Vikan - 22.04.1964, Qupperneq 36

^AN^A
STER
Lancaster Juvenil Skin
er notað sem dagkrem
fyrir viðkvæma húð
sem hætt er við ofnæmi.
Þetta krem styrkir húð-
ina og gerir hana eðli-
lega. Tilhneigingin til
'ofnæmis minnkar og
hverfur
og brátt
fær húð-
in á sig
blæ æsku
og heil-
brigðis.
3
jJU
iLaeruxe
Irv
ÚTSÖLUSTAÐIR. — REYKJAVÍK: Tíbrá, Gjafa- og snyrtivörubúðin,
Orion, Holts-Apótek, Tjarnarhárgreiðslustofan. — AKUREYRl:
Vezlunin Drífa.
gg — VIKAN 17. tbl.
líka oft um samskonar ástæður
fyrir makavali að ræða. Jú, það
er merkilegra og um leið mikil-
vægara fyrir það, að þar giftist
fólk, sem gefin er sama snilli-
gáfa. Ef til vill gengur hún að
erfðum, og kannske er hún álíka
sjaldgæf og rautt hár, svo að
dæmi um erfðaeiginleika sé
nefnt. Sé það staðreynd, gætu
fyrr áminnzt hjónabönd orðið til
þses að tóngefnu fólki fjölgaði,
eins og sagt er að hjónabönd
rauðhærðra karla og kvenna
hafi leitt til þess með frum og
Skotum, að í sumum þorpum þar
sé hver einasti maður rauðhærð-
ur.
Sama verður að vissu leyti uppi
á teningnum hvað snertir skáld
og rithöfunda, þó að það sé ekki
eins almennt. Karlar og konur,
sem fást við skáldskap og rit-
störf, fá mörg tækifæri til að
kynnast; sameiginleg virðing fyr-
ir starfinu og sameiginlegur
áhugi gerir sitt til, að rithöfund-
urinn laðast frekar að stúlku, sem
fæst við sama eða svipað starf
og hann, heldur en til dæmis lag-
legri hjúkrunarkonu, sem lítið
gerir að því að líta í bók. Ekki
er að vita hvort sama gildir um
afburða stærðfræðinga — þeir
eru svo fáir, og stúlkur þær, sem
við stærðfræði fást, þó enn færri.
En hvað eðlisfræðingana snertir,
kemur það í ljós, að um helming-
ur þeirra stúlkna, sem leggja
stund á eðlisfræðinám í háskól-
um, giftist eðlisfræðingum —- og
að þær og hinar, sem aldrei gift-
ast eru yfirleitt þær einu, sem
gera eðlisfræðina sér að ævistarfi
þar eð flestar, sem „gera það
glappaskot" að giftast út fyrir
námsgrein sína virðast ekki geta
samrýmt kröfur eiginmannsins
og heimilisins kröfum vísinda-
starfsins, þegar til lengdar lætur.
Hvernig er það svo með mynd-
listarmenn og húsagerðarmeist-
ara — verður það uppi á teningn-
um meðal þeirra, að hver elski
sér líkt? Um það eru ekki held-
ur neinar skýrslur.
Þarna virðist um merkilegt at-
riði að ræða, en að hverju það
svo verður, um það getur mað-
ur vitanlega ekkert sagt. í raun-
inni væri það eitt merkilegt út
af fyrir sig, ef það kæmi á dag-
inn, að hæfileikar til sköpun-
ar, sem byggist á óhlutlægum
táknum og formrænni meðhöndl-
un þierri, gengi í erfðir, þar sem
þessi tákn virðast til orðin fyrir
menningarlega þróun, en ekki
eiga sér líffræðilegar rætur í eðli
mannsins. Kannske eiga ný tákn
og ný form eftir að koma fram
og verða tæki til listsköpun-
ar í meðferð óborinna snillinga.
En hvort heldur þama er um
erfðir að ræða, eða uppeldis-
áhrif, þá ber að sama brunni
með það, að öll líkindi eru til að
hjónabönd þau, sem byggjast á
samkvæmri snilligáfu, eigi eftir
að valda þarna straumhvörfum
— verða upphaf að ættum snill-
inga, enn meiri en þeirra, sero
við þekkjum nú að afrekum,
snillinga, sem eiga eftir að vinna
tónlist, stærðfræði og vísindum,
Ekki hvað sízt, þegar bæði fjar-
lægðir og kynþáttahleypidómar
verða úr sögunni, og snilligáfan
ræður makavalinu. Kannske
verða þeir álika hátt hafnir yfir
Newton, Beethoven og Michel-
angelo að gáfnastigum eins og við
erum að meðaltali hátt hafnir
yfir górilluna ... ★
FRÍ FRÁ SKRIF-
STOFUNNI
Framhald af bls. 17.
ið alltof mikið undanfarið, eins
og venjulega! Ég er að hugsa
um að taka þig með mér til
Clovis Bay. Þér mun líða vel
þar. John er farinn til Skot-
lands í æfingaleiðangur, svo
að við verðum einar lieima og
tökum lífinu með ró.
— En skrifstofan? mótmælti
Frances ineð liálfum huga.
—- Ég skal tala við þá. Hvar
eru fötin þín? Við leggjum af
stað núna strax.
Húsið í Clovis Bay var i
rauninni tveir fiskimannakofar,
sein tengdir höfðu verið saman.
Húsið hafði þykka veggi og það
var lágt undir loft í lierbergj-
unum og það úði og grúði af
mjóum göngum og smástigum,
svo að það var hreint ekki hent-
ugt eða auðvelt í viðhaldi, en
það hafði sérstæðan og skemmti-
legan þokka.
Fyrstu dagana lét frú Carr
Frances halda kyrru fyrir, með-
an hún dekraði við hana i mat
og drykk. Svo brá hún sér til
næstu borgar og kom aftur með
fulla tösku af sumarkjólum.
— Þú ættir að sjá livernig
þessir fara þér, sagði hún glað-
lega.
— En ég á nóg af sumarkjól-
um, mótmælti Franses.
■—- Já, já, ég veit það — hent-
ugum og óslitandi. En þessir
eru svo töfrandi, Frances. Farðu
nú i þá, gerðu það fyrir mig,
Frances.
Frances mátaði þá fyrir fram-
an spegilinn í svefnherherginu.
Þeir voru sannarlega fallegir —
sá hlái mcð livíta kraganum,
græni með viða pilsinu og sá
Ijósfjólublái. Þeir fóru mjög vel
við nýju hárgreiðsluna, sem
frænka hennar liafði fengið hana
til að reyna kvöldið áður, og
hún leit út eins og ný mann-
eskja.
— Það verður að stífa þá,
er það ekki? spurði hún. — Það
tekur sjálfsagt óratíma að stifa
þá.
— Það verður ágætis æfing
fyrir þig, sagði frú Carr bros-
andi.