Vikan - 06.08.1964, Síða 21

inu. AUt í einu knllar sá, er aftur í var, til félaga sins
fram i og segir: — „Er nokkur sjór hjá þér, lagsi?“ —
Hinn kvað nei við þvi. — „En hér er þó allt í grænum
sjó,“ segir sá, er spurði. — Með það steinsökk bátur-
inn. Bátsverjar héngu i köðlunum, og var nú brugðið
snarlega við og þeim lijálpað um borð og drifnir niður
i vélarúm, þar sem nægur var hiti, þvi þeir voru renn-
blautir upp fyrir mitti. — Uppskipun var þó haldið
áfram þar til lokið var. — Mig minnir, að einhverjir
árabátar hættust við og vörur voru látnar í dráttarbát-
inn.
Þegar þessu var lokið, sigldi ski[>ið. Haugasjór var
í Langanesröstinni, en ekkert bar til tíðinda fyrr en
kom austur á Seyðisfjörð. — Að sjálfsögðu komum við
á hafnirnar þar á milli og tókum fólk og farangur þess.
Þegar til Seyðisfjarðar kom, tilkynnti Pálmi stýri-
smeygt á laggir tunnanna og þær
dregnar upp með vélaafli skips-
ins, raðað á dekkið út við ann-
an borðstokkinn og skyldu svo
síðar bindast.
Nokkrar tunnur voru koinnar
upp, þegar það vildi til, þá er ein
tunnan dinglaði i hökunum upp
við hómuenda, að botninn sprakk
og tunnan um leið i sundur. Allt
lýsið úr henni spýttist í einu
niður á dekkið. — Urðu af þvi
ferlegar slettur, er bæði útklíndu
menn og skip. -—■ Þá varð eitt
ógurlegt uppnám meðal farþeg-
anna, þvi að fjöldi þeirra var á
dekki og fékk lýsið i föt sin. —
Þeir, sem ekki fengu sletturnar,
hlógu eða brostu. -—- Gerði það
illt verra meðal pislarvottanna,
og sýndist mér, að þeir færu ekk-
ert varlega innanum þá félaga
sína, er sluppu við þessar hremm-
ingar, og fengu margir lýsisbletti
í föt sin, sem áður sluppu við
aðalgusuna. — Annars glaðnaði
yfir mörgum við þetta atvik, og
ég held sumir, bæði ég og aðrir,
hafi gleymt sinum sjúkdómshug-
leiðingum i bili.
Þarna var staddur á bryggjunni
Sigurður Sigurbjörnsson frá
Ekkjufelli í Fellum, gamall vinur
minn og skólabróðir úr Verzlunar-
skólanum. -— Hann var á leið
heim til sin um kvöldið og liafði
lausan hest með hnakk og beizli.
Bauð hann mér að koma með sér
upp í Ekkjufell, og þáði ég það.
— Gisti ég þar um nóttina.
Morguninn eftir fór Sigurður
einhverra erinda niður Fagradal
til Reyðarfjarðar með vagn og
hest fyrir. — Slóst ég i ferð með
honum og sat á vagninum. — Á
Reyðarfirði var þá Pétur frá
INUM NITURSTIÐ
maður okkur um „Spænsku veikina“ syðra og mann-
dauða þann og liörmungar, er hún olli. — Ráðlagði
liann fólki að fara ekki til Reykjavíkur, nema þá þeim,
sem ættu þar heima, en hauðst aftur á móti til að setja
það i land á hvaða höfn, er það óskaði, suður Firðina.
— Kvað hann siðasta viðkomustað á Austfjörðum vera
Hornafjörð, þaðan sagðist liann sigla beint til Vest-
mannaeyja, — en óvíst væri, hvenær veikin kæmi
þangað. —Hann kvaðst hafa reynt að kasta tölu á far-
þega, og miunir mig hann segja, að þeir væru allt að
400.
Menn tóku þessum fréttum misjafnlega, því margir
áttu ættingja og vini í Reykjavík, sem þeir vissu ekk-
ert um, líðan þeirra eða afkomu.
Var nú hafizt handa við að ferma og afferma, og
bar ekkert til tíðinda, — Menn gengu hljóðir að vinn-
unni, en farþegar virtust vera að ræða um, hvað til
bragðs skyldi laka. — Blíðuveður var, og farþegar ým-
ist að létta sér upp í landi eða labba um dekkið. —
Þrengsli voru mikil um borð, það man ég. —
Allt í einu er komið með nokkrar lýsistunnur að
skipshliðinni, og skyldu þær fara til Reykjavikur. —
Var jiá komið með svokallaða tunnuliaka og þeim
Stuðlum Bóasson, frændi minn og
stundaði þar kaupmennsku. —
Hann var æskuvinur minn eins
og eiginlega öll þau Stuðlasyst-
kini og foreldrar þeirra, sórna-
lijónin Bóas Bóasson og Sigur-
björg Halldórsdóttir. — Þar
dvaldi ég oft vikum saman á upp-
vaxtarárunum. — Þau systkin
voru tiu, sem lifðu til fullorðins-
ára. — Vitanlega fór ég beint af
vagninum til Péturs, gisti þar um
nóttina, var þar daginn eftir og
næstu nótt. Kom þá Sterling norð-
an að, fór ég þar um borð og
hélt áfram ferðinni.
Ég get ekki skilizt svo við þenn-
an kafla, að ég ekki minnist á
þrjá nafnfræga menn þarna af
Héraðinu, er ég sá. ■—■ Að vísu
liafði ég oft séð tvo þeirra áður,
en einn aldrei, var það séra Þór-
arinn á Valþjófsstað. — Hann
borðaði með okkur um kvöldið hjá Pétri
Bóasyni. — Hinir voru Stefán bóndi frá
Bóndastöðum á Útmannasveit, Áshjarnar-
son. Hann kom að Ekkjufelli morguninn,
sem ég dvaldi þar. — Hinn var Steindór
póstur Hinriksson frá Dalhúsum, frændi
minn.* — Um hann hefir ritað æviþátt
Sigurður póstmeistari Baldvinsson frá
Stakkahlið i Loðmundarfirði, ógleyman-
legan öllum þeim, sem höfðu einhver
kynni af liarðræðum Steindórs á ferða-
löguin og víngleði hans. — Þessi sanni og
merki þáttur er prentaður í Austfirzkum
sögum.
Eins og áður er sagt, fór ég um borð
í Steriing á Reyðarfirði og hélt áfram
ferðinni. — Einn af fyrstu mönnum, sem
ég liitti á dekkinu, var gamall vinur minn
frá æskuárunum, Guðmundur Bjarnason,
er kallaði sig Berfjörð, af þvi hann var
fæddur og uppalinn á Berufjarðarströnd,
Krosslijáleigu? — Guðmundur var ágetur
brennivinsmaður og bæði vígreifur og
ölreifur, er hann var við skál. •— Af hon-
um teiknaði mynd Rikharður listamaður
Jónsson. — Er hún snilldarlega vel gerð
og dásamlega lík Guðmundi, vini minum,
eins og hann bar sig til, er hann var orð-
inn ölteitur. — Hann hafði víða farið og
siglt um veraldarhöfin. — Gárungarnir
kölluðu liann þvi Guðmund ralla og ortu
mikið um þá nafngift. —
Þarna var í fygld með Guðmundi eldri
kona, er hann sagði mér, að væri fylgi-
kona sin. — Hún kvaðst vera frá Hara-
staðakoti á Skagaströnd. Nafni hennar
hefi ég gleymt, en minnir að hún héti
Jósefína og væri Stefánsdóttir. — Hann
kvað þau hafa verið kaupahjú þarna við
Reyðarfjörð um sumarið. —
Guðmundur bað mig hafa einhver ráð
til þess að útvega sér bragð. Hann kvað
* Báðir komnir í beinan karllegg út af Hin-
riki skyggna á Hafursá í Skógum. — S.iá
Söguþætti Landpóstanna eftir Helga rit-
höfund Valtýsson, III. bindi. — Kemp.
Framhald á bls. 31.
Endurminningar
úr orlofsferð til
flustfjarða árið 1918
Eítir
Lúövík Kemp
VIKAN 32. tbl. — 21