Vikan - 30.12.1964, Qupperneq 41

JOMI
fegurðar-
og nuddtækið
góða.
JOMI hárþurrkan með 24 hitastillingum 700
watt.
JOMI hárþurrkan hefir gólfstativ, sem draga má
út upp í 130 cm hæð.
JOMI hjálmurinn er mjög rúmgóður, jafnvel
fyrir stærstu krullupinna.
Hjálminn má leggja saman, þannig að fyrir-
ferð er engin þegar hann er ekki ( notkun.
Þurrkunni fylgir Shampoo og leiðarvísir um hár-
þvott og snyrtingu.
MEST SELDA HÁRÞURRKAN Á NORÐURLÖNDUM!
BORGDRFELL
10 ÁRA ÁBYRGÐ.
Laugavegi 18 — Sími 11372.
JOMI HITANUDDPÚÐINN
hefur þrjár stillingar:
1. NUDD ÁN HITA.
2. HITA
3. NUDD MEÐ HITA.
JOMI nuddar meS titringi
þannig aS áhrifa gætir
inn í vöðva og vefi, einnig
gegnum fötin.
Ef þér notiS JOMI reglu-
lega getið þér haldiS ySur
grönnum.
LátiS JOMI nudda á meSan þér hvílist.
krókódílarnir steinsofandi í sefinu.
En ef þú neyðir mig til að hleypa
af skoti, hrökkva þeir upp og skríða
út í, og þá geturðu keppt í sundi
við þá. Eg gef þér með öðrum orð-
um tækifæri, félagi sæll. Mun betra
tækifæri, en aulabárðinum honum
Sam. Ég leyfi þér að fara frjáls
ferða þinna. Hafir þú augun hjá
þér og heppnina með þér, er alls
ekki útilokað, að þú hafir þetta af.
Gott og vel — komdu þér fyrir
borð! Ég er orðinn leiður á þessu
hangsi.
Williams nam staðar út við borð-
stokkinn.
Folly dró upp gikkinn á marg-
hleypunni.
— Nei! æpti Williams. Nei, bíddu
andartak!
Hann vætti varirnar og svipaðist
um. Engin hreyfing var sjáanleg,
hvorki í sefinu né kjarrinu. Vatnið
var slétt eins og spegill. Hann greip
báðum höndum um borðstokkinn
og lét sig renna fyrir borð, lagðist
til sunds og stefndi að bakkanum
hinum megin.
— Hann stefnir rakleitt á grynn-
ingarnar, þar sem krókódílarnir haf-
ast við, varð Jube gamla að orði.
Folly leit um öxl ti( öldungsins.
— Jink hefur aldrei verið neitt
gáfnaljós, sagði hann og brösti
ástúðlega.
Að svo mæltu lyfti hann marg-
hleypunni í mið á manninn á sund-
inu. — Jink, hrópaði hann, þetta
er enginn ferð á þér, maður! Þú
þarft eitthvað til að herða á þér!
Hann hleypti af: Kúlan skall (
vatnið rétt fyrir aftan Jink á sund-
inu.
Williams leit allt í kringum sig,
frávita af ótta, þegar hann heyrði
skothvellinn, sem bergmálaði í skóg-
inum og varð til þess að loftið uppi
yfir varð myrkt af fuglasveimi. Folly
skaut enn.
Jube gamla varð litið yfir að
hinum bakkanum. Það kom hreyf-
ing á limið í kaffirunnunum, heldur
en ekki, og fylking krókódíla þusti
niður að vatninu, rétt eins og skot-
ið hefði ræst þá til hlaupakeppni.
Gusurnar stóðu af þeim ( allar áttir,
þegar þeir skelltu sér í vatnið, sem
óðara vall og kraumaði eins og
brimsjór ( kringum veinandi mann-
inn á sundinu, unz hann hvarf í
kaf.
Þá labbaði Jube gamli sig inn
í svefnklefann, skellti hurð að stöf-
um, dró að henni stól og skoraði
handfangið með bakinu. Það hlaut
að duga eins hvorum megin sem
var.
í sömu andrá kvað við hár brest-
ur; það hrökk stórt stykki úr hurð-
arfyllingunni og skammbyssuhlaup-
ið kom í gegn. Jube vék sér til
hliðar.
Folly kallaði til hans utan úr eld-
húsinu. — Þú ert heimskur, gamli
minn. Ég hefði þyrmt þér, ef þú
hefðir veitt mér fylgd yfir fenin.
Það hafði ég alltaf í hyggju, skil-
urðu. En þú hafðir annað á bak
við eyrað — að fylgja mér út þang-
að og koma mér þar fyrir, eða
er það ekki rétt til getið? Nú skal
ég hins vegar sýna þér, að ég kemst
mætavel af án þín, karlfauskurl
Ég er maður, sem getur hjálpað sér
sjálfur, jafnvel í þessu frumaldar
foraði . . .
En ekki skaut hann og Jube lét
ekki í sér heyra. Hann lagði við
hlustirnar og heyrði að Folly hafði
með höndum miklar framkvæmdir
frammi í eldhúsinu. Jube fylgdist
með fótatakinu, þegar hann lét
rgeipar sópa um niðursoðnu mat-
vælin í dósunum, ábreiðurnar og
annað, sem hann hugði að sér
mundi að gagni verða í förinni
yfir skógarfenin. Þessi undirbúning-
ur mundi taka hann nokkra stund,
en að honum loknum vissi Jube
gamli við hverju hann mátti búast.
Folly var ekki í neinum vafa um,
að hann gæti gengið að honum
visum.
Sem sagt . . . Jube sá fram á að
hann komst ekki hjá að hefjast
handa. Hann var tilneyddur að
grípa til þess þrautaráðs, sem hann
hafði verið að hugleiða um nótt-
ina, áður en hann sofnaði. Það
yrði ekki neinn barnaleikur . . . en
hann var tilneyddur.
Hann dró sefábreiðuna á gólfinu
til hliðar og lítill hleri kom í Ijós.
Svo lyfti hann hleranum, hægt og
gætilega og horfði ofan ( myrkt,
slýjugt brunnvatnið, hálfa manns-
hæð undir botnbitunum.
Það fór kaldur hrollur um magr-
an Kkama öldungsins. Honum hraus
hugur við að láta sig síga ofan í
ískalt vatnið, geðslegt eins og það
nú var, og halda sér síðan á floti
milli botnbitanna, sér í lagi þar
sem krókódílarnir voru komnir á
kreik allt um kring. Kannski yrðu
þeir rólegir á meðan þeir voru að
sporðrenna þessum Williams, hugs-
aði hann, þegar hann fann kalt
vatnið umlykja sig upp að öxlum.
Síðan handstyrkti hann sig á milli
botnbitanna. Með því móti gat hann
haldið höfðinu upp úr.
Allt í einu fann hann reykjarþef.
Þarna kemur það, hugsaði Jube
gamli með sér. Þannig hugsar hann
sér að losna við mig. Brenna upp
húsbátinn með mig innanborðs. Og
engan mundi gruna neitt. . .
Jube heyrði óminn af rödd Foilys
uppi ( eldhúsinu. — Fyrirgefðu,
gamli minn, að ég skuli grípa til
þessa heldur ófrumlega úrræðis. Þú
hlýtur að sjá það sjálfur, að ég er
tilneyddur. Dauðir menn kjafta ekki
frá ,skilurðu.
Og Folly rak upp hlátur.
Við þennan hlátur var sem eitt-
hvað vaknaði allt í einu af dvala
innst í hugskoti Jube gamla, þar
sem hann hélt sér á floti á milli
botnbitanna. Það var eins og sjálfs-
blekkingarhula félli af augum hans.
Þessi hlátur var dæmigerð alls hins
illa og viðbjóðslega, sem þróast og
þrífst í myrku foraðinu; úrgangs-
sora þess heims, sem enn er á frum-
aldarstigi í allri sinni villimennsku.
Þeir menn fyrirfundust, sem voru
réttdræpir, hvar sem til þeirra náð-
ist.
VIKAN 53. tbl. — ^