Vikan - 25.10.1962, Page 24

Prowse var orðið ónotalega kalt af
að norpa frammi við hurðina og færði
sig að arninum.
Klukkan varð hálf átta. Átta.
Prowse hélt sig sem næst arninum, en
heim Alison, Surrey og Greatorex
varð öðru hverju gengið fram að
hurðinni, Þótt Þau vissu, að Það var
Þýðingarlaust að vera að rýna út í
myrkrið. Og Þau gerðu ekki lengur
neina tilraun til að leyna ótta sínum.
Alison stóð við rúðuna og starði
út. Hún hrökk við, Þegar hún heyrði
eitthvert skrjáf fyrir aftan sig, og leit
um öxl. Surrey var kominn i skjól-
klæðin og var að láta á sig vettling-
ana. „Ég ætla að svipast um eftir
honum“, sagði hann, eins og ekkert
væri um að vera. „Slóð hans hlýtur
að vera auðrakin í snjónum — jafn-
vel Þótt myrkt sé orðið".
„En, Des...."
„Nei, Því fyrr því betra — ef eitt-
hvað kynni að hafa komið fyrir hann“.
Hann ýtti henni hægt til hliðar,
opnaði dyrnar og spennti á sig snjó-
þrúgurnar. Bitur frosgusturinn stóð
inn, og umskiptin voru svo snögg, að
hún stóð á öndinni.
Surrey rétti úr sér og bros lék um
skegglausar varir hans. Svo skellti
hann hurðinni að stöfum á hæla sér.
Alison starði út um gerviglerið á eft-
ir honum, Þar sem hann hvarf út í
náttmyrkrið.
SVO kalt var orðið frammi við
hurðina, að Alison varð að standa
spölkorn frá rúðunni, svo héla sett-
ist ekki á glerið vegna andgufunnar.
Öðru hverju varð hún líka að hverfa
frá hurðinni og verma sig við eldinn.
Greatorex gamli var loks sofnaður
á bálki sínum. Hryglukenndar hrot-
ur hans sundruðu Þögninni aðra
stundina, en Þess á milli varð andar-
dráttur hans varla greindur, og Þögn-
in virtist enn dýpri en fyrr. Prowse
lá á bálki sínum í skugganum, og Þótt
hann hefði ekki á neinn hátt gefið til
kynna, hvort hann svæfi eða vekti,
Þóttist Alison verða Þess óÞægilega
vör, að hann væri vakandi og hefði
ekki af henni augun. Þau óþægindi
voru henni þó aukaatriði nú; hvað
gat tafið Dahl...'.
Þrátt fyrir ótta sinn, var hún þess
fullviss undir niðri — hún vissi ekki
hvers vegna, — að ekkert alvarlegt
hefði komið fyrir hann. Þetta var
því einkennilegra, að á yfirborðinu
gerði hún sér í hugarlund ótal slys-
möguleika; sá hann fyrir hugskots-
sjónum sínum liggjandi i snjónum, lát-
inn eða að dauða kominn, og Það
setti að henni hroll af ótta og skelf-
ingu. Og þó....
Ef eitthvað hefur komið fyrir hann,
þá kemur Surrey honum til hjálpar,
hugsaði hún, en gat Þó ekki varizt
ásókn hinna hryllilegu sýna. Einu
sinni, þegar hrotur Greatorex gamla
lægði i svipinn, þóttist hún heyra í
FRAMHALDSSAGAN
10. HLUTI
EFTSR
LAWRENCE EARL
fjarska marra í snjó undir þrúgum, ekki að láta Lincoln... .Lincoln og
og varð svo mikið um, að hún opnaði Surrey neitt um þetta vita....Við
dyrnar i skyndi til að geta heyrt bet- verðum að reyna að halda samkomu-
ur, en nistandi frostkyljan stóð í fang lagi... .standa saman... .ef við eigum
henni og marrhljóðið var þagnað, ef að hafa Þetta af....“
það hafði þá verið annað en ímynd- „En, fari það bölvað...." hvæsti
un ein. Greatorex og festi hatursþrungin aug-
Hún lokaði dyrunum og lét hallast un á Prowse.
upp að hurðinni, gripin söknuði og Andartaki síðar voru þeir báðir
einmanakennd. „Guð minn góður.... lagztir fyrir, hvor á sínum bálki. Og
hvað verður um mann, ef eitthvað al- báðir gættu þess vandlega að sofna
varlegt hefur komið fyrir hann?“ ekki, þótt hvorugur mælti orð frá
stundi hún ósjálfrátt. vörum.
„Hafðu ekki neinar áhyggjur af Og Alison stóð frammi við dyrnar.
því, elskan.... Þú hefur mig til að Starði gegnum gerviglerið út í nótt-
halla þér að.... “ Ástríðuhás rödd ina....
Prowse smeygði sér inn í hlustir henn-
ar og hún fann andardrátt hans á hálsi FYRSTU hálfu klukkustundina, er
sér. Og um leið greip hann fast og Dahl gekk i slóð hjarðarinnar, hvarf
harkalega utan um hana aítan frá blóðferillinn annað veifið að fullu og
.... renndi höndunum undir faldinn öllu, eða þar gat að líta einungis
á peysu hennar, og upp á við, unz nokkra rauða di’opa i troðinni mjöll-
hann greip báðum lófum um heit, inni. Þetta er þýðingarlaust, hugsaði
þrýstin brjóstin. Dahl, skotið hefur einungis fleiðrað
Hún tók á því, sem hún átti til, en herðakamb dýrsins lítillega. Engu að
Prowse skorðaði hana svo fast að síður hélt hann áfram að rekja slóð-
hurðinni, að hún mátti sig hvergi ina, og Þegar aftur tók við óslitinn
hreyfa. „Slepptu mér.... “ stundi hún. blóðferill, glæddist von hans; hann
Þá sleppti hann takinu af öðru rifjaði upp fyrir sér, hvernig hann
brjóstinu, en brá hendinni fyrir munn hafði miðað rifflinum, hlaupið hafði
henni, og hún heyrði lágværan girnd- borið svo lágt, að ólíklegt var að kúl-
arhlátur hans, eins og grimmdarlegt an hefði ekki gengið á hol, fyrst hún
veiðimal í íressketti. Skelfingin jók 'særði dýrið á annað borð.
henni mátt i svipinn, svo henni tókst En svo rakst hann á stóran blóð-
að reka olnbogann hart og snöggt í blett í slóðinni, og eftir það var hon-
síðu hans. um léttara um sporið. Nú fyrst var
Prowse urraði og lagðist svo fast að útlit fyrir, að hann hlyti laun erfiðis
henni, að hún kom hvorki vörn né sins. Skömmu seinna kom hann að
mótspyrnu við. Hún reyndi að veina, öðrum blóðflekk, mun stærri, og það
en hann hélt lófanum svo fast fyrir var bæli i snjóinn, svo að annað hvort
vit henni, að hún kom ekki upp neinu hafði dýrið hnigið þar niður, eða
hljóði. lagzt af ásettu ráði, til að safna kröft-
„Þú ferð ekki að vekja gamla mann- um. Eftir að það reis á fætur aftur,
inn“, hvíslaði hann. „Svona... .Svona hafði það haldið í slóð hjarðarinnar
....Þú sérð, að þú’ert á mínu valdi, gegnum þétt kjarr, en klaufaförin
og þér er það líka varla eins leitt og sýndu, að það var þá orðið mjög reik-
Þú lætur...." ult í spori og blóðferillinn mun dekkri
Hún hnykkti til höfðinu, læsti tönn- en áður.
unum að hendi hans eins fast og hún Sú var tiðin, að Dahl mundi hafa
mátti. fundið til djúplægrar meðaumkunar
„Biturðu, bölvaður vargurinn", rneð helsærðu dýrinu, en nú hvarflaði
hvæsti hann. „Við skulum nú sjá....“ Það ekki að honum. Aftur á móti varð
Hann sneri henni leiftursnöggt í ákefð hans svo mikil, að hann fann
hálfhring, greip annarri hendinni ut- hvorki til þreytu né hungurs; veitti
an um hana og njörvaði báða arma Því heldur ekki athygli hvar hann fór,
hennar að síðum, um leið og hann Því að slóð hjartarins lá í krókum sitt
greip hinni i hárið og sveigði höfuð á hvað vegna landslagsins — norð-
hennar á bak aftur, þrýsti vörum sín- austur, norður, austur og loks í há-
um að munni hennar.... en rak upp suður, svo honum kom það mjög á
lágt vein, þegar tennur hennar læst- ávart að sjá isi Iagt vatnið beint fram-
ust í varir hans. undan, þegar hann kom út úr kjarr-
„Allt í lagi“, hvæsti hann í bræði. inu- Um ieii5 veitti hann því athygli,
„Allt I lagi, fyrst þú vilt hafa það sni var setzt, og hann spurði sjálf-
þannig...." Hann laut niður,um leið an siS> furðn lostinn, hvernig dagurinn
og hann sveigði hana enn meira aftur eiginlega liðið. Hann vonaði að
á bak, greip hendinni undir faldinn á náttmyrkrið mundi ekki verða til
pilsinu og svipti því upp á lærin.... Þess, að hann missti af þessum dýr-
Greatorex gamli stóð fyrir aftan mæia feng, nú, þegar ekki virtist
hann og reiddi hátt viðaröxi, báðum vanta nema herzlumuninn. 1 sömu
höndum. Rödd hans titraði af reiði. svifum kom hann auga á hreintarfinn,
„Þú færð þessa í hausinn, ef þú Þar sem Þann hafði numið staðar á
sleppir henni ekki undir eins....“ ströndinni og hikaði við að leggja út
Prowse sleppti öllum tökum. Þegar a stormfágaðan, flughálan ísinn.
hann leit um öxl, sá hann bliki slá á Nei> Dahl Þurfti ekki að kviða þvi,
egg axarinnar í bjarmanum frá bál- aö náttmyrkrið rændi hann bráðinni.
inu. Það var eins og hjartað tæki við-
„Ertu ósködduð, dóttir góð?“ spurði brag8 í barmi hans. Hann herti rásina
Greatorex gamli, og að þessu sinni eins og snjóþrúgurnar frekast leyfðu
var röddin ástúðleg, þótt hann héldi °S greip báðum höndum um riffilinn.
enn reiddri öxinni. Hreintarfurinn mikli var nú tiltölu-
„Hún er ósködduð.... “ Prowse dró lega skammt undan, stóð yzt á snjó-
upp vasaklútinn og hélt honum að röndinni við svellið, reikull og óstyrk-
vörum sér, sem þrútnuðu ákaft und- ur á fótum, eins og nýfæddur kálfur.
an bitinu. Það var ekki fyrr en hann varð Dahls
Nú, þegar Alison var laus úr allri var> hann lagði út á svellið, en þó
hættu, tók hún allt í einu að titra óttinn við eftirförina virtist veita hon-
og skjálfa frá hvirfli til ilja, eins og um nýjan þrótt í bili, sóttist honum
lauf í vindi. „Ég er ómeidd, Hugh“, seint ferðin á hálkunni, og þegar Dahl
hvíslaði hún. „Þakka þér fyrir hjálp- kom niður að vatninu, hafði bilið milli
ina...." Svo bætti hún við eftir and- Þeirra stytzt að mun. Dahl nam staðar
artaksþögn: „Eg held, að við ættum sem snöggvast til að spenna af sér
24 VIKAN