Vikan - 25.10.1962, Qupperneq 39

þá hefur þú tekið niður allar inn-
réttingarnar?
„Já, ég reií alltsaman, því það
var töluverður viður í því, og mað-
ur hafði ekki ráð á því að skiija
slíkt eftir i þá daga.“
— Siðan veizt þú ekki til að
neitt sögulegt hafi skeð í sambandi
við hellinnV
„Nei, ekki það ég veit.“
— Hvað er tii unnja hérna i heli-
inum, um veru ykkar hér?
„Pað má til dæmis sjá förin í
hellisveggnum eítir þilið, sem ég
setti upp. iig gerði raufar i sand-
steininn til að festa horðunum í.
Hérna má t. d. sjá örlitinn spýtu-
hút, sem enn loðir við mjúkan
sandsteininn. Svo sérðu hérna hvar
,ég lief kirotað nafnið í vegginn
1910. Það er að vísu gert áður en
ég fór að húa hérna. lig var hér
kunnugur áður og kom oft hingað.“
1 veggnum stendur: „Jón Þ. 1910.“
— Hala ieinhverjar hreytingar
orðið hér siðan þú fórst?
„Já. liellisgólfið hefur sýnilega
hækkað. Liklega heíur hrunið úr
loftmu, og svo eru hér ailtaf kind-
ur og hafa myndað skán á gólfið,
sem saínazt hefur fyrir á þessum
40 árum. — Svo hefur sýnilega
hrunið fremst úr hellisopinu, og
það bara nýlega, sýnist mér, því
það er svo lítið krotað í sárið. Það
er allt útkrotað, nema þar.“
ir
Það var liðið að kvöldi, þegar
við settumst upp i bilinn og ókum.
af stað frá hellinum eftir tiltölu-
lega góðum vegi niður að Laugar-
vatni. Þangað er nú ekkj nema
kortérs akstur. Lg setti miðstöðina
i gang og kveikti á útvarpinu. Þul-
urinn var að lesa síðustu fréttir.
Jón haliaði sér makindalega aftur-
áhak i sætinu, stakk upp í sig súkku-
laðimola og sagði: „Heldurðu að þú
vildir fara upp í helli núna, Dísa
mín, til að sofa i nótt?“
Það fór hrollur um Vigdisi. Hún
vafði fastar að sér kápunni og
sagði: „Guð minn góður, Jón minnl
Hvað þér getur dottið í hug . . .“
G. K.
Augu í heitu myrkri.
Framhald af bls. 15.
— Ég vona ekki, frú, ekki alvar-
lega. En sem sagt, ég er dálítið las-
inn. Það kom snögglega rétt áðan,
gerði sennilega réttast í að leggja
mig.
Hún féllst á það, varð öll að móð-
urlegri umhyggju.
Ég herti mig upp í það að brosa.
—• Mér þykir leitt, hve illa ég hef
dugað sem félagi þessa elskulegu
kvöldstund. En ég þakka yður inni-
lega fyrir trúnað yðar og vinsemd.
-— Ég gekk til dyra og við tókumst
í hendur. — Við skulum vona, ef
ógæfan er á ferð, að hún eigi aðeins
erindi á nr. 48. Góða nótt!
— Góða nótt!
Hurðin féll hægt að stöfum.
VII.
Við borðuðum hádegisverð saman,
daginn eftir, fimdum aftur okkar
góða lagsbræðratón. Hún virtist
mjög glöð yfir því, að ekkert hafði
orðið að mér. Hvorugt minntist á
skuggann, sem dregið hafði yfir síð-
ustu samverustundir okkar kvöldið
áður. Við ákváðum að hvíla okkur
klukkustund eftir matinn, fá okk-
ur síðan bát og róa út í Fögruvík.
Þér njótið vaxandi áiits ...
þegar þér notið
Blá Gillette Extra rakblöð
Þér getið verið vissir um óaðfinnanlegt útlit yðar, þegar þér notið Blá Gillette
Extra blöð, undrablöðin, sem þér fmnið ekki fyrir. Bó skeggrótin sé hörð eða
húðin viðkvæm, þ>á finnið þér ekki fyrir blaðinu ef notuð eru Blá Gillette Extra.
5 blöð aðeins Kr.20,50.
Gillette
er eina leiðin
til sómasamlegs
raksturs
<S> eillette er skrásett vörumerkt.
Ég beið hennar í anddyri hótels-
ins, settist beint á móti stiganum.
Á mínútunni kl. 2 kom hún niður
stigann. Hún var í korngulum, létt-
um kjól með mosagrænt flosband
um hárið, bar litla tösku og bað-
slopp. Á neðsta stigapallinum kom
hún auga á mig og veifaði til mín
hendi með þessari sérkennilegu
handarhreyfingu, sem miinnti á
blóm á ruggandi stilk. Hún kom
brosandi niður þrepin og þetta bros
féll yfir mig eins og glitrandi ljós,
hamingjubrosið, sem gerði hana eins
og bikar, sem flóir yfir barma. —
Við reikuðum niður að naustinu
og fengum okkur þægilegan bát.
Veðrið var eins unaðslegt, eins og
það getur fegurst orðið í Finnlandi,
blæjalogn, bláheiður sumarhiminn,
glampandi sólblik á vötnum, græn-
/r skógar eins og hátignarlegir verð-
ir umhverfis. Hún vildi endilega róa,
en kunni það illa. Það varð úr því
kátína og klaufaskapur. Síðasta spöl-
inn reri ég einn og við brýndum
kænunni í Fögruvík.
Við gengum upp í bjarkarlund-
inn, settumst og nutum útsýnis og
veðurs. Ég veit ekki, hvernig henni
leið, en yfir mig færðist einhver
munaðarþrungin ró og íullnægju-
kennd. Þetta var ein af þeim fágætu
stundum, sem máttu vara endalaust.
En ég þorði ekki að gefa mig þess-
ari tilfinningu algerlega á vald,
fannst ég þurfa að rjúfa þennan
töfrahring, sem þrengdist nær og
nær mér.
— Jæja, frú, viljið þér vera svo
elskuleg að kjósa yður búningsher-
bergi hér, áður en ég kýs mitt.
Hún leit á mig eins og ég hefði
kallað hana úr fjarlægð, brosti:
— Má ég vera hér?
—• Með ánægju.
Ég stóð upp, tók baðföt mín og
kápu og gekk fyrir bjarkarlundinn
til vinstri, fann þar innar á eynni
grasivaxinn bala meðal granítkletta.
Litlu síðar var ég kominn fram á
klappirnar og steypti mér út í vík-
ina.
Vatnið var mátulega varmt, lagð-
ist eins og mjúkur svali að líkaman-
um. Það var unun að móka í vatns-
borðinu, velta sér, kenna yl sólar-
innar á votum líkamanum. Stundar-
korn gleymdi ég því, að ég var ekki
einn á ferð í Fögruvík. Þá kom hún
syndandi út til mín með rólegum
þaulæfðum tökum, brosti, veifaði
hendi til mín.
Við syntum lengi hlið við hlið í
nokkurri fjarlægð, án þess að mælast
við, syntum í takt eins og við vær-
um að dansa. Hún leið áfram í vatn-
inu að því er mér virtist alveg á-
reynslulaust. Ég sá, að hún myndi
sigra mig í þolsundi, ef út í það
færi, og kærði mig ekki um það,
beygði til lands og synti með sama
hraða. Hún fylgdist með, eins og það
væri ósýnilegt band á milli okkar,
unz við stóðum í fjörunni.
VIKAN 39