Vikan - 20.09.1962, Blaðsíða 39

— En... góða madame Duprés,,
það var ekki nema sjálfsagt, enda
var aðstoð mín ósköp lítilfjörleg.
Þér gerið mig feimna með öllu þessu
þakklæti. Maður mætti halda, að ég
hefði bjargað yður úr dauðans
greipum.
— Það fannst mér lika meðan á
því stóð. En eigum við ekki að fara
niður á baðströndina, þegar við er-
um búnar að borða? Madame Duprés
leit tortryggnislega á síðbuxurnar,
sem Lilian hafði brugðið sér í.
Lilian kinkaði kolli.
— Ég kann alltaf bezt við mig í
síðbuxum, þegar ég er í sumarleyfi,
sagði hún. Yður fellur ekki slíkur
klæðnaður, madame Duprés, þykist
ég vita.
— Því ekki það? Ég geng ekki
þannig klædd, eingöngu fyrir það,
að manninum mínum fellur það
ekki; hann telur það ókvenlegt....
— Það má vel vera, að siðbuxurn-
ar séu ókvenlegar, svaraði Lilian og
yppti öxlum. En mér stendur á
sama um það, einungis ef um hent-
ugan klæðnað er að ræða. Ég hef
ekki sérlega mikinn áhuga á fatnaði
yfirleitt.
— Æ, það er beinlínis synd, eins
vel og þér eruð vaxin, Ranvi lækn-
ir. Fallega vaxin og kvenleg.
Lilian hló.
— Ég kvenleg. .. . Ég er viss um,
að samstarfsmenn mínir og kunn-
ingjar gætu ekki hlátri varizt, ef
þeir heyrðu því haldið fram í al-
vöru. Það sannar líka bezt hve lítt
kvenleg ég er, að ég skuli ekki láta
klæðnað minn meiru skipta en raun
ber vitni.
Þegar þær gengu út úr herberg-
inu, varð Lilian litið um öxl — á
bókahlaðann á náttborðinu. Ef það
hefði ekki verið fyrir madame Du-
prés, mundi hún hafa tekið eitthvert
sérfræðiritið með sér, en sú fjör-
mikla og skrafhreifna, franska frú
mundi sjá til þess, að ekki yrði mik-
ið naeði til að sökkva sér niður í
lestur.
Næstu tvo dagana böðuðu þær
sig saman í ylhlýjum sjónum, lágu
í sólbaði eða fóru í gönguferðir um
hið fagra umhverfi á meðan þær
biðu þess að monsjör Duprés kæmi.
Madame Duprée reyndist gædd sér-
stökum hæfileikum til að vekja á
sér athygli og aðdáun, ekki hvað
sízt karlmannanna meðal sumar-
leyfisgestanna, sem hópuðust að
henni. Lilian var ekki fyllilega viss
um, hvort heldur það var hið franska
lífsfjör frúarinnar, fegurð hennar
eða fataburður, sem þessu olli helzt
— en af fatabirgðum þeim, sem hún
hafði meðferðis, og ótrúlegri fjöl-
breytni þeirra, hefði helzt mátt
halda, að hún væri sýningardís, sem
ferðaðist um á vegum einhverrar
meiri háttar tízkuverzlunar.
Annan daginn, sem þær dvöldust
þarna, kom ungur, sænskur verk-
fræðingur fram á sjónarsviðið
og bættist þegar í hirðina, kringum
madame Duprés.
Þegar þær voru að halda í háttinn,
mælti Lilian, og ekki alveg hæðnis-
laust, við madame Duprés.
— Einkennilegt hve Herwig
verkfræðingur sækist eftir að vera
návistum við yður, þótt hann sé svo
að segja ómælandi á frönsku — en
virðist ekki vita af mér.
Madame Duprés brosti.
— En góða Ranvi iæknir, hvers
vegna reynið þér ekki neitt til þess
að hann veiti yður athygli? Þér er-
uð mun glæsilegri en ég. Vitið þér
Þér njótið vaxandi álits ...
þegar þér nofið
Blá Gillette Extra rakbiöð
Þér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem pér finnið ckki fyrir. Pó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, þá finnið þér elcki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöÖ aðeins Kr. 20.50.
Gillette'
er eina leiðin
tiI sómasamlegs
raksturs
® Glllette er skrásett vörumerKl.
það, að ég sáröfunda yður af því,
hve hávaxin og grönn þér eruð, og
ekki síður af hinum bjarta litar-
hætti ... en þér virðizt ákveðin í að
setja ljós yðar undir mæliker. Það
vill nú svo til, að þeir góðu herrar
sköpunarverksins eru alltaf veikir
fyrir ytra útliti manns, hvað svo
sem þeir láta í veðri vaka.
— Aftur á móti er ég þannig gerð,
svaraði Lilian, að ég læt mér ger-
samlega á sama standa hvað Her-
wig verkfræðingi og öðrum herrum
sköpunarverksins finnst um útlit
mitt. Ég vil eingöngu láta dæma mig
eftir starfi mínu — og engu öðru.
— Það skyldi vera, svaraði ma-
dame Duprés og virtist þó hugsa
fleira en hún sagði. Ætli við séum
ekki allar undir þá sömu sök seldar,
að við viljum láta veita útliti okkar
athygli, og það eins þótt við kunn-
um að vera hálærðar og gáfaðar og
allt það. .. .
— Engin regla án undantekningar,
mælti Lilian stutt í spuna.
En þegar Lilian kom inn í herbergi
sitt, varð henni það fyrst fyrir að
setjast frammi fyrir speglinum,
skoða sjálfa sig vandlega og spyrja
í hljóði í hverju útliti sínu væri á-
fátt, fyrst allir karlmenn hópuðust
kringum madame Duprés, en veittu
henni ekki neina athygli. Auðvitað
stóðst hún ekki neinn samanburð
við madame Duprés hvað glæsileik
og heimskonubrag snerti — en voru
karlmennirnir þá í rauninni þann-
ig gerðir, að þeir létu sig ekkert
annað en ytra útlit konunnar máli
skipta? Sjálf hafði hún að vísu full-
yrt, að hún léti sér gersamlega á
sama standa hvernig Herwig verk-
fræðingi og öðrum herrum sköpun-
arverksins fyndist útlit hennar. Það
var satt, svo langt sem það náði —
og það náði ekki lengra en til ann-
arra herra sköpunarverksins en
hans. Lennart Herwig var sannar-
lega aðlaðandi maður, mikill vexti,
ljóshærður og karlmannlegum, —
eins og norrænn víkingur, sagði ma-
dame Duprés. Hvað Lilian snerti, var
það æskugáski hans, sem hafði mest
aðdráttarafl. Hann var líka að
minnsta kosti fjórum árum yngri en
hún.... kannske voru það systurleg-
ar tilfinningar, sem ollu því, að hún
hafði áhyggjur af aðdáun hans á ma-
dame Duprés og vonaði, að ekki
gæti átt sér stað, að hann væri ást-
fanginn af henni í alvöru.
Daginn eftir fannst henni kjóllinn,
sem hún hafði verið í við morgun-
verðarborðið, allt í einu kurfslegur
og gamaldags, samanborið við hinn
glæsilega kjól, sem madame Duprés
skartaði í daginn áður, svo hún gat
ekki með neinu móti fengið sig til
VIKAN 39