Vikan - 13.09.1962, Blaðsíða 35

Bankahólfið
Framhald af bls. 11.
yrðu veggir þessa tíu þúsund feta
hylkis að vera minnst tveggja eða
þriggja feta þykkir“.
Þar sem Raisin var Rússi, hrærði
hann marmelaði út í teið sitt og
greip svo fram í fyrir mér. „Þetta er
fjarstæða. Láttu það þá bara gufa
upp. Brenndu uppskriftina. Hugsaðu
ekki meira um þetta En fyrst þú
komst með það hingað, þá skulum
við rétt líta á það.“ Hann tók utan
af pakkanum og sagði: „Ég vissi all-
an tímann, að þetta var glens“. Þeg-
ar papþírinn lá á borðinu, sá ég, að
þetta var vasabókin.
Ég kallaði: „Guð hjálpi mér — hún
átti að liggja örugg í bankanum.
Þetta er uppskriftin!"
„En sprengjan?"
„Ekki sprengja, Raisin — ég var
að segja þér, að það er ekki hægt að
kalla fluorine 80+ sprengju. Fjár-
inn hafi það! Ég hlýt að hafa skil-
ið það eftir hjá nýlenduvörukaup-
manninum".
Hann sagði: „Er það eitrað?“
„Eitrað? Nei, það hugsa ég ekki.
. En bíddu við. Ég man greinilega
eftir því, að þegar ég fór að heiman
setti ég uppskriftina í hægri frakka-
vasann og fluorine áttatíu plús í
þann vinstri. Nú, fyrst fór ég í Eni-
cerie Internationale til að ná í marm-
elaðið, og til þess að vinstri vasinn
yrði ekki of fullur, færði ég ... 6,
þetta er allt í lagi, Raisin. Það þarf
ekki að hafa neinar áhvggjur af
þessu, aðrar en bær, að þetta er ekki
bess konar vasabók. sem æskilegt er
að hafa í vösum sínum. Fluorinið er
öruggt í bankanum. Þetta voru ósköp
eðlileCT mistök — oakkarnir líkir að
stærð. lögun og bvnCTd. Astæðulaust.
að hafa nokkrar Shvggiur. Viltu
gera svo vel að rétta mér marmelað-
ið? ‘
Fn Raisin sagði: „Þetta andstvggi-
lecra fluorinest-'fkki — bú settir bað
í bankann, var það ekki?“
„Flunrine áttatfu plús? Jú, hvað
um það?“
„Þú notar Maritimebankann, er
þsð ekki?“
„Jú. hvers ve^na spyrðu?“
. Það geri ég líka. Það er öruggasti
hankinn í Frakklandi. Bankahólfin
eru — taktu vel eftir, Perfrement ■—-
bankahólfin eru sprengiuheld. eld-
föst eg alvev loftbétt. Gevmsluhólf-
in ern alls fiörutfu feta löng. briá-
tfu feta breið o" tfu fet á hæð. Það
gerir um tólf búsund fet. í rúmmál.
Það er 'dsst rakastig þar inni og hit-
inn fer aldrei niður fyrir sextíu og
fimm sti« á 'fahrenheit. Veggirnir
eru úr hörði’ stáli og sementeinangr-
unin er þriú fet á b”kkt. Aðeins
hurðin er briát’u tonn að bvngd. en
hún feþur í eins og tapoi í gler-
flösku. Gerirðu þér liósa býðineu
hessa alls?“
„Hvað..“ stamaði ég, „hvað “
„Já, hvað? Þú hefur ekkert að
segja. Veiztu hvað þú hefur gert,
ábyrgðarlausi vinur minn?“ sagði
doctor Raisin. „Þú hefur sett þetta
fluorine áttatíu plús þitt í þessar
óhugsanlegu kringumstæður. Þetta
er þér og þínum líkt. Það hvarflar
ekki að ykkur, að sprengja geti ver-
ið ílöng og ferhyrnd, eins og banki.
Beztu hamingjuóskir!"
Ég sagði: „Ég þekki bankastjór-
ann, M. le Queux, og hann þekkir
mig. Ég fer strax að tala við hann“.
„Það er laugardagur. Bankinn er
lokaður“.
„Ég veit það. En ég ætla að biðja
hann að skreppa í bankann með
lyklana“.
„Ég vona að þér gangi vel“, sagði
Raisin.
Mér var sagt í símanum, að M. le
Queux hefði farið yfir helgina í
sumarbústað sinn í Laffert, en það
er á hálendi um áttatíu mílur inni
í landinu. Ég reyndi því að finna
leigubíl, en þar sem kjötveðjuhátíð-
in stóð yfir, var engan bíl að fá nema
eldgamlan skrjóð, sem aðeins hefði
getað verið notaður í Frakklandi.
Bilstjórinn tuggði hvítlauk og kall-
aði í eyru manns, eins og fjarlægðin
milli okkar væri minnst hundrað
metrar. Ferðin gekk seint og illa, því
að tvisvar þurfti að binda eitthvað
saman í bílnum með vír, en loks
komum við til Laffert og gátum eft-
ir nokkurt þóf fundið M. le Queux.
Hann sagði: „Fyrir yður skal ég
gera hvað sem er. En að opna bank-
ann — nei, þar get ég ekki orðið
yður að liði“.
„Þér verðið nú samt að gera það“,
sagði ég ógnandi.
„En Sir Peter“, sagði hann, „þarna
er ekki um það að ræða að set’a
lyk’l í skrána og opna dvrnar. Þér
hafið sjálfsagt ekki lesið leiðarvís-
inn okkar. Hurðin að hólfunum er
tímalæst. Það þýðir það, að eftir að
læsingin er sett á og dyrunum lok-
að, er ekkert, sem getur opnað þær
aftur, fyrr en viss tími hefur liðið.
Þannig er það klukkan 7.45 á mánu-
dagsmorgni — en ekki augnabliki
fyrr en þá, að hægt er að opna hólf-
in fyrir yður“.
„Þá er ekki um annað að ræða en
að senda eftir járnsmiðnum og láta
hann dýrka lásinn upp“.
M. le Queux hló. Hann sagði: „Það
er ekki hægt að opna bankahólfin,
nema taka hurðina burt“.
„Þá er ée hræddur um. að ég verði
að biðia vður að gera vður það ó-
mak, að láta taka hurðina frá“, sagði
ég.
„Það er næstum bað sama og að
rífa bankann". sacði M. le Queux,
og hélt auðsiáanlega að ég væri orð-
inn geðveikur.
„Þá er ekki um annað að ræða en
að rífa bankann“. sagði ég. „Þannig
er mál með vexti. að vegna klaufa-
skapar og mistaka, hef ég aert hanka
vðar að risasprengju — svo öflugri
sprengiu að séu stærstu atom-
sprengiur bornar saman við hana,
verða bær að envu Orka hennar er
ómælanleg og afleiðingar hennar ó-
lýsanlegar".
„Annar hvor okkar er að verða
vitlaus", sagði M. le Queux.
„Hiroshimasprengian er reiknuð í
megatonnum“, sagði ég. „Þegar um
er að ræða mína fluorine áttat’u
plús snrengiu. verður að búa til nvi-
an mælikvarða. Segium að millión
megatonn iafngildi einu tyrrannot-
ton. Millión tvrrannoton gera eitt
chasmaton. Millión chasmaton eru
sama og eitt brahmaton. en eftir
milljón brahmaton komum við að
því, sem ég kalla ultiminon, því að
það er endirinn á hugsanlegum út-
reikningi. Eftir fáa klukkutíma —
og við erum að eyða tímanum M.
le Queux — mun heimurinn finna
sprenginguna af hálfu chasmaton,
það er að segja, ef hólfin verða ekki
opnuð. Mætti ég fá lánaðan síma hjá
yður?“
Ég náði sambandi við ýmis ráðu-
neyti, og talaði þar við háttsetta
menn og sagði þeim að hafa hraðann
á. Ég benti þeim á marga þekkta at-
omfræðinga, ef þeim fyndist mitt
Gef
mér líka!
Svona, svona unCTfrú góð. Ekki svona
mikið i einu! Siáðu hara hverníg
mamma fer að: L’tið á einu sinni oftar.
En þú hefur rétt fvrir þér — maður
byrjar aldrei of snemmn á réttri húð-
snvrtingu. Mamma þín hefir líka frá
. æsku haft þessa reglu: Nivea daglega.
Gott er að til er NIVEA!
Nivea inniheldur Euce-
rit —- efni skylt húðfit-
unni — frá því stafa
hin góðu áhrif þess.
nafn ekki næg trvggine. Eftir tutt-
ueu mínútur gat éCT saet M. le Queux.
að allt væri undirbúið. Herinn og
lögreelan væru farin af stað. sömu-
leiðís væru nokkrír st.arfsbræður
mínir á leiðinni. Féiaeið. sem setti
unn bankahólfin, sendir heztu sér-
fræðinea sma með fluevél til Fess-
es. Það mun takast að opna hólfin
vðar eftir nokkrar klukkustundir.
Mér bvkir leitt ef betta veldur yður
óbægindum. en þér verðið að sætta
vður við bað“.
Hann var orðlaus. Það eina, sem
hann eat sagt, var: „Óþæeindum!“
En svo öskraði hann: „Eftir þetta.
S’‘r Peter. ætla ég að biðja yður að
skipta við annan banka“.
Ég vorkenndi honum, en það var
enginn tími til tilfinningasemi þessa
stundina, bví nú var allt komið á
annan endann. Fjórir helztu atom-
fræðingar voru fluttir undir lög-
regluvernd t’l Fesses. Ég gladdist
yfir að siá meðal þeirra minn góða.
gamla óvin Frankenburg. sem nú
varð að viðurkenna, að kenningar
hans um fluorine hefðu við ekkert
að styðjast. Þar var auðvitað líka
mesti fjöldi lögreglumanna, bæði'
einkennisklæddir og í borgarabún-
ingum, og þarna voru líka, guð má
vita hvers vegna, tveir læknar. Ann-
ar þeirra talaði stanzlaust um allt
sem hann vissi um fluorine — það
fyndist í ríkum mæli í óþroskuðu
fóstri, og hve gott það væri fyr:
barnatennur. Sérfræðingur í hinum
góðu, gömlu sprengjum, sagði að
sjálfsagt væri að yörmfa svæðið
kringum ósprungnn sprengju, þann-
ig að bezt væri að flytja fólkið burt
frá Fesses,
Þá ætlaði hor”arstió’'inn alveg að
sleopa sér. Að flvtía fólkið burt ein-
mitt um kiötveðiuhátíð'na, mundi
bvða algiört gialdbrot bæjarins —
þá væri dauðinn bet.ri en skömmin
og fleira bvíl’kt. Ég sat?ði, að ef
fluorine 80 -4- soringi. mundu vanda-
mál fólksflutninsa alls ekki koma
til creina — hvorki hér né annars
staðar. Lögregluforinsinn leit tor-
trysgnislesa á mis os sasði, að hætt-
an af sorensiunni væri enn óviss. en
hræðsla fólksins. ef þet.ta breiddist
út, mundi valda vandræðum og
verða hættules. Þar sem bankinn
væri í miðiu verzlunarhverfi os
helsin væri fram undan. væru ekki
líkur til að þetta bvrfti að breiðast
út. sasði hann os otaði í mig reyki-
aroípunni. Það var auðséð. að hann
ále’t þette vera yf’rskin til að opna
bankahólfin. bó að hann sesði það
ekki beinl’nis.
M. le Queux sagði: „En það eru
engir peningar í bankanum yfir
helgina. Vopnaður bíll fór með þá
í burt í morgun, svo peningar í reiðu
fé verða hér ekki fyrr en á mánu-
dagsmorgun". En lögregluforinginn
var tortrygginn. Á meðan voru
Frankenburg og hinir að lesa upp-
Vskriftina, sem ég hafði neyðzt til að
: fá þeim.
Frankenburg urraði: „Ég verð að
.Jfara yfir þetta aftur og aftur. Ég
ilþarf reikningsheila til þess. Það tek-
2ur minnst fimm daga“.
En litli doctor Imhof sagði: „Við
verðum að ganga út frá, að allt sé
rétt, sem stendur hér. Þótt það sé
aðeins til að geta rökrætt það“.
„Jæja“, sagði Frankenburg, „við
getum rökrætt það“.
yiKAN 35