Vikan - 30.12.1964, Side 25

þiðna. Maðurinn flýtti sér inn í
svefnherbergið og lokaði dyrun-
um á eftir sér.
Næstu tvær klukkustundirnar sat
Bond og horfði út um gluggann á
veggnum gengt. Endrum og eins
reis hann á fætur, gekk fram og
1 aftur um gólfið og settist svo nið-
ur aftur. Fyrri klukkustundina sat
Tatiana og lézt vera að lesa í
i tímaritum. Svo reis hún snöggt á
fætur, fór inn í baðherbergið og
Bond heyrði vatnið renna í kerið.
Um sex leytið kom Tempo aftur
fram. Hann sagði Bond að hann
væri að fara út. — Það er matur
frammi í eldhúsi. Ég kem svo aftur
um níu leytið og fer með ykkur
aftur til lestarinnar. Gerið svo vel
að vera eins og heima hjá ykkur
á meðan. An þess að bíða eftir
svari Bonds, gekk hann hægt út
og lokaði dyrunum hægt á eftir
sér. Bond heyrði fótatak hans í
stigunum og útihurðinni skellt, síðan
Morrisinn fara í gang. Bond fór inn
t svefnherbergið, settist niður á
rúmið, tók upp tólið og talaði á
þýzku við langlínumiðstöðina.
Um það bil hálfri klukkustund
síðar heyrði hann lága rödd M.
Bond talaði eins og sölumaður
myndi tala við framkvæmdastjóra
Universal Export. Hann sagði, að
félagi sinn væri orðinn mjög veik-
ur. Væru nokkur ný fyrirmæli?
— Mjög veikur?
— Já, herra, mjög.
- Hvað um hitt fyrirtækið?
— Þrír voru með okkur, sir. Einn
þeirra veiktist af sömu veiki. Hin-
um tveimur leið ekki vel á leið-
inni út úr Tyrklandi. Svo þeir yfir-
gáfu okkur við Uzunkopru — það
er að segja við landamærin.
— Svo hitt fyrirtækið er úr leikn-
um?
Bond sá fyrir sér andlit M, þegar
hann melti upplýsingarnar. Hann
ímyndaði sér, að viftan snerist hægt
í loftinu. Honum hefði þótt gaman
að vita, hvort M væri með pípuna
1 í hendinni og hvort yfirmaður starfs-
liðs hlustaði í hinu tólinu.
— Hvað finnst þér? Vilt þú og
j konan þín heldur taka aðra leið
heim?
— Ég kysi fremur að þér tækjuð
ákvörðun um það, sir. Það er allt í
lagi með konuna mína. Sýnishorn-
in eru í góðu ásigkomulagi. Ég sé
ekki, af hverju við ættum að fara
aðra lo;ð. Mér þætti ennþá ákjós-
anlegt að Ijúka þessu ferðalagi.
Annars yerður þetta ókannað svæði.
Þá vitum við ekki hvaða möguleika
við höfum þar.
— Myndirðu vilja, að annar sölu-
maður kæmi og rétti þér hjálpar-
hönd?
- Það ætti ekki að vera nauð-
synlegt, sir. Bara eins og þér viljið.
— Ég skal hugsa um það. En þú
vilt endilega halda áfram í þessari
söluferð?
Bond sá fyrir sér, að augu M
glitruðu með sömu forvitninni, sömu
áfergjunni í að vita, eins og hann
fann sjálfur. — Já, sir. Núna, þeg-
ar ég er búinn með helminginn,
finnst mér óviðkunnanlegt að hætta
við hálfnað verk.
— Allt í lagi þá. Ég skal hugsa
um það, hvort ég á að senda ann-
an sölumann til að hjálpa þér. Það
varð stutt þögn. — Eitthvað frekar,
sem þú vildir segja mér?
— Nei, sir.
— Vertu þá sæll.
— Verið þér sælir, sir.
Bond lagið frá sér tólið. Svo sat
hann og horfði á það. Hann ósk-
aði þess allt f einu, að hann hefði
þegið boð M um liðsstyrk, til þess
að vera við öllu búinn. Svo stóð
hann upp af rúminu. Að minnsta
kosti yrðu þau bráðum komin út
úr þessum andskotans Balkanlönd-
um, til Ítalíu, svo Sviss, Frakklands
— meðal vina á ný.
Og stúlkan, hvað um hana? Gat
hann sakað hana um dauða Ker-
ims? Bond fór inn í næsta herbergi
og tók sér aftur stöðu við glugg-
ann horfði út, hugsaði, fór aftur
yfir alla hluti, öll svipbrigði og
allt, sem hún hafði gert og sagt,
síðan hann fyrst heyrði rödd henn-
ar nóttina góðu í Kristal Palas. Nei,
hann vsisi að hann gat ekki sakað
hana. Ef hún var sendimaður rússn-
esku leyniþjónustunnar, var hún
það án þess að vita af þvf. Það
var engin stúlka til á hennar aldri
í öllum heiminum, sem hefði getað
leiikð þetta hlutverk — ef hún var
að leika hlutverk, án þess að fip-
ast. Og hcnum geðjaðist vel að
henni. Og eins og venjulega treysti
hann eðlisávfsun sinni. Einhvern-
tíma myndi hann komast að því,
hvernig stæði á þessu samsæri og
gegn hverjum það væri. Sem stóð
var hann viss. Tatiana átti ekki
hlut í því.
Þegar hann hafði ákveðið þetta
með sjálfum sér, gekk hann yfir að
baðherbergisdyrunum og bankaði.
Hún kom fram, og hann tók hana
í fangið og hélt henni fast upp að
sér og kyssti hana. Hún þrýsti sér
að honum. Þau stóðu og fundu dýrs-
legan ylinn myndast á ný á milli
þeirra og ýta kaldri minningunni
um dauða Kerims burt.
Tatiana rauf faðmlagið. Hún leit
í andlit Bonds. Hún teygði upp
aðra höndina og strauk hárið frá
enni hans.
Andlit hennar varð lifandi: — Ég
er þakklát fyrir, að þú skyldir koma
aftur til mfn, James. Og svo, eins
og ekkert væri sjálfsagðara: — Og
nú verðum við að éta og drekka
og byrja að lifa á ný.
Síðan eftir að hafa fengið Sli-
vovic, reykt svínakjöt og ferskjur,
kom Tempo til þeirra aftur og flutti
þau til stöðvarinnar og hraðlestar-
innar, sem beið undir skærum Ijós-
um brautarboganna. Hann kvaddi
þau kuldalega og snöggt, hvarf
svo niður eftir pallinum og inn í
dökka tilveru sína.
Nákvæmlega klukkan níu tóku
vélarnar til með nýju hljóði og
drógu lestina af stað niður f Sava
dalinn. Bond fór til klefa lestar-
varðarins til þess að færa honum
peninga og til þess að fá að skoða
vegabréf nýju farþeganna.
Hann þekkti hvernig hann átti
að leita að fölsuðum vegabréfum.
Oskýru rithöndinni, of skýru stimpl-
unum, leifum af gömlu lími á brún-
um Ijósmyndanna, litlu þunnu blett-
unum á blaðsfðunum, þar sem
breytt hafði verið staf eða númeri,
en vegabréfin fimm, sem höfðu
bætzt við, þrjú amerísk og tvö
svissnesk, virtust saklaus. Sviss-
nesku vegabréfin voru vinsæl hjá
rússneskum fölsurum, en að þessu
sinni voru þau í eigu hjóna, sem
voru yfir sjötugt ,svo Bond lét þau
eiga sig og sneri aftur að klefa
sínum og bjó sig undir aðra nótt
með höfuð Tatiönu f kjöltunni.
Vincovci kom og Brod og loks
Zagreb. Lestin nam staðar milli
gamalla og illa farinna eimreiða,
sem unnar höfðu verið af Þjóðverj-
um og látnar grotna niður á hliðar-
sporunum. Bond las á skilti á einni
þeirra - BERLINAR MASCHINEN-
BAU GMBH — um leið og lest þeirra
rann í gegnum þennan kirkjugarð.
Eimreiðin var skemmd eftir vél-
byssuskothríð. Bond heyrði hið
innra með sér hvininn í sprengju-
flugvél og sá lestarstjórann með
uppteygðar hendur. Eitt andartak
hugsaði hann ruglingslega og æst-
ur um spenriing og óróa stríðsins
og bar það saman við neðaniarð-
arstarf sitt síðan stríðið kólnaði.
Svo lögðy þau á fjöllin við Slov-
eniu, þar sem landslagið var hér
um bil eins og í Austurríki. Lestin
skreið með erfiðismunum í gegnum
Ljubliana. Stúlkan vaknaði. Þau
fengu sér spælegg oa brúnt brauð
og kaffi í morgunverð. Matarvagn-
inn var fullur af kátum Englend-
ingum og Ameríkönum, sem höfðu
verið að skemmta sér við Adría-
hafið og Bond varð léttari í skapi,
þegar honum varð hugsað til þess,
að um kvöldið yrðu þau komin yfir
til Vetsur-Evrópu og þriðja hættu-
lega nóttin væri liðin.
Hann svaf þangað til bau komu
til Segana. Svo var Júgóslavfa horf-
in og Poggioreale kom og þau
fundu fyrstu lyktina af eðlilegu llfi,
þegar hinir kátu ftölsku embættis-
menn komu um borð og það var
létt yfir mönnunum á járnbrautar-
stöðinni, samanborið við það, sem
áður hafði verið. Nýja disel-raf-
magnseimreiðin gekk með gleði-
hreim og þau runnu auðveldlega
niður til Feneyja f áftina að fjar-
lægum Ijóma Trieste og skæ'-um
bláma Adríahafsins.
Þá höfum við haft það af, hugs-
aði Bond. Já, við höfum Ifklega
haft það af. Hann ýtti minningunni
um síðustu þrjá daga úr huga sfn-
um. Tatiana sá slakna á andliti
hans. Hún teygði sig til hans og
tók um hönd hans. Hann færði sig
og settist við hlið hennar.
Lestin skipti um spor og rann
hljóðlega inn á uppljómaða braut-
arstöðina f Trieste. Bond reis á
fætur, stóð við gluggann og þau
stóðu hlið við hlið og horfðu út.
Allt f einu fann Bond til haminqiu.
Hann lagði handlegginn um mitti
stúlkunnar og þrýsti henni upp að
sér.
Þau horfðu yfir mannfjöldann.
Sólin skein f gegnum stóra, hreina
stöðvargluggana, niður á pallinn.
Þetta myndaði sterka andstöðu við
dimmuna og skftinn f löndunum,
sem lestin hafði áður farið um, og
Bond hafði næstum nautn af þvf
að horfa á glaðlegt sumarklætt
fólkið, sem þusti f áttina að út-
gangi brautarstöðvarinnar, og sól-
brennda fólkið, sem hafði notið
frfdaga sinna, flýtti sér upp á braut-
arpallinn til að ná sér f sæti f
lestinni.
Sólarljósið skein á höfuð eins
manns, sem virtist táknrænn fyrir
þennan glaða og áhyggjulausa
hemi. Ljósið skein f svip á qullið
hár undir húfu og snöggt, gult vfir-
skegg. Það var nógur tfmi til að
ná lestinni. Maðurinn flýtti sér ekk-
ert. Bond flaug í hug, að þetta
væri Breti. Kannske var það hið
kunnuglega snið á dökkgrænni húf-
unni eða Ijósa slitna regnfrakkan-
um, vörumerki hins brezka ferða-
manns, eða kannske að það hafi
verið gráar flannelsbuxurnar eða
brúnir skórnir. En einhvernveginn
drógust augu Bonds að þessum
manni, eins og hann væri einhver,
sem hann þekkti, þegar hann kom
upp á pallinn.
Hann var með slitna tösku, og
undir hinum handleagnum þykka
bók og nokkur blöð. Þetta lítur
út fyrir að vera íþróttamaður, huqs-
aði Bond. Hann var herðabreiður
og hraustlegur, og andlit hans var
laglegt, sólbrennt, ekki ósvipað at-
Framhald á bls. 45.
VTKAN O. tbl. —