Vikan - 25.10.1962, Qupperneq 36

KBK
HRAÐ-
HREINSUN
er þín eína-
lau?.
Við höfum
ávallt tíma
fyrir þig.
Við sækjum
og sendum.
Góð þjónusta
HRAÐ-
HREINSUN.
Sími 38 3 10.
A HRAÐHRÍINSUN
Baatjpar^gMSkaMMiil ...
RAMAZIT er
algjör nýjung.
RAMAZIT er
plastdreyping,
sem gerir
poplinkápur
vatnsþéttar og
þrefaldar end-
ingu þeirra.
Láttu
RAMAZIT
dreypa kápuna
þína í HRAÐ-
HREINSUN.
Þú getur óhrædd treyst kunnáttu okkar og falið okkur að hreinsa
fatnaðinn. Við sækjum og sendum þvottinn og fatnaðinn heim til þín
— þér að kostnaðarlausu. Hringdu í afgreiðslustaði okkar. Reyndu
þjónustu okkar og þú munt komast að því að HRAÐHREINSUN er
þín efnalaug.
Afgreiðslustaðir: Laugavegi 20B, Fischersundi 3, Álfheimum 6,
Dalbraut 1, Unnarbraut 12, Þvottahúsið „Skyrtan".
þá datt honum hellirinn í hug.
Þar var í rauninni prýðisjörð,
sléttir, grösugir vellir — og þol-
anlegur iverustaður til bráðabirgða.
Hann lét hendur standa fram úr
ermum, skrapaði saman einhverju
timbri og flutti til hellisins. Síðan
tók hann til að hreinsa út grjót,
sauðatað og sand af hellisgólfinu,
sem var mikið verk og erfitt, vipt
metersþykkt lag. Þá sló hann upp
þili fyrir hellismunnann, setti þar
„niu-rúða-glugga“ á og dyr. Fyrir
innan þiljaði hann af eldhús og
eitt herbergi, en þar fyrir innan var
hellisraninn, sem hann notaði síðar
til að geyma í hey og annað. Eins
og fyrr er sagt, skiptist hellirinn
í tvo kima, og er annar minni. Þar
setti hann upp milligerð og dyr á
minni hellinn. Þar hafði hann
skepnur sínar.
Og svo fluttust þau í hellinn til
búsetu. í för með þeim slóst Magnús
Ólafsson, sem nú er atvinnlubíl-
stjóri hjá BSR í Reykjavík. Hann
var trúlofaður ungri stúlku, sem
36 VIKAN
kvöldið var slegið upp balli i stof-
unni hjá Indriða og Guðrúnu, énda
var harmónikluleikari á staðnum
og lék fyrir dansinum. Mun líklega
aldrei hafa verið eins mikill glaum-
ur og gleði í liellinum og i þetta eina
og síðasta sinn, sem dansleikur hef-
ur verið haldinn þar.
Aldrei kom fyrir að þau yrðu vör
nokkurra reimleika eða óskiljan-
legra fyrirbrigða þarna í hellinum,
og voru þau oft ein annað hvort
jrcirra.
Um Veturinn gerði mildar hörk-
ur og snjóaði heil ósköp. Guðrún
minnist þess að það snjóaði svo
mikið að hellisopinu, að Indriði
varð að grafa sig út úr hellinum
og smíða stiga — til að komast upp
úr hellinum. Þau minnast þess að
um svipað leyti vetrar 1 om til þeirra
Björn heitinn Bjcrnsson á Brckku,
hreppstjóri í Tungum. Með honum
yoru í ferðinni til Reykjavíkur,
ungúr piltur og stúlka. Dvöldust
þau i licilinum tvær nætur ásamt
liestum sinum, og var ]iá í hellin-
uhi fitnm manns, 7 hestar, 30 kind-
ur og 3 kýr.
Þarna Var ávallt nægur hiti, segir
Guðrún, þótt hún hefði aðeins kola-
eldavé’ til að elda matinn, og
brenndi i henni skógi, þvi mór var
líiill sem enginn á völlunum. Til
Ijósa var oliulampi.
Þar var elckert rafmagn, enginn
sími, ekkert útvarp og engin blöð,
— og vatn varð að sækja um hálf-
an kilómetra þegar þurrkur var.
Barn eignuðust þau hjón ekki í
hellinum, enda voru þau þar að-
eins i el’efu mánuði, þar til Indriði
fékk, jörð ó leigu, — Minna-Mosfell
í Grímsnesi, fyrir 40 kíló smjörs á
ári.
Þau fluttu úr hellinum í marz
1911. Þá reif Indriði niður allar
sinar innréttingar og seldi viðinn.
Siðan lögðu þau af stað sem lcið
liggur austur í Grímsnes. Fóru
flutningarnir þannig fram að Guð-
rún reið öðrum hesti þeirra hjóna,
en á hinn var bundið það matar-
kyns, sem til var — öðru megin,
en lifandi kálfur hinum megin.
Þar með voru eignirnar upp
taldar.
í dag er Indriði talinn vel efnað-
ur. Hann á tvö hús við Þingholts-
stræti og sumarbústað austur í
Laugardal, þar sem þau hjón dvelja
yfir sumarið.
☆
Þið hafið getið ykkur rétt til. Það
þó vildi ekki flytja með honum í var ekki Indriði, sem við sáum
hellinn, og fór svo að Magnús fór leggja af stað frá hellinum um há-
þaðan aftur alfarinn eftir sumarið. nótt til að sækja hjálp lianda konu
Þetta var um vorið 1910. sinni og barni. Sá maður er enn þá
Þótt langt væri til bæja, var þetta á leiðinni, kominn rétt miðja vegu
i rauninni í alfaraleið, og gestkvæmt. niður að Laugarvatni, þar sem hann
Má segja að varla hafi liðið svo vonast til að hitta Böðvar bónda
dagur yfir sumartímann, að ekki Magnússon.
bæri einhvern gest að garði. Indriði Við skulum halda sögunni áfram
útvegaði sér simamannatjald, setti á meðan.
það upp á flötinni fyrir utan, smíð- ☆
aði þar í borð og bekki og hafði Það var í rauninni svipað ástatt
þar siðan greiðasölu fyrir ferða- með Jón Þorvarðarson og Indriða.
fólk. Af þekktu fólki, sem þangað Jón er uppalinn að Laugarvatni og
kom, minnast þau hjónin Copelands stóð hugur hans snemma til bú-
kaupmanns, Guðrúnar Jónasson skapar. Rúmlcga tvítugur trúlofað-
bæjarfulltrúa og Þorsteins Erlings- ist hann Vigdísi Helgadóttur frá
sonar. Miðdal. Þau gengu í hjónaband og
„Blessaðir verið þið nú ekki of- hugðust fá sér jörð til að reka bú
góðir við hana Guðrúnu mína, sitt á.
drengir, sagði Þorsteinn, þegar Þetta var árið 1918, eða sjö árum
þeir voru að hjálpa konunni hans eftir að þau Indriði og Guðrún
á bak hesti sinum. fluttu úr liellinum, er þau nefndu
Þetta haust var ennþá réttað í eftir fjallinu sem hann var i —
Vallarétt — liklega i síðasta sinn. Reyðarmúla.
Var þar margt um manninn eins Undanfarin fjögur ár hafði heims-
og endranær, og glatt á hjalla. Um styrjöldin fyrri geisað með sínum
Heyrði ég í hamrinum,
Framhald af bls. 9.
og hugðust flytja austur i Laugar-
dal, fá þar einhverja jörð til ábúð-
ar og hefja lífið fyrir alvöru. Þá
hafði nýlega verið samþykkt á
Alþingi, að veita ungum og upp-
rennandi sveitabændum lán úr
Rikissjóði til að stofna nýbýli að
upphæð allt að 400 krónum, sem
þá þótti mikill peningur. Indriði
sótti um þetta lán til Guðmundar
Sveinbjörnsen, sem þá var skrif-
stofustjóri 1 fjórmálaráðuneytinu,
og var sagt að málið yrði tekið til
athugunar.
Hann þóttist viss um að fá lánið
að lokum, þótt það drægist eitthvað,
og lagði þess vegna land undir fót
ásamt Guðrúnu — austur í Laugar-
dal.
En þar var enga jörð að fá.
Engin jörð og engir peningar.
En Indriði vildi ekki gefast upp.
„Það var svoddan þrái í manni í
þá daga“ segir hann í dag. — Og
Lítið á þessa tvo kjóla, þeir eru svo fallegir
og hreinir að allir dást að þeim, og það er vegna
þess að OMO var notað við þvottinn.