Vikan - 25.03.1964, Blaðsíða 13

AUGU
ASTARINNAR
minnsta kosti einn eða tveir af þeim
eru mjög efnilegir".
„Það er alls staðar sama barátt-
an", varð mér að orði, og nú veitti ég
því athygli, að ég var enn með flösk-
una. „Ég er með víndreytil meðferðis,
sem ég ætlaði að taka heim með
mér. Má bjóða yður glas?"
„Nei, þakka yður fyrir". Og tor-
tryggni hennar vaknaði aftur. „En yður
er velkomið að fá yður glas, ef þér
viljið".
Ég sótti glös fram í skápinn. „Þessi
íbúð yðar er nákvæmlega eins og
mín", sagði ég. Það stóð lampi á
skápnum og ég kveikti á honum á
meðan ég var að finna glösin. Svo
skenkti ég í þau og bar henni ann-
að þeirra.
„Þér ættuð að bragða á þessu",
sagði ég. „Þetta er ágætt vín". Ljós-
ið af lampanum á skápnum féll á and-
lit henni og hún leit upp, þegar ég
rétti henni glasið. Hún horfði yfir öxl
mér, en hvorki á mig né glasið. Þá
varð mér Ijóst, að hún var blind.
Mér brá ákaflega, og það var eins
og hún yrði þess einhvernveginn vör,
því að hún flýtti sér að taka til máls,
eins og hún vildi leysa mig úr vand-
anum. „Þakka yður fyrir, ég ætla að
fá mér bragð", sagði hún og rétti
fram höndina til þess að taka við
glasinu, ö.rugglega og hiklaust.
„Þá ætla ég að Ijúka úr mínu
glasi", sagði ég, „og hypja mig svo
heim. Það er orðið áliðið, og í raun-
inni hefði ég alls ekki átt að valda
yður þessu ónæði". Að svo mæltu
drakk ég í botn.
Ég hikaði rétt andartak og gekk
síðan til dyra. Hún reis úr sæti sínu
á legubekknum og fylgdi mér fram.
Rétt sem snöggvast stóðum við út
við dyrnar. „Mér þykir fyrir þessu með
nemendurna", sagði hún. „Ég skal
gæta þess að gluggarnir séu lokaðir".
„Það er allt í lagi mín vegna",
flýtti ég mér að segja. „Hafið ekki
neinar áhyggjur af því. Ég tek mér
hvort eð er alltaf hvíld frá ritstörfun-
um um það leyti dagsins".
Að svo mæltu opnaði ég dyrnar og
hélt á brott. Hana bar við Ijósið,
granna og íturvaxna, og enn var and-
lit hennar skugga hulið.
„Góða nótt, Pete", sagði húr> og
rödd hennar var hlý og róleg.
„Góða nótt, Andrea", sagði ég. Svo
lokaði hún dyrunum hljóðlega.
I stað þess að halda aftur í veit-
ingakrána, fór ég beina leið heim.
Það var runnið af mér, og ég harm-
Framhald á bls 36.
VIKAN 13. tw. — Jg
1