Vikan - 24.09.1964, Síða 49

VEGGHÚSGÖGN
í ÚRVALI
SNYRTIKOMMÖÐUR
SKATTHOL
SKRIFBORÐ
LÍKA Á VEGG
BÖLSTRUÐ
HÚSGÖGN
ENGIR PÚÐAR,
SEM GEIFLAST
AÐEINS ÞAÐ BEZTA
5 ÁRA ÁBYRGÐ
HÚSGðGN í HLLT IIÚSIÐ
Lítið inn í leiðinni — þið vitið — þarna beint á móti Kjörgarði.
BpLSTRUN
HaRÐar
PLTUr550naPÍ
Laugavegi 58.
á öllum bólstruðum
húsgögnum
minnti hana á bakka árinnar við Monteloup, kom gegn um rekkjuhengið.
Hún var ekki heima hjá Hortense í Rue de l’Enfer. Hvar var hún?
Hún reyndi að muna, en mundi ekkert nema skelfinguna, svart eitrið,
blikandi sverð. Skelfingu aftur og aurslettur.
Hún heyrði rödd Gontrans á ný:
— Aldrei. Aldrei. Ég get aldrei náð rétta litnum í vatninu undir
trjánum.
Það lá við, að Angelique ræki upp óp. Hún hlaut að vera geðbiluð eða
fárveik.
Hún settist upp og dró tjaldið til hliðar. Það sem hún sá, staðfesti
hana í þeirri trú, að hún væri ekki lengur með sjálfri sér. Á litlum palli
fyrir framan hana lá ljóshærð hálfnakin gyðja, með körfu fulla af gul-
leitum vínþrúgum. Allsnakinn Eros, rjóður og kringluleitur, með blóma-
krans um ljósa lokkana var að narta í vinberin. Allt í einu hnerraði litli
guðinn nokkrum sinnum. Gyðjan leit áhyggjufull á hann og sagði nokkur
orð á framandi tungu, áreiðanlega á máli guðanna frá Ólympus.
Einhver hreyfði sig í herberginu, og rauðhærður alskeggjaður risi,
klæddur í leðursvuntu, gekk að Erosi litla, tók hann upp i fangið og
vafði um hann ullarkápu. Um leið tók Angelique eftir máiningartrönum
van Ossels málara. Skammt frá honum stóð annar maður með leðursvuntu
með tvö málarabretti i höndunum. Sá siðastnefndi hallaði höfðinu örlitið
til hliðar og virti fyrir sér ófullgert málverk meistara síns. Fölt! dags-
ljósið féll á andlit hans. Þetta var ósköp venjulegur maður, í meðallagi
hár, í grófri línskyrtu, sem var opin niður á brjóstið, brúnt hárið, kæru-
leysislega klippt og axlarsitt, slútti niður á ennið og næstum niður fyrir
dökk augun. En Angelique hefði þekkt þessar þykku varir, hvar sem
var, svo ekki sé minnzt á þrákelknislegt nefið og þvera hökuna, sem
minnti hana á föður hennar, Armand barón. Hún hrópaði:
— Gontran!
— Frúin er vöknuð, sagði gyðjan. Allur hópurinn, að viðbættum fimm
eða sex börnum, þyrptist þegar í stað að rúminu. Aðstoðarmaðurinn i
leðursvuntunni vissi ekki hvaðan á hann stóð veðrið. Hann starði í
undrun á Angelique, sem horfði brosandi á móti. Allt í einu varð hann
eldrjóður, greip hönd hennar og muldraði:
—• Systir mín!
Gyðjan, sem var engin önnur en eiginkona van Ossels, kallaði á dótt-
ur sína og sagði henni að ná í eggjapúns, sem hún hafði gert og skilið
eftir frammi í eldhúsi.
— Nú er heima! sagði Hollendingurinn. — Það gleður mig að hafa
ekki aðeins hjálpað þurfandi konu, heldur einnig systur félaga míns.
— E'n hvers vegna er ég hér? spurði Angelique^
Hollendingurinn sagði henni með grófri rödd sinni, hvernig hann
hafði vaknað nóttina áður við ákafa barsmíð á dyrnar. Þegar hann fór
til dyra með kertaljós, höfðu skartklæddir ítölsku skemmtikraftarnir
sýnt honum meðvitundarlausa konu, blóði drifna og nær dauða en lifi,
og beðið hann með italskri ákefð, að bjarga þessari ólánssömu veru.
Og hann hafði svarað, á skýrri og tæpitungulausri hollensku:
— Veri hún velkomin!
Gontran og Angelique horfðu hvort á annað, og það var ekki laust
við, að þau væru svolítið feimin. Voru ekki átta ár, síðan þau skildu
við hlið Poitiers? Angelique mundi eftir Raymond og Gontran, þegar
þeir hurfu á hestunum niður brattan stiginn. Ef til vill stóð nú fyrir
hugskotssjónum Gontrans myndin af gamla vagninum, með þremur
litlum, rykugum stúlkum.
— Síðast, þegar ég sá þig, sagði hann, — varst þú með Hortense og
Madelon, og þið voruð að fara til Úrsúlínaklaustursins í Poitiers.
— Já. Madelon dó — vissirðu það?
— Já. Eg veit það.
— Manstu, Gontran? Þú málaðir andlitsmynd af gamla Guillaume.
— Gamli Guillaume er dáinn.
— Já. Ég veit það.
— Ég á ennþá myndina af honum. Og nú hef ég gert aðra ennþá
betri. Eftir minni. Ég skal sýna þér hana.
Hann hafði setzt á rúmbríkina, með hendurnar hvílandi í kjöltunni.
Stórar hendur, blettaðar með rauðri og blárri málningu, og skemmdar
eftir efnin, sem notuð voru til Þess að blanda litina, og sigggrónar eftir
stautinn í mortélinu, sem notaður var til að mylja hin ýmsu litarefni.
— En hvernig stendur á þvi, að þú lentir í þessu? spurði Angelique,
og það var ekki laust við, að vorkunnar gætti í rödd hennar.
Tilfinninganæmt nef Gontrans —< de Sancé-nefið — titraði litið eitt,
og skuggi færðist yfir augu hans.
— Ef ég hef „lent“ i því, eins og Þú segir, er það vegna þess, að mig
langaði til þess. Það er svo sem bú'ið að troða i mig nógri latínu, og
jesúítarnir reyndu allt, sem í þeirra valdi stóð, til að gera úr mér ung-
an aðalsmann, sem væri fær um að halda á lofti nafni fjölskyldunnar,
þar sem Josselyn hefur nú stungið af til Ameríku og! Raymond hefur
gengið í þjónustu himinvaldanna. En ég hafði mínar eigin hugmyndir.
Mér varð sundurorða við föður okkar, sem vildi að ég færi í herinn
til að þjóna kónginum. Hann sagðist ekki myndi gefa mér sou. Svo ég
lagði af stað, fótgangandi eins og betlari og réðst í málaranám hér í
París. Ég er að ljúka siðasta námsári mínu. Þegar því er lokið, ætla ég
að ferðast um Frakkland. Ég ætla að ferðast borg frá borg, og íæra allt,
sem ég get um málaralist. Mér til viðurværis ætla ég að ganga i Þjón-
ustu málara, eða mála andlitsmyndir auðugs fólks.i Seinna ætla ég að
kaupa mér meistarabréf. Ég ætla að verða mikill málari. Ég er viss um,
að ég verð það, Angelique! Kannske verð ég fenginn til Þess að mála
loftin í Louvre....
— Þú verður þá að þekja þau með vitiseldi og æpandi djöflum!
— Nei. Ég ætla að þekja þau með bláum, heiðskirum himni, sólgulln-
um skýjum, og mitt i þessari birtu ætla ég að hafa kónginn i allri sinni
dýrð.
—• Kónginn í allri sinni dýrð! bergmálaði Angelique með lágrií þreytu-
legri röddu.
Hún lokaði augunum. Henni fannst allt i einu, að hún væri eldri en
þessi maður, þótt hann hefði fæðzt á undan henni. Hann hafði kynnzt
liungri og kulda, það var rétt, og hann hafði verið auðxnýktur, en hann
VIKAN 39. tbl. — ^0