Vikan - 24.09.1964, Side 28

Teiknarar
VIKAN hefur ákveöiö að gefa teiknurum
kost á aö myndskreyta sögur eða greinar í
VIKUNNI, eftir því sem síðar kann að verða
ákveðið.
T því skyni er óskað eftir sýnishornum frá
teiknurum, og fer val ritstjórnarinnar að
sjálfsögðu eftir gæðum þeirra og hug-
myndaflugi.
Til þess að gera öllum jafnt undir höfði,
eru hérmeð birtir stuttir úrdrættir, sem til-
vonandi teiknarar eru hvattir til að mynd-
skreyta eftir eigin höfði.
Myndin má ekki vera minni en 10x15
cm., og ekki stærri en 20x30 cm. Mönn-
um er í sjálfsvald sett hvaða tæki eru not-
uð til teikningar (blýantur, tusch, kol, blek,
vatnslitur o. s. frv.) en æskilegt er að þær
séu einlitar aðeins, í mesta lagi í tveimur
litum.
Myndirnar skulu greinilega merktar nafni
teiknarans og símanúmeri, en ritstjórnin
hefur samband við viðkomandi teiknara ef
til kemur.
Efni sem velja má um, til myndskreyt-
ingar:
A. Ef þið komið einhverntíma til borgar-
innar Greenville í Texas, skuluð þið kaupa
barðastóran mexíkanskan hatt áður en þið
leggið af stað til að skoða borgina ...
(Úr greininni „Tslendingakjöt" í (þessu
blaði.)
B. Hún horfði á hann og vatt saman hönd-
unum og lét sorg sína í Ijós á mjög opin-
skáan hátt...
(Úrsögunni „Stífdans fráskilinna" í þessu
blaði.)
C. Á litlum palli fyrir framan hana lá Ijós-
hærð, hálfnakin gyðja. með körfu fulla af
gulleitum vínþrúgum. Allsnakinn Eros, rjóð-
ur og kringluleitur, með blómakrans um
Ijósa lokkana, var að narta í vínberin ...
(Úr „Angelique" í þessu blaði.)
STÍFDANS
FRASKILINNA
Framhald af bls. 17.
sína fast í lófa sínum. Hann kunni
því vel; kunni vel við að finna rétt-
lótar neglur sínar nísta iafnréttlót-
an lófann. A-kú! Hnerri, ekki tór.
En hvað sem því leið, hét nýj-
asta fyllibytta Cynthiu Sam Rog-
ers, og hann rak auglýsingastarf-
semi, og hafði byrjað sitt nýja líf
með því að aka endurbyggðum
Rolls á mannamót. Hann var dug-
legur við að skipta um mótora í
bílum. Einhversstaðar, hugsaði
Frank, ætti hann konu og garðstóla
og annan nýtízku húsbúnað og væri
áskrifandi að tímaritinu Betri heimili
og garSar, og hann vildi yfirgefa
hana Cynthiu vegna, með því móti
að hún keypti garðhúsgögn og enn
nýtízkulegri húsbúnað en fylgt hafði
hinni konunni. Hvern djöfulinn var
Cynthia að hugsa? Var hún orðin
gegnsýrð af ofmikilli hluttekningu,
eða þoldi hún ekkert, sem minnti
á hömlur, hindraði hana í að kom-
ast í hágír á sex sekúndum?
í þetta sinn samþykkti hún að
snæða með honum hádegisverð,
enda lagði hann fast að henni.
Hann huldi hönd hennar með
sinni. ,,Ætlar þessi hönd nokkurn-
tíma að spila á fiðluna framar?"
„Hvað? Hver?"
Gamlir brandarar, sem þau höfðu
átt saman. Hún var búin að gleyma
þeim. Hann kom beint að efninu.
„Hvað gengur að þér, Cynthia?
Maður eins og þessi — Rogers! —
þú veizt hvað ég á við. Fyrirgefðu
að ég skuli hlaupa úr einu í annað.
Alger bytta og hvaðeina."
„Tímabil," sagði hún óskýrt. „Ég
fyrirgef þér."
„HvaS þá?"
„Þú baðst fyrirgefningar, Frank.
Ég veiti þér hana."
„Ókei, ókei."
„Og allt í lagi. Tímabil í ævi
konu. Hann er góður við mig, Sam."
„Hann þarfnast mín," sagði
Frank dapurlega og þóttist herma
eftir henni.
„Það sagði ég aldrei."
„En þú hugsar það. í því liggur
styrkur hinna veiku. Þeir þarfnast
þín. Pakkið í New York þarfnast
þín!"
Hún brá litum eins og hún hefði
verið slegin utanundir, varð eld-
rauð í kinnum en bláhvít umhverfis
augu og munn, en hún svaraði
ekki. Hún vissi, hver áhrif augna-
ráð hennar gat haft og nú neytti
hún þess. Hafði eitthvað sérstakt
skeð milli Cynthiu og rónans henn-
ar, einhverskonar neðanjarðar-
sprenging, og höfðu áhrif þeirrar
sprengingar kannski orðið Cynthiu
meira virði en hið raunamædda,
hjónabandslega samlíf þeirra
Franks? Stöfuðu þessi reiðilegu mót-
mæli hans aðeins af minnimáttar-
kennd, af því að hann gat ekki
gefið henni það, sem hún þráði,
vegna þess að hann drakk of Iftið,
þarfnaðist hennar ekki nógu mikið?
Hann baðst ekki hjálpar hennar
beinlínis, heldur eftir ýmsum króka-
leiðum, eftir því sem tækifæri buð-
ust, gagnstætt því sem þessir ger-
spilltu piltar hennar gerðu. Lágu
yfirburðir þeirra í því? Hvað sem
því leið, þá þótti honum gott að
sjá hana roðna og lét augnaráð
hennar engin áhrif hafa á sig.
„Ef kona verður ofurölvi á al-
mannafæri," sagði hann, „skamm-
ast allir sín fyrir hana, skoða hana
sem aula og öllum til leiðinda. En
ef hið sama kemur fyrir einhvern
karlmannsræfil, bregst ekki að heil
hersing af konum er reiðubúin til
að vernda hann og annast, þetta
vesalings viðkvæma stóra barn.
Hjálpa honum til að sofa þetta úr
sér. Viss gerð af kvenfólki."
„Þú hugsar mest um ytra borð-
ið — það gera karlmenn yfirleitt.
Við hugsum ekki svo mikið um
stórar svitaholur, glompur í tann-
garðinum, jafnvel ekki um giomp-
ur í skapgerðinni. Okkur þykir gam-
an að fylla þær upp. Auðvitað þarf
ég þess við að einhver þarfnist
mín, Frank, og hvað illa sem Sam
kann að haga sér í þínum augum,
þá veit hann hvernig á að þarfn-
ast mín."
Þessar rökræður voru gagnslaus-
ar með öllu. Þau gerðu ekki annað
en að skiptast á setningum, sem
þúsundir karla og kvenna í svipaðri
aðstöðu höfðu haft yfir á undan
þeim,- príluðu máttleysislega upp
eftir ókleifum turni í leit að lausn,
sem enginn gat náð. En það skipti
engu máli hvað þau töluðu um yfir
borðum; þegar hann snæddi með
Cynthiu, var skorpan á brauðinu
alltaf hæfilega þunn og stökk, og
smjörið ósvikið. Það marraði í skorp-
unni þegar hann beit í hana. Marr-
murr í brauðskorpu í hádegisverði
með Cynthiu þreyttri, óhamingju-
samri, fallegri. Þegar nú Frank var
sloppinn við martröð hjónabands
síns, dreymdi hann stöðugt hinn
eilífa draum karlmannsins um
heimili — mjúkt og hlýtt rúm, vel
steikt beikon á sunnudagsmorgn-
um, lítil börn, sem grípa í mann
og segja „papa". Sá draumur var
öllu raunverulegri en þetta leiðinda-
þvaður,- hann var nærri í góðum
hádegisverði á ítölsku veitingahúsi
á East Side. Klukkan var þrjú síð-
degis,- það var kyrrt, og það var
þunn stökk skorpa á brauðinu og
ósvikið smjör — murr-marr. Hún
fékk sér einnig brauðsneið, þæg
og undirgefin, og brosti.
„Þú lætur þær lita svo fallega
út."
„En gaman."
„Þú hefur smitandi matarlyst. Þú
gerir mig svanga. En ég ætti ekki
að fara eftir því — vöxturinn . . ."
„Það verður enginn feitur af því
að borða. Veiztu hvað ég held?
Það að borða gefur manni orku
til að brenna upp kalóríurnar, og
því meria sem þú borðar, þvi
grennri verður þú. Ef þú bara borð-
ar nóg, verðurðu hungurmorða.
Þetta er mín kenning um átið."
Framhald á bls. 30.
2g — VIKAN 39. tbl.
„Hvers vegna hefurðu ekki sagt
neinum þetta fyrr?"
„Vegna þess að það var allt mín
sök."
„Það var það ekki," sagði Alex.
„Þú varst barn, og það var ekki
unnt að krefja þig ábyrgðar á at-
hæfi hinna fullorðnu."
Godwin sálfræðingur gaf honum
merki um að gripa ekki frami. „Við
megum ekki leggja meira á hana,"
sagði hann. „Og ef þér ætlið að
spyrja . hana einhvers varðandi
Haggertymálið, verðið þér að vera
fáorður."
Ég sá að það fór hrollur um hana,
þegar á það mál var minnst. „Þú
þarft ekki neitt að lýsa aðkomunni,
þegar þig bar að," flýtti ég mér að
segja. „Einungis hvaða erindi þú
áttir heim til hennar."
„Ég þurfti að tala við hana. Ég
kom oft heim til hennar til að tala
við hana — um Bradshaw og móð-
ur mína, en hún rakti mér raunir
sinnar fjölskyldu. Hún vildi hjálpa
mér til að brjóta allt þetta rang-
læti á bak aftur, einkum eftir að
pabbi heimsótti mig. Það eina, sem
upp úr því hafist, var það að hún
var myrt. Helena, eina vinstúlkan
mín . . ." Það fóru krampadrættir
um líkama hennar, þar sem hún lá
á bólstruðu borðinu. ,, . . . eins og
ég hefði fundið móður mína aftur,"
bætti hún við, en reis síðan upp,
glaðvöknuð. „Er allt í lagi?" spurði
hún.
„Já," svaraði Alex. „Nú er allt
í lagi." Hann hjálpaði henni á fæt-
ur og studdi hana út úr herberg-
inu.
„Hvað álítið þér, Godwin sál-
fræðingur?" spurði ég.
„Hún kemst áreiðanlega yfir
þetta. Hann er prýðispiltur. En nú
þarf ég að fara og vita hvernig
FRAMHALDSSAGAN
og brosti um leið og hún brá sér
inn í annað herbergi og kom aftur
að vörmu spori með kneppi póst-
korta og bréfa, bundið rauðum silki-
borða. Hún leysti borðann og rétti
mér ein fimmtán póstkort, og ég
bar þegar kennsl á það kortið, þar
sem Roy sagði frá neimsókn sinni
í Arnarhreiðrið. Frásögnin var ná-
kvæmlega eins, orði til orðs, og ég
hafði áður lesið heima hjá frú
Bradshaw. Ég fékk henni þau aftur.
„Hann skrifaði þetta í Reno og
sendi kunningja sínum, sem var á
ferð í Evrópu, til endursendingar.
Munið þér eftir einhverjum nánum
kunningja hans hér, sem var á ferð
um Evrópu um það leyti?"
Hún beit á vörina. „Godwin sál-
fræðingur var þar á ferð. Þeir eru
nánir vinir. í rauninni hefur Roy
lengi verið sjúklingur hans. Hann
hefur þjáðst að móðurhneigð — en
nú hefur hann náð bata og fullri
karlmennsku, og ég er ekki í nein-
um vafa um að hann ann mér hug-
ástum. Það hlýtur því að fyrirfinn-
ast einhver skýring á þessu."
7. HLUTI
Efftir
Ross Mc.
Donald
Þýöing:
Lofftur
Guömundsson
Teikning:
Þórdís
Tryggvadóttir
S0GUL0K
þeim líður eftir þessa raun."
„Andartak, herra sálfræðingur —
þér hefðuð sparað mér mikið ómak,
ef þér hefðuð strax skýrt mér frá
þessu sambandi með þeim, Con-
stance McGee og Bradshaw."
„Ég er hræddur um að ég verði
að taka sjúklinga mína fram yfir
leynilögreglumenn."
„Eins fyrir það. Annars get ég
fullvissað yður um að Roy Brads-
haw hefur ekkert í það að fremja
morð, sízt af öllu þegar í hlut á
kona, sern hann elskar."
„Það er ekki langt síðan að þér
fullyrtuð að McGee hefði myrt eig-
inkonu sína. Yður getur því skjátl-
azt."
„Veit ég vel — en ekki varðandi
Roy Bradshaw."
„Hvað um þessa konu, sem hann
fékk lögskilnað við fyrir skemmstu
— Letitiu eða Tish? Kannizt þér við
hana?"
Hann leit á mig, sagði ekki neitt,
en ég sá það á honum, að hann
kunni svar við spurningu minni.
„Þér verðið að spyrja Roy sjálfan
um hana," mælti hann að lokum.
Þegar ég hringdi heim til frú
Bradshaw, sagði hún mér að
Roy væri enn ekki kominn heim,
en hún hefði spurzt fyrir um hann
og mundi hann vera staddur heima
hjá Lauru Sutherland. Þegar ég
hringdi dyrabjöllunni á bústað
Lauru, opnaði hún dyrnar með gát
í hálfa gátt. Mér þótti sem hún
væri þegar farin að láta nokkuð
á sjá. Og henni brá, þegar ég spurði
hvort maður hennar væri heima.
Hún kvað hann nýfarinn, en bauð
mér inn.
„Þannig megið þér ekki spyrja.
Mér stendur að vísu sjálfri á sama,
og ég er stolt af að vera gift Roy
Bradshaw, en hann vill halda hjóna-
bandi okkar leyndu."
„Fyrir Letitiu Macready?"
Hún kannaðist bersýnilega ekk-
ert við nafnið, en leit spyrjandi á
mig. „Við höfum ekki verið gift
nema í hálfan mánuð, og hann er
að bíða eftir hentugu tækifæri til
að segja móður sinni það. Hún er
hræðilega eigingjörn kona."
„Það er Letitia Bradshaw líka."
„Hver í ósköpunum er það?"
„Fyrri eiginkona mannsins yðar.
Hann fékk lögskilnað við hana í
Reno í síðastliðinum mánuði."
„Óhugsandi. Hann var á ferða-
lagi um Evrópu."
„Og ég býst við, að þér hafið
fengið póstkort frá honum, þvf til
sönnunar?"
„Það vill svo til", svaraði hún
„Ég geri ráð fyrir að hennar sé
að leita í tveim morðum, sem eins
víst er að Letitia — eða Tish —
Macready hafi framið. í rauninni
er umað ræða þrjú morð á tuttugu
og fjórum árum. Helena Haggerty
var myrt síðastliðið föstudagskvöld,
Constance McGee fyrir tíu árum og
Luke Deioney í lllinois áður en síð-
ari heimstyrjöldin brauzt út."
„Deloney... er það eitthvað
tengt frú Deloney, sem býr nú að
Brimgarði?"
„Hún er ekkja hins myrta. Þekkið
þér hana?"
„Nei, en Roy var að tala við
Framhald á bls. 37.
VIKAN 39. tbl. — 29