Vikan - 30.12.1964, Blaðsíða 15

Krókódíllinn sletti til halan-
um og renndi sér í kaf. Það
sló daufgullnum bjarma á trjá-
stofnana af sólarlaginu, og það
var engu líkara en að laufin
sveigðust niður, eins og þau
vildu hjúfra gamla húsbátinn að
barmi skógarins, að hann yrði
samgróinn og óaðskil janlegur
umhverfinu, fenjapollinum og
skordýrasuðinu. En svo komu
nokkrar endur fljúgandi og sett-
ust á pollinn og þar með var
seiðurinn rofinn.
Jube héit aftur um borð, inn
í eldhússkytruna og kveikti á
steinolíuluktinni. Það var fúkka-
lykt þar inni, enda ekki um
neina loftræstingu að ræða. Log-
inn á luktarkveiknum stóð beint
upp eins og nagli. Jube fór að
búa sig undir kvöldmatinn og
nóttina.
Hann veitti því ekki neina at-
hygli, þó að hann heyrði eitt-
hvert skvamp úti fyrir. Krókó-
dílarnir voru alltaf á ferðinni.
En svo heyrði hann bæði og
fann að eitthvað rakst utan f
húsbátinn. Stefni á öðrum bát.
Því næst heyrðist fótatak á land-
göngubrúnni og Jube lagði við
hlustirnar.
Komumaðurinn — bláókunnug-
ur náungi — var ekki að hafa
fyrir því að knýja dyra. Hann
hratt hurð frá stöfum, leit á
Jube gamla og brosti.
— Vonandi gerum við þér
ekki ónæði, sagði komumaður.
Folly, heiti ég, bætti hann við.
Það var ekki nokkur leið að
ráða aldur hans af andlitinu.
AugnatilIitið var skimandi og
flóttalegt.
Jube kyngdi kartöflunni, sem
hann var með í munninum, en
svaraði komumanni engu.
Folly spurði: — Ertu með nokk-
ur skotvopn hérna?
— Nei, ég hef ekki neina trú
á þeim, sagði Jube gamli.
— Er það alvara þín? spurði
Folly forvitnilega. Ég hélt þó
það væri fyrst og fremst lífs-
nauðsyn að hafa skotvopn í
þessu frumaldar foræði.
Jube. hváði. — Frumaldar
hvað? Hvað var það sem þú
kallaðir það?
— Fyrsta stig sköpunarinnar.
Þá var þetta allt sísvona, óskapn-
aður og hryllingur, sagði Folly.
Að svo mæltu gekk Folly inn
í eldhúsið. Á hæla honum kom
annar náungi, sem Jube hafði
ekki heldur áður augum litið,
beinaber, langur og holdskarp-
ur með annarlegt hungur í aug-
um og þreytulegt, örótt andlit.
— Þetta er Jink Williams,
sagði Folly. Og þessi . . . Þriðji
maðurin, sem inn kom, var lág-
vaxinn náungi, þrekinn um herð-
ar og minnti á górilluapa.
Krepptir hrammarnir dingluðu
klunnalega með lærum, þegar
hann þrammaði inn fyrir þrösk-
uldinn og pírði augunum í Ijós-
ið. — Þessi þarna heitir Sam.
Folly svipaðist tortryggnis-
lega um í eldhússkytrunni, þar
sem köngulærnar höfðu ofið net
sín í hverju horni, beit í þunna
vörina og stappaði fætinum í
gólfið, rétt eins og hann vildi
sannfæra sig um að þilfars-
plankarnir væru mannheldir. —
Flýtur þetta skrifli örugglega?
spurði hann. Það mætti halda
að það hefði hlaupið af stokk-
unum um svipað leyti og örkin
hans Nóa.
— Ég smíðaði hann sjálfur,
svaraði Jube gamli og snerist
þegar til varnar fyrir híbýli sín.
Botnplankarnir eru eins traustir
og þeir hafa nokkurntíma verið.
— Ég ætla að vona að þú haf-
ir rétt fyrir þér, varð Folly að
orði. Mér er meinilla við vatn,
enda ósyndur.
Folly sneri sér að Jink Will-
iams. — Það er bezt að þú gang-
ir úr skugga um hvort einhver
skotvopn kunna ekki að leynast
hérna einhversstaðar, þrátt fyrir
allt, svo við höfum allt okkar
á þurru.
— Hvers vegna ég, hvers
vegna getur Sam ekki eins gert
það? maldaði Williams í móinn.
Ég er orðinn örmagna af þreytu.
— Vegna þess að Sam mundi
leita að allt öðru, sagði Folly
og brosti enn. Að algerlega verð-
lausum smáhlutum, sem hann
gæti stungið í vasa sína, á ég
við. Er það ekki rétt hjá mér,
Sam?
Sam glotti, leit undan og tví-
steig.
Jink Williams hélt á stórri segl-
dúkstösku í höndungm og leit nú
í kringum sig eftir stað, þar
sem hann gæti lagt hana frá
sér. Svo skellti hann henni upp
á eldhúsborðið, hjá bollanum og
diskinum hans Jube gamal.
— Líttu eftir henni, afi gamli,
sagði hann og benti síðan á lok-
aðar dyrnar inn af eldhúsinu.
Hvað er þarna fyrir innan?
spurði hann.
— Svefnklefinn, svaraði Jube.
Williams opnaði dyrnar og
gekk þar inn. Sam drattaðist
þangað á eftir honum, dró lapp-
irnar og staðnæmdist hjá bálk-
inum, þar sem sonur Jube hafði
áður sofið, hann, sem féll fyrir
tuttugu árum síðan á fjarlæg-
um stað, sem kallaðist undar-
legu nafni. Hann hlammaði
sér á bálkinn og klunnalegu,
krepptu hrammarnir dingluðu á
milli hnjánna.
— Býrðu hér aleinn? spurði
Folly.
Jube kinkaði kolli.
— Býr eitthvað af fólki hér í
grennd?
Jube gamli hristi höfuðið, og
var þó ekki viss um hvort að
hann hefði skilið spurninguna
rétt.
— Ég skal skýra þér afdrátt-
arlaust frá, hvað það er, sem
við ætlumst til af þér, sagði
Folly. Fyrst og fremst að þú lát-
ir okkur í té mat og ábreiður
og að þú fylgir okkur svo hérna
yfir skógarfenin.
— Þá þurfið þið á flugvél að
halda, sagði Jube gamil. — Það
er meira en þúsund kílómetra
leið yfir fenin, og hver kílómetri
sannkallað helvíti á jörðu ef
jörð skyldi kalla, þar sem hvergi
er mannhelt undir fæti.
— Við verðum einhvernveginn
að ráða fram úr því, mælti Folly
og brosti ástúðlega. Þarna höf-
um við nefnilega ástæðuna fyr-
ir því, sagði hann og potaði
fingri í segldúkstöskuna, — að
við megum engan tíma missa.
Jube gamli starði á segldúks-
töskuna. Nú, svo að skilja, hugs-
aði hann með sér, það mundu þá
vera peningar í henni. Og þá
vitanlega þjófstolnir, sennilega
úr banka.
— Því miður er ekki eingöngu
um þjófnað að ræða, mælti
Folly enn, rétt eins og hann læsi
hugsanir öldungsins. Hin óhjá-
kvæmilega eignayfirfærsla tókst
ekki mótþróalaust, skilurðu.
Williams sneri sér að Jube
gamla með þolgæðissvip á
þreytulegu andlitinu. — Hann er
að reyna að gera þér það skilj-
anlegt, að hann Sam, náunginn,
sem situr þarna, getur aldrei
munað hvað sterkur hann er,
ef að hann lendir í einhverju
harki. Þeir fyrirfinnast þannig
gerðir, skilurðu. Um leið og ein-
hver blakar við þeim hendi,
tryllast þeir gersamlega, grfpa
þar sem þeir ná taki og vita
svo bókstaflega ekki af sér.
Sam er einn af þeirri manngerð-
inni.
Jube leit á Sam, þar sem
hann sat og starði á hálfkreppta
hramma sína.
— Jú, ég átti föðurbróður,
sem var þannig gerður, varð
gamla manninum að orði. Hann
var krókódílafangari — þangað
til hann lenti á krókódíl, sem
fangaði hann.
— Hvers vegna getum við
ekki haldið kyrru fyrir, hér um
borð í þessum fúakláf í nokkra
daga? spurði Williams og blim-
Framhald á bls. 37.
VIKAN 53. tW. — jg