Vikan - 21.06.1962, Blaðsíða 31

Ég undirritaður óska hér með eftir að gerast áskrifandi
að Búnaðarblaðinu frá og með 1962.
□ Greiðsla fylgir
□ Sendið póstkriifu
..Nafn’..
Heimilisfang
Áskriftarverð kr. 150,00.
Áskrift sendist í pósthólf 149, Reykjavík.
að krefjast þess stöðugt að vera veit-
andinn, gætirðu reynt að láta þér
til hugar koma að hún hefði líka
eitthvað að gefa; þú hefðir getað
reynt að skilja hana, en hvernig ætti
ég að geta .... “
„Þú ert kvæntur, er ekki svo, Jean
minn góður?"
„Jú,“ svaraði Bernard, og brá
nokkuð.
„Og konan þin ann þér og matar
þig. Og þú yfirgefur hana ekki, enda
þótt hún þreyti þig.“
„Þú virðist hafa aflað þér greina-
góðra upplýsinga."
„Og þú yfirgefur hana ekki af þeirri
ástæðu, sem þú kallar meðaumkun,
er það ekki rétt?“
„Það kemur þér ekki við. Það eru
þínar aðstæður, sem við erum að
raeða," sagði Bernard.
„Ég er að tala um ástina,“ sagði
Alan. „Við verðum því að gera okk-
ur dagamun. Barþjónn ....“
„Hættu að drekka," sagði Josée
lágri röddu.
Henni leið illa. Það var satt að hún
hafði látið Alan mata sig á ást, hafði
fundið í því einhvern lífstilgang —
eða ráð til að drepa timann, hugsaði
hún í laumi. Það var líka satt að hún
var orðin leið á því, að hún vildi
ekki lengur láta mata sig þannig,
eins og Aian orðaði það. Hann hélt
áfram.
„Og svo ertu orðinn leiður á kon-
unni þinni, Jean minn góður. Endur
íyrir löngu varst Þú ástfanginn af
henni, eða Þú hélzt það að minnsta
kosti, og hún lét til leiðast við þig
og þið lékuð saman viðkvæmnislegan
og hugljúfan tvíleik í sömu tóntegund.
Því að fiðlur ykkar eru nákvæmlega
samstilltar, það er að segja, báðar
jafn lágt stilltar."
„Kannski Það,“ sagði Bernard.
Hann leit til' Josée og hvorugt
Þeirra brosti. Þá stundina hefði hún
viljað gefa hvað sem var til þess að
geta unnað honum af heitri ástriðu,
svo hún hefði Þar einhverja vörn
gegn röksemdum Alans. Bernard
virtist skilja hana, og roðnaði.
„Hvað um Þig, Alan? Þú hefur
unnað konu og eitrað lif hennar?“
„Jæja, það er Þó alltaf eitthvað.
Heldurðu að hver sem væri hefði
getað komið Þar í staðinn?"
Þeir sneru sér að henni. Hún reis
seinlega úr sæti.
„Rökræður ykkar hafa mikil áhrif
á mig. Haldið þeim áfram, þar sem
þið virðizt hafa gersamlega gleymt
því að ég komi þar við sögu. Ég ætla
að koma mér í háttinn."
Hún var horfin út úr barstofunnl
áður en Þeir voru staðnir upp og náði
samstundis í leigubíl. Hún nefndi bíl-
stjóranum gistihús, sem hún hafði
einhvern tíma heyrt getið.
„Það er orðið áliðið,“ tautaði bíi-
stjórinn og virtist vita hvað hann
söng. „Alltof áliðið til þess að ganga
til rekkju.“
„Já,“ samsinnti hún. „Alltof áliðið."
Og allt í einu gerðist það, að hún
sá sjálfa sig flýja á brott, 27 árá að
aldri, í leigubíl, yfirgefa eiginmann
sinn og segja í fyllstu alvöru; „Það
er of seint“. Hún sagði við sjálfa sigj
að hún mundi aldrei verða svo full-
orðin að það eltist af henni að endur-
leika atburði, setja þá á svið, horfa
á sjálfa sig sem leikanda. Hún sagði
við sjálfa sig að hún hefði átt að
gráta i bílnum, eða komast öll í upp-
nám í stað Þess að brjóta heilann um
það, hvort bílstjórinn — en nafn hans
stóð letrað á sætisbakið samkvæmt
reglugerð — héti í rauninni Silvius
Marcus.
Það var ekki fyrr en hún hafði
fest kaup á farmiða til Parísar, tann-
bursta og tannsápu, og gengið svo
frá að þetta yrði sent seinna um dag-
inn — ekki fyrr en hún hnipraði sig
saman í gistihússrekkjunni og dags-
birtan gægðist varlega inn um glugg-
ann í herberginu, sem hún hafði tekið
leigt án nafns, að hún tók að skjálfa
af kuldahrolli, þreytu og einmana-
leik. Hún var orðin því vön að sofna
við hlið Alans, og þá hálfu klukku-
stund, sem það tók hana að festa
blund leit hún á ævi sína sem eitt
samfellt slys.
MORGUNNINN var svalur og hress-
andi. Þegar Josée kom út sá hún
ákaflega eftir því að hafa heitið Alan
að hitta hann; hún hefði ólíkt heldur
kosið að sitja um stund úti fyrir Deux
Magots eðp Flore, heilsa upp á gamla
kunningja, tala um tóman hégóma
og drekka tómatsafa eins og hún
var vön. Að fara að heimsækja Alan
í gistihúsinu virtist álíka kjánalegt
og atriði úr bandarískri kvikmynd
og ekki i neinu sambandi við loftið,
sem hún andaði að sér eða hæg skref-
in, Þegar hún rölti eftir Boulevard
Saint-Germain i ró og spekt og virð-
ingu fyrir umferðarljósunum. Hún
hélt sem leið lá til Place Vendome,
spurðist fyrir um herbergi Alans, og
varð þá fyrst meðvitandi um sjálfa
sig, um Alan, sig og hann, þegar hún
opnaði herbergisdyrnar.
Hann lá í rekkju, nakinn að ofan
með gamlan, rauðan trefil um háls-
inn. Morgunverðarbakkinn lá ofan á
ábreiðunni til fóta, og hún hugsaði
sem svo .meJS nokkurri gremju,
að Alan hefði að minnstá kosti getað
látið lita svo út sem hann byggist við
henni.
Því að hún hafði yfirgefið hann
ótilneydd samkvæmt eigin ákvörðun,
og heimsótti hann eingöngu til að
gera út um skilnaðinn. Það virtist
gagnstætt eðli slíkra viðræðna að
taka svo fáklæddur á móti henni.
„Þú lítur dásamlega út,“ sagði
hann. „Fáðu þér sæti.“
Þarna var einungis óþægilegur
armstóll og hún varð annaðhvort að
sitja bein og stjörf á brún setunnar
eða eiga á hættu að missa jafnvægið.
Hún settist bein og stjörf.
„Það er eins gott að þú skulir
hvorki haida á hatti né tösku,“ mælti
hann glettnislega, „annars hefði ég
getað haldið að þú værir erindreki
einhvers mannúðarfélags og komin
til að biðja mig um að láta eitthvað
af hendi rakna við fátæka."
„Ég er komin til að biðja um skiln-
að,“ svaraði hún þurrlega.
Hann rak upp hlátur.
„Þú þarft ekki að setja upp þennan
illskusvip samt sem áður. Þú ert ....
þú ert eins og krakki. Auðvitað hef-
urðu aldrei vaxið upp úr krakka-
skapnum; hann heldur sig við þlið
þér eins og skuggi, hljóður, hlédræg-
ur og hæverskur sem væri hann Þitt
annað sjálf.“
Hún andvarpaði. Það var þýðingar-
laust að tala við hann. Hún átti ekki
um annað að velja en halda á þrott,
Engu að síður olli léttúðarhjal Allans,
bros hans, henni nokkrum áhyggjum.
„Stattu upp af þessum armstól og
komdu hingað,“ sagði hann. „Ertu
hrædd?“
„Hrædd við hvað?“
Hún settist á rekkjustokkinn. Þau
voru mjög nálægt hvort öðru, og hún
sá svipdrætti hans mildast smámsam-
an, augu hans verða rök. Hann rétti
út arminn, tók um hönd henni og
lagði lófa hennar í fellingu á ábreið-
unni.
„Ég þrái þig,“ sagði hann. „Þú veizt
það.“
„Það er ekki aðalatriðið, Alan.“
Rauði trefillinrt kom við andlit
henni; hann dró hana nær sér og hið
eina sem hún greindi var hvítt lakið
og sólbrúnn háls hans.
„Ég þrái þig,“ endurtók hann.
„En, hlustaðu nú á mig. Ég er al-
klædd og snyrt. Ég næ varla andan-
um. Ákefð Þín er ákaflega hrífandi,
en ég verð að fá að tala við Þig.“
Þrátt fyrir allt vissi hún ekki fyrr
en hún var ósjálfrátt farin að taka
sinn venjulega þátt í atlotunum, og
andardráttur hennar varð örari þegar
hann lagðist að henni og fór að fást
við pilsið hennar óþolinmóðum hönd-
um. Hún lét loks til leiðast, spurði
sjálfa sig hvort hún væri að leita
svefns eftir leiða andvökunótt eða
hvort það væri löngun líkama sins
eftir að kenna karlmannslíkama aft-
ur. Andartaki síðar lágu þau bæði
nakin í rekkjunni, gripin ofsa og
ákefð, bráð þeirrar holdlegu imynd-
unar sem ástin getur á stundum orð-
ið, furðuðu sig á því með tár í aug-
um hvað hefði getað aðskilið þau svo
lengi, lögðu eyrun við dyn blóðsins í
VIKAN 31