Vikan - 10.09.1964, Blaðsíða 37

góða nótt við eigandann, fórum
við út, undir hálfniðurdregið renni-
tjaldið. Barinn var við götu, sem
liggur að Acqua Acetosa, aðeins
kippkorn frá Viterbo járnbrautinni.
Á þessum tíma höfðu allir yfirgefið
Minningargarðinn, sem var á hól
skammt frá, og það var enginn
á dimmu breiðstrætinu undir trján-
um. Þetta var í apríl, loftið var
mjúkt og himininn varð smám sam-
an heiðskírari, þó að máninni væri
ennþá ekki sjáanlegur.
Við gengum eftir götunni, Riga-
monti í bezta skapi, klappaði mér
verndandi á bakið, eins og hann
var vanur, og ég sjálfur stífur með
höndina á brjóstinu og þrýsti á
byssuna, sem var í innanávasa á
stormjakkanum mínum. Við beygð-
um út af götunni inn á grösugan
stíg, sem lá niður að upphleðsl-
unni við járnbrautina. Þar, vegna
upphleðslunnar, var dimmara en
nokkurs staðar annars staðar, og
það hafði ég tekið með í reikning-
inn. Rigamonti gekk á undan en
ég á eftir. Þegar við komum að
stefnumótsstaðnum, ekki langt frá
götuljósi, sagði ég: „Hún sagðist
ætla að bíða hér . . . þú getur reitt
þig á að hún verður hér eftir and-
artak." Hann stanzaði, kveikti sér
í sígarettu, og svaraði: „Sem bar-
maður ertu ágætur . . . en sem ásta-
mangari ertu óviðjafnanlegur."
Hann var í rauninni alveg eins
móðgandi við mig og hann hafði
alltaf verið.
Þetta var mjög einmanalegur
staður, og þegar máninn birtist á
bak við okkur, iýsti hann upp slétta
grundina við fætur okkar, þunnar
slæður af hvítri þoku með dökkum
blettum af lágum runnum og smá
hólum hér og þar, og Tiber liðað-
ist í gegn, beygju eftir beygju, eins
og silfur. Það fór um mig hrollur
vegna rakans í þokunni og ég sagði
við Rigamonti, fremur sjálfs mín
vegna en hans: „Auðvitað getur
hún ekki mætt alveg á mínútunni
. . . Hún er þjónustustúlka og verð-
ur að bíða þangað til vinnuveitend-
ur hennar eru farnir." Hann svar-
aði snögglega: „Nei, nei, þarna er
hún." Eg sneri mér við og sá dökk-
leita kvenveru koma eftir stígnum,
sem lá í áttina til okkar.
Seinna var mér sagt, að þessi
staður væri vinsæll af konum, sem
hittu viðskiptavini sína þar, en þá
vissi ég það ekki og mér flaug
í hug, að ég hefði ekki búið til
söguna heldur væri stúlkan til. Á
meðan gekk Rigamonti til móts
við hana, fullur sjálfstrausts, og
ósjálfrátt elti ég hann. Þegar hún
var aðeins í fárra skrefa fjarlægð,
kom hún út úr myrkrinu og undir
lampaljósið, og þá sá ég hana.
Það lá við að ég skelfdist. Hún
getur ekki hafa verið undir sex-
tugt, hún hafði undarleg, æðisleg
augu með svörtum máluðum hringj-
um, mikið púðruð, með blárauðan
munn, hárið flaxaðist í golunni, og
um hálsinn hafði hún svart band.
Hún var af þeirri tegund, sem leit-
Framhald á bls. 44.
Málið
úti
■eian timi er
snmarið líðir fljótt
"h
1 HÖRPU
8 A
. 1
Athugiö!
Gluggamálningin
er komin aftnr -
Jíama V
VIKAN 37. tbl. — gy