Vikan - 22.04.1964, Qupperneq 40

LAUGAVEGI 33
Alltaf mjög gott
úrval af
TÆKIFÆRIS-
KJOLUM
Norgonhjólor
Doghjólor

VeriS vel
klæddar meSan
þér bíSiS.
Sendum gegn póstkröfu
um allt land.
JANUS
STRETCH-
BUXUR
• TÍZKULITIR
• GOTT SNIÐ
• FARA VEL
KAUPIÐ
STRETCH-BUXUR
KAUPIÐ
„JANUS"-BUXUR
Söluumboð:
HEILDV. THEODÓR NÓASON, Lækjargota 6b, sími 20262.
Framleiðandi:
L. H. MULLER, FATAGERÐ, Langholtsv. 82, sími 13620.
það, því að þau höfðu ekkert
frétt frá henni. Hann sagðist
vona, að hún hefði það betra
og að þau lilökkuðu til að sjá
hana, þegar hún væri aftur orð-
in fullfrísk.
Bréfið gerði hana ergilega.
Hún vildi ekki lengur hugsa
um skrifstofuna og gat varla
hugsað sér að byrja að vinna
aftur. Enginn þar hafði neinar
áhyggjur vegna heilsu hennar,
og Willie hafði sjálfsagt verið
falið að komast að þvi livenær
hún kæmi aftur. Hún svaraði
á korti með eins fáum orðum og
hún komst af með.
Á laugardagsmorgni var dyra-
bjöllunni hringt. Frances og
Peter voru nýkomin utan af
ströndinni, og Peter var í þann
veginn að fara, þvi að von var
á einhverjum ættingjum hans
heim til hans.
— Þetta er sjálfsagt þvottur-
inn að koma, ég skal fara til
dyra, sagði Frances. Hún gekk
fram ganginn og lauk upp —
og frammi fyrir henni stóð
Willie.
— Willie! hrópaði hún. •—
Hvað í ósköpunum . .. ?
— Ég er í veiðiferð hér i
nágrenninu um þessa helgi, sagði
hann hrosandi. — Mér fannst
þvi að ég ætti að reyna að hafa
upp á þér. Þeir vísuðu mér veg-
inn hingað á pósthúsinu. En
hvernig hefurðu það, Frances?
—• Alveg ágætt, þakka þér
fyrir .. .
— Heyrðu, elskan mín, sagði
Peter bak við hana — frú Carr
bað mig að athuga, hvort bláa
liandklæðið hafi fundizt.
— Þetta er ekki þvottasendill-
inn. Dyrnar opnuðust beint út
á götuna, svo að ekki var hægt
að láta fólk standa þarna við
dyrnar. —- Komdu inn, Willie,
sagði hún og vék til hliðar, svo
að hann kæmist fram hjá henni
Þau fóru inn í stofuna til
hinna tveggja, en samræðurnar
voru heldur stirðar. Willie sagði,
að það gleddi hann að sjá Fran-
ces svona lirausta. Frances
spurði nokkurra kæruleysislegra
spurninga um skrifstofuna. Frú
Carr spurði hvort Willie liefði
verið áður í CIovis Bay, hvort
honum líkaði dvölin á hótelinu
og hvað hann ætlaði sér að
veiða. Willie svaraði spurning-
um hennar kurteislega, en augu
hans leituðu stöðugt Frances og
Peters, sem sátu saman.
— Eruð þér líka hér i fríi?
spurði Willie Peter.
— Nei, ég á hér heima, svar-
aði Peter kuldalega.
— Peter er nýkominn heim
frá Ástralíu, sagði frú Carr.
Willie tautaði að það væri
skemmtilegt, hann hefði alltaf
langað sjálfan til að koma þang-
að og hvernig væri þar umhorfs?
Spurningarnar voru látlausar og
venjulegar, en af einhverjum á-
stæðum löðuðu þær gortið fram
i Peter, en það liafði henni fund-
izt ókostur við hann fyrst þegar
þau hittust. Hún varð fegin, þeg-
ar hann leit á klukkuna og sagði,
að hann yrði að fara.
— En ég kem aftur, sagði
hann — strax og ég losna.
Frances fylgdi honum til dyra.
— Er liann yfirmaður þinn?
spurði Peter lágt, þegar þau
gengu fram ganginn.
— Ekki beinlínis, svaraði hún
og fór undan í flæmingi. Hún
hafði af ásettu ráði ekki sagt
honum frá stöðu sinni hjá Ren-
tons, og Peter hélt, að hún væri
venjuleg vélritunarstúlka.
— Jæja, láttu hann ekki neyða
þig til að fara strax aftur! sagði
hann. —■ þvílík frekja — koma
hér til að forvitnast um hvernig
þú hafir það! Ég þekki þessa
manngerð. Þegar þeir eru komn-
ir á þennan aldur, hugsa þeir
ekki um annað en þessar drep-
leiðinlegu skrifstofur sínar!
Þegar þeir komast á hans ald-
ur ... Frances horfði hugsandi á
Willie, þegar hún kom aftur
inn. Hann var að byrja að fá
nokkur grá hár og linurnar við
munninn, þegar hann brosti,
gerðu hann eldri i útliti en hann
i rauninni var — en hann var
aðeins fjórum árum eldri en
Frances.
— Ég er búin að fá Mott til
að verða til hádegisverðar, sagði
frú Carr.
— Það var indælt, sagði Fran-
ces, en engrar hrifningar gætti
í rödd hennar.
Meðan þau borðuðu, svaraði
hún hæversklega öllu, sem hún
var spurð að, en lét annars
frænku sína og Willie um að
halda uppi samræðum. En eft-
ir hádegisverðinn rak frænka
hennar þau út i garðinn og þá
var Frances ekki lengur undan-
komu auðið.
— Jæja, Frances, sagði Willie
brosandi. — Hvernig hefurðu
haft það? Hefurðu notið þess
að vera laus við skrifstofuna?
Og hvenær hefurðu hugsað þér
að koma aftur?
— Ég er ekki viss um að ég
komi yfirleitt aftur.
Stríðnislegt brosið hvarf af
vörum Willie, og Frances sá sér
til ánægju að hann var jafn reið-
ur og hún sjálf.
— Lítið sumarævintýri er á-
gætt, sagði hann. — En að taka
það alvarlega á þinum aldri,
það er ... það er eins og barna-
sjúkdómur. Þetta er ekki líkt
þér, Frances.
— Þú veizt ekkert um þetta
sumarævintýri mitt, eins og þú
kallar það, sagði Frances ösku-
vond.
Willie lyfti brúnum. — Ég
hef hitt hann. Fimm minútur
voru nógu langur tími. Vina-
legur náungi með fábreytta
skapgerð, Hann ætti að kvæn-
ast sterklegri stúlku, sem hefði
garnan af íþróttum og hefði ný-
4Q — VIKAN 17. tbl.