hún væri þó
ekki látin heyra nema óminn af því
á kvöldin, af ótta við að hún kynni
annars að hlaupast á brott aftur —
en sem hún hafði þó stöðugt í eyr-
unum að því rnarki, að hún leit
kannski ósjálfrátt urn öxl og stóð
hann þá að þessum sífelidu njósn-
um. Hins vegar var svo rekkjan og
atlotaleikurinn og hún furðaði sig á
því að þetta skyldi enn vera til í dæm-
inu og hafa hjarað af þreytuleiðann.
Á nóttunni endurlifðu Þau ástríðu
sína í sameiningu, ofsa og hita ást-
arinnar, sem breyttist svo óðara í
gagnkvæma tortryggni þegar þai:
vöknuðu að morgni. Víst var það ekki
af líkamlegri ást eingöngu, að hún
var kyrr hjá honum, en hefði hún
orðið kyrr án hennar?
ooOoo
æðum sinum — æðaslættinum sem
var þrunginn ástriðu og um leið svo
ófullnægjandi — og hin rólega birta
yfir: Place Vendóme breyttist í sihvik-
an eltingarleik ljóss og skugga og út-
skofnnni rekkjunni í farkost.
Á eftir lágu þau kyrr langa hríð,
þerruðu svitann mjúklega af hvors
annars líkama. Hún hafði þegar af-
hent honum allt.
„Á morgun svipast ég um eftir íbúð
handa okkur,“ sagði hann loks.
Hún hreyfði ekki neinni athuga-
semd.
ooOoo
Hann hafði kastað glasinu frá sér
á gólfið í krakkalegum galsa, sem
hann átti þó ekki vanda til, og nýja
þjónustustúlkan hafði lýst yfir því
að ef þetta ætti svona að ganga yrði
hún ekki lengi hjá þeim, og svo fram-
vegis. Loks hafði þeim tekizt að gera
íbúðina einkar skemmtilega, þótt
herbergin væru undir súð, eða eins
og álitið var í bóhemskum stíl í Holly-
wood öllu fremur en í gömlu hverf-
unum í París. Josée hafði komizt yfir
þrjá muni húsgagna, þægilega og
frekar vandaða, slaghörpu og feikn-
stóran útvarpsgrammófón. Fyrsta
morguninn höfðu þ^u tekið lífinu
með ró í herbergi, þar sem ekki var
öðru til að dreifa en rekkju, lampa
og öskubakka, hlustað á eitt af stór-
fenglegustu tónverkum Bachs sem
seiddi þau aftur í faðm svefnsins.
Seinna um daginn heimsóttu þau
fornsala og flóamarkaðinn. Þau fóru
og í nokkur drykkjuboð þar sem Josée
beitti Alan svipaðri aðferð og kisu-
lóra, sem heldur kettlingi mjúklega
á hnakkadrambinu milli tanna sér,
reiðubúin að stökkva á brott með
hann ef minnsta hætta virðist á ferð-
um. Að minnsta kosti lýsti Bernard,
fornvinur hennar því $annig: „Sá einn
er munurinn að kisa gerir þetta af
ást, en ekki vegna almenningsálits-
ins eins og þú“, bætti hann við dálítið
meinlega, „sem óttast að hann verði
fullur eða baldinn eða hleypi öllu í
uppnám“. E'n gagnstætt þvi sem
Bernard bjóst við, lék Alan hlutverk
hins einfalda, ofurhrifna unga banda-
ríska eiginmanns með slíkum ýkjum
að Josée gerði bæði að gremjast og
hafa gaman af.
„Það er mér mikil ánægja að mega
njóta leiðsögu yðar,“ sagði Alan við
Séverin, annan fornvin hennar, sem
þótti skjall hans gott. „Við í Banda-
ríkjunum erum svo víðs fjarri Evrópu,
einkum þó Frakklandi, þar sem allir
hlutir eru svo næmlega fágaðir, svo
einstakir. Mér finnst ég vera eins og
villigöltur, þegar ég er kominn í ykk-
ar hóp, og ég er alltaf hræddur um
að ég verði Josée til minnkunar."
Þessi fáorða, hógværa ræða, ásamt
glæsileik hans, sigraði allra hjörtu.
Það lá við sjálft að fólk lægi Josée á
hálsi fyrir að vera ekki stimamýkri
við hann. Frá sjónarmiði hennar, sem
varð að hlusta á það á hverju kvöldi
hvernig Alan tætti hverja spjör utan
af þessu sama fólki af miskunnar-
lausri grimmd, var þetta hryggilegt
og skoplegt í senn, eins og réttarfars-
misbeiting. Raunar hafði ekki einung-
is Bernard heidur nokkrir aðrir af
kunningjum hennar á stundum heyrt
hlátur Alans, heyrt athugasemdir
hans og litu á hann með tortryggni
og velvild svo nálgaðist að verulegu
leyti þær öllu skefjalausari tilfinn-
ingar sem toguðust á um hjarta Josée
— og þetta varð henni að vissu leyti
einskonar staðfesting.
Þeim hafði komið saman um það,
„Ég var að leita að þér," sagði
Ailan. „Heldurðu ekki að ég hafi rek-
izt á náunga, sem stundaði mynd-
listarnám með mér við háskólann.
Hann á heima hér í borginni. Ég er
jafnvel að hugsa um að taka þráðinn
upp aftur með honum."
„Þú málar þá?“ Hún var höggdofa.
„Ég hafði óviðjafnanlegt gaman af
að fást við það, Þegar ég var átján
ára, og svo er það líka starf að sínu
leyti, er ekki svo? Ég er búinn að
ganga írá íbúðinni og búa hana hús-
gögnum, og hef þvi ekki hugmynd
um hvernig ég á að drepa tímann,
þar sem mér eru yfirleitt fá störf
lagin."
Áhuginn var yfirsterkari háðinu í
rödd hans.
„Hafðu ekki neinar áhyggjur," sagði
hann, tók um herðar henni og þrýsti
henni að sér. „Ég fer aldrei fram á
að þú farir að blanda fyrir mig lit-
ina; þú getur reikað um með þessum
fornvinum þínum, og ekki síður,
ein .... “
„Hefurðu hæfileika?"
„Kannski þetta bjargi mér,“ hugs-
aði hún, „kannski dreifir þetta huga
hans frá okkur sjálfum." Um leið
32 VIKAN