Vikan - 13.09.1962, Blaðsíða 8

MÝVATNSSVEIT
Ég innti hann eítir því, hvort þe’r nágrann-
ar hans í Mývatnssveit hcfcu ekki sitthvað
til að vera montnir af. Honum var ekki í
mun að viðurkcnna það, en sagði þó, að þs'r
væru félagslyndir í meira lagi. „Þeir d.rífa
upp mörg leikrit á hverjum vetri“, sagði
hann, „enda geta allir leikið. Og allir geta
þeir sungið. Það er karlakór og blandaður
kór og hver einasti maður geti'r sunvið ein-
söng. Eða ræðuhöMin maður. Á fundum er
biðröð við ræðupúltið og við jarðarfarir þarf
næstum hver maður að halda ræðu. Mývetn-
ingar geta víst allir haldið hálftíma ræðu um
hvað sem er, og það án undirbúnings“.
Þarna sérðu, sagði ég, hvort þeir hafa ekki
eitthvað til þess að vera ánægðir með. Það
hlýtur a.ð vera afskaplega gaman að eiga þar
heima.
„Enda fer varla nokkur að heimon". sagði
hann. „Það eru orðnir átta búendur á sumum
kotunum".
Vegurinn liggur yfir nokkuð háa heiði
milli Reykjadals og Mývatnssveitar. Útsvni
fram á hálendið. Dvngiufiö’l Ko’lótta
dyngja, jafnvel Vatnajökull. Másvatn í
grunnu daldragi, mýrarsund, grámosi, hill-
ingar í fjarska, hvellt hljóð í spóa og öðrum
heiðarfugli.
1 Vogum stendur röð af íbúðarhúsum, sem öll eru ný og reisuleg.
Álftagerði og Skútustaðir. Lengst til vinstri er barnaskóli í byggingu.
Pétur í Reykjahlíð, hreppstjóri og
hóteleigandi. — drýpur smjör af
hverju strái og afkoman góð —
Þráinn, skólastjóri barnaskólans
á Skútustöðum. — þjóðemis-
kenndin er sterk —
Anna Vilfríður, húsfreyja í Vogum I.
— kallarnir geta alltaf keypt sér vél-
Jón, bóndi í Álftagerði. — yngri
mennirnir nenna þessu ekki —

''' wj :
g VIKAN