Vikan - 21.06.1962, Blaðsíða 11

kt>
1'

V

>
V

&

aí
0>°
,»e atl
-io4- vVi’“5‘ M ors’óK
98® ____„aisla«su
aUS*,
Yiinni
UPP^'J
°4öJafnframt mark;lð sjáift:
'VVV(,
\* ^ íð' 'Vö
V ***** „
A? 6»^
sameiningin
" «u %
*<* *
’ e-Þ
^?e

<sl.
V.

a

A
d
<s>.
.s*

«d

%
<SV

%

Steinunn S. Briem.
í lífinu, sem annars kann að virðast flókið og torskilið, jafnvel
óréttlátt.
1: Tilvera hins yfirskilvitlega raunveruleika, sem við getum
nefnt alheimsvitund, hið algjöra, Guð eða hvað annað, sem okkur
þöknast, og að innsti kjarni okkar sjálfra sé eitt með þessari
vitund.
2: Lögmál endurfæðingarinnar. Sú kenning, að sálin eða æðra
sjálfið taki á sig mörg gervi í heimi efnisins og þessi gervi þrosk-
ist smám saman til fullkomnunar líf eftir líf samkvæmt lögmáli
framþróunarinnar, unz æðra sjálf og lægra sjálf sameinist og
verði eitt. Það virðist augljóst, að enginn maður geti náð guð-
legri fullkomnun í einu stuttu lífi hér á jörð, enda eru mennirnir
misjafnir að þroska og getu. En ef við hugsum okkur þá sem
gervi eða starfstæki sálarinnar í jarðneska heiminum, sjáum
við fljótt, að sumar sálir hafa náð betri stjóm á verkfærum
sínum en aðrar, og stöku sinnum virðist æðra sjálfið skína ó-
hindrað gegnum efnisumbúðir sínar, eins og t. d. hjá slíkum
guðmennum sem Jesú Kristi, Gautama Buddha og Sri Krishna,
að fáein dæmi séu tekin.
3: Lögmál orsaka og afleiðinga eða karmalögmálið. Þetta lög-
mál rikir í efnisheiminum, og hvers vegna skyldi það ekki ríkja
jafnt á öðrum sviðum tilverunnar? Ef við rekum höndina inn
í eld, brennum við okkur, og ef við áipumst áfram og æðum á
hvað, sem fyrir verður, meiðum við okkur fyrr eða síðar. Og
á því lærum við. Á sama hátt lærum við af mistökum okkar
og glappaskotum að þekkja muninn á réttu og röngu. Meðan
við reynum ekki að kynna okkur þau lögmál, sem stjórna til-
verunni, eigum við sífellt á hættu að brjóta gegn þeim og upp-
skera þannig ónotalegar afleiðingar. Ef við förum inn í verk-
smiðju, þar sem fullt er af vélum í gangi, er okkur voðinn vís,
ef við tökum ekkert tillit til þess, hvernig þær starfa, heldur
æðum á hvað sem fyrir verður og fálmum í forvitni eftir öllu
því, sem okkur finnst nýstárlegt. Við getum auðvitað kallað
það hróplegt ranglæti, ef svo kynni að fara, að við misstum
framan af hendinni við að reka hana inn í einhverja vélina. Eins
getum við kallað það reiði Guðs eða ranglæti örlaganna, þegar
afleiðingarnar af okkar eigin axarsköftum í lífinu dynja yfir
okkur. En ef við lærum að umgangast vélamar og nota þær á
réttan hátt með því að hlýða lögmálum þeirra, getum við stjóm-
að þeim og fengið þær til að vinna fyrir okkur. Þannig verðum
við að læra að þekkja lögmál tilverunnar og hlýða þeim, því
að það er þá fyrst, þegar við þekkjum þau og högum okkur í
samræmi við þau, að við getum farið að stjórna þeim.
Til er gamail, spænskur málsháttur, sem hljóðar svo: „Guð
sagði við manninn: Taktu það, sem þú vilt — og borgaðu fyrir
það“. Ef við viljum afla okkur æðri þekkingar og öðlast beina,
persónulega reynslu í dulvísindum og yfirskilvitlegum fyrirbær-
um, verðum við að greiða gjaldið, sem upp er sett. Braut yogans
hefur aldrei verið talin auðveld, en ef við viljum stytta okkur
leið og leggja beint á brattann, verðum við að taka afleiðing-
unum. Það eru til margar greinar af yoga, því að mennirnir eru
hver öðrum ólíkir og sú braut, sem einum hæfir bezt, þarf ekki
endilega að eiga við alla. En yoga er samheiti yfir allar þær
leiðir, sem liggja að miðdepli tilverunnar, hinni upphafslausu
orsök alls; og jafnframt markið sjálft: sameiningin við allífið,
hið máttuga afl, er mennirnir hafa nefnt Guð.
(Framhald í næsta blaði).
YIKAN 11