Vikan - 06.08.1964, Síða 25

hungri og unnustan var send á
fjarlægan baSstaS til þess
gleyma honum
Falleg og vel klædd Kaupmannahafnarstúlka, Anna Jörgen-
sen. Hún er hér um tvftugt og hafði pá þekkt Einar um
þriggja ára bil.
en stundum svalt hann heilu
ALDREI
HANN
KVARTAÐI
var vön að fara á svona skemmtanir, hún
var raunar trúlofuð Islendingi og Einar
Jónsson leigði sér herbergi hjá fjölskyldu
hennar. Það er undarlegt, en þessi vinkona
mín hafði aldrei minnzt einu orði á Einar
í mín eyru, en hins vegar ákveðið það
með sjálfri sér að stuðla að því að við
kynntumst og það gerði hún þarna. Þá var
Einar 26 ára.
— Munið þér það gerla, hvernig Einar
kom yður fyrir sjónir á þessari skemmtun?
— Hann var glaður og reifur eins og
ungum mönnum er títt, einlægur og mjög
traustvekjandi. Og dönsku talaði hann
prýðilega. Hann bauð mér upp í dans og
dansaði vel því hann hafði lært að dansa
í Kaupmannahöfn. Svo spurði hann mig,
hvort ég vildi ekki vera borðdaman hans
við borðhald síðar um kvöldið. Ég sagði
honum sem var, að ég hefði þá þegar lofað
íslenzkum læknanema að vera borðdama
hans og sagði Einari hver það var. „Ég sé
um það", sagði Einar og sveif þegar á
— Kannske, en ég fann það ekki á mér
þá. Ég varð bara óskaplega undrandi, en
Einar var eitthvað svo óvenjulega áreiðan-
legur á svipinn og traustvekjandi, að ég
mannaði mig í að bera þessa bón upp við
þau. '
Faðir minn var mjög strangur — og góð-
ur. Ég var elzt margra systra og hann leit
svo til að ég ætti að vera fyrirmynd þeirra.
Þess vegna hefur hann kannske verið einna
strangastur við mig. Stundum höfðu ungir
menn komið og farið þess á leit, að þeir
fengju að hitta mig eða bjóða mér út, en
hann hafði alltaf neitað því afdráttarlaust.
— Svo yður hefur virzt vonlítið, að ls-
lendingnum yrði boðið þar ipn?
— Nei, það er nú einmitt það merkilega.
Ég fann það strax á mér, að faðir minn
mundi ekki gera Einar afturreka. Sumir
kunningjar mínir, danskir, voru synir ríkra
manna. Þeir voru afar vel upp aldir, kurteis-
ir í bezta lagi og afar rómantískir, en föður
Hnitbjörg, listasatn Einars Jónssonar á Skólavörðuhæð. Frú Anna býr í litla húsinu í garð-
inum, til vinstri á myndinni.
VIÐTAL VIÐ FRÚ ÖNNU JÓNSSON,
EKKJU EINARS JÓNSSONAR
MYNDHÚGGVARA
EFTIR GÍSLA SIGURÐSSON
manninn. Síðan kom hann og sagði, að nú
yrði ég sín borðdama. Það var ógleyman-
legt kvöld.
— Mig minnir að Einar segi einhvers
staðar í endurminningum sínum, að örugg
trúarvissa hans hafi fokið út í veður og
vind í kringum tvltugsaldurinn. Hann hefur
kannske verið meira uppá veraldarvísu
vegna þess?
— Ég veit það ekki, en hitt er víst, að
Einar átti í mikilli innri baráttu þessi ár
og framtíðin var sannarlega ekki björt. En
þetta kvöld lét hann það ekki á sig fá,
heldur spurði mig að skilnaði, hvort ég
vildi ekki koma því í kring, að hann fengi
að hitta foreldra mína.
— Hann virðist hafa fundið það á sér,
hvað verða mundi.
mínum fannst þeir kannske einum og fínir
með sig.
Þegar ég minntist á þennan unga mynd-
höggvara frá Islandi, þá var því strax vel
tekið. Og Einar lét ekki á sér standa, heldur
kom hann daginn eftir. Ekki svo að skilja,
að hann ætlaði að bera upp bónorð; hann
sagði foreldrum mínum aðeins að hann
hefði fengið smávægilegan fjárstyrk eftir
langan tíma við lítil sem engin efni og nú
viidi hann nota tækifærið og lyfta sér lítil-
lega upp eftir sjö ára strit. Hann sagði föð-
ur mínum, að sér litist allvel á dóttur hans
og vildi gjarna hafa þá ánægju að fá að
bjóða henni með sér á konserta og leik-
sýningar.
— Var Einar á engan hátt frábrugðinn
öðrum ungum mönnum? Hann hefur ekki • • • •
- 25
VIKAN 32. tbl.