Vikan - 30.12.1964, Síða 50

Fimmta heftiS komiS meS öll-
um nýjustu textunum. SendiS kr.
25,00 og þið fóiS heftiS sent
um hæl burSargjaldsfrítt.
NÝIR DANSLAGATEXTAR
Box 1208, Reykjavík.
_____________________r
— Ég er feginn aö geta hafa orðið yður að liði, Madame.
Hún horfði á hann hverfa yfir rue de la Grande Boucherie. Hann sneri
sér ekki við en einhvernveginn jók persónuleiki hans hugrekki Ange-
lique.
Ákveðin I bragði gekk hún i gegnum dyrnar og gaf sig fram I varð-
stofunni.
— Ég þarf að fá að tala við yfirvarðstjórann.
Dyravörðurinn drap glettnislega tittlinga til hennar.
— Mannætuna? Allt i lagi, gjörið þér svo vel, stúlka mín, úr því að
þér eruð ánægð með hann!
Loftið í varðstofunni var blátt af pípureyk. Þegar Angelique gekk
þar inn, strauk hún eins og ósjálfrátt yfir föt sín. Svo tók hún eftir því,
að vindurinn hafði rifið af henni höfuðbúnaðinn, og hún skammaðist
sín fyrir nauðrakað höfuð sitt. Hún losaði af sér hálsklútinn og batt
hann yfir höfuðið. Svo gekk hún lengra inn í herbergið. Uppi við eldinn
greindi hún risavaxinn skuggann af varðstjóranum. Hann var að segja
frá, með langa pípu í annarri hendinni og glas af víni í hinni. Áheyrend-
ur hans geispuðu og réru sér á stólunum. Þeir voru oft búnir að hlusta
á grobbið í honum.
— Sjáið, hér er kominn kvenmaður að heimsækja okkur, sagði einn
hermannanna, ánægður yfir að fá ástæðu til að gripa fram í fyrir yfir-
manninum. Varðstjórinn kipptist við og eldroðnaði, þegar hann þekkti
hver kominn var. Hún gaf honum ekki tíma til að átta sig en hrópaði:
— Hlustið á mig, varðstjóri, og hlustið á mig, virðulegu varðmenn.
Komið og hjálpið mér. Sígaunarnir hafa rænt barninu mínu og eru að
flytja það frá París. Nú sem stendur sitja þeir við eld, skammt frá
Charentonbrúnni. Ég bið ykkur, komið með mér, einhverjir ykkar, og
neyðið þá til að skila barninu mínu aftur. Þeir verða að hlýða, ef
varðliðar hans hátignar skip þeim....
Stundarkorn varð nokkur þögn, svo tók einn mannanna að hlæja:
—■ Ja, hérna! Þetta er einhver fyndnasta kona, sem ég hef fyrirhitt!
Ho, ho, ho! Krúnurökuð mellai sem vill fá næturvörðinn til þess að....
ha, ha, ha! Þetta er næstum einum of sniðugt! Hver heldurðu eigin-
lega að þú sért?
— Hana er að dreyma, hún heldur að hún sé drottning Frakklands.
Hláturinn dreifðist út um allt herbergið. Hvert sem hún sneri sér, sá
hún ekkert annað en opna munna og axlir, sem hristust af hlátri. Sá
eini, sem ekki hló, var varðstjórinn og á eldrauðu andliti hans var
hræðilegur svipur.
Hann ætlar að setja mig í fangelsi, og ég er búin að vera, hugsaði
Angelique.
Hún litaðist um 1 örvæntingu.
— Þetta er átta mánaða gamall drengur, hrópaði hún. — Hann er
fallegur eins og engill. Hann minnir ykkur á börnin ykkar, sem sofa
nú í vöggum sínum, við hlið mæðra sinna.... og sígaunarnir ætla að
fara með hann með sér langt, langt í burtu.... Hann fær aldrei að sjá
móður sína framar.... Hann mun hvorki þekkja heimaland sitt, né
konung sinn.... Hann mun....
Ekkinn stöðvaði mál hennar. Hláturinn dó út á andlitum hermann-
anna og varðmannanna. Nokkur fliss heyrðust í viðbót og svo varð
vandræðaleg þögn.
— Svei mér þá, sagði gamall hermaður, með örótt andlit. — Svei
mér ef þessi betlikerling vill ekki leggja allt í sölurnar fyrir barnið
sitt.... Flestar verða fegnar að skilja þau eftir á torgum og gatna-
mótum.
— Þögn, æpti varðstjórinn.
Hann tók sér stöðu fyrir framan ungu konuna. Svo sagði hann með
ógnandi ró.
— Þú ert ekki aðeins fyrirlitleg skækja, sem dæmd hefur verið til
hýðingar, heldur hefurðu kjark til að koma hingað með læti og gaura-
gang og álíta það sjálfsagt og eðlilegt, að kalla út lögreglulið til að bjarga
hóruunganum þínum. Hvað býður þú í staðinn, Marquise?
Hún horfði fast á hann:
— Sjálfa mig.
Augu varðstjórans drógust saman og urðu að rifum, og hann kippt-
ist við.
— Komdu með mér sagði hann snöggt.
Hann ýtti henni á undan sér inn í herbergi við hliðina.
— Segðu mér nákvæmlega hver er meiningin, urraði hann.
Angelique kingdi munnvatni sínu en hikaði ekki:
— Ég meina, að ég skal gera það sem þú vilt.
Brjálæðislegur ótti greip hana: Kannske hann vildi hana ekki lengur,
fyndist það fyrir neðan virðingu sína. Lif Cantors og Florimonds voru
komin undir fýsn þessa rudda.
Mannætan varð hugsi og Angelique skalf. Að lokum rétti hann fram
hendurnar, tók undir handarjaðra hennar og dró hana frekjulega að
sér.
— Það sem ég vií, sagði hann, og varð herskár á svipinn. — Það sem
ég vil.. ..
Hann hikaði; Hana grunaði ekki, hvílík óframfærni stóð að baki
þessu hiki.
— Ég vil fá heila nótt, hrópaði hann svo. -—■ Skilurðu Það? Ekki bara
svona smáhopp, eins og ég bauð þér áðan — heldur heila nótt.
Hann sleppti henni og stakk pípunni aftur upp í sig með fyrirlitlegu
hnussi.
— Það ætti að kenna Þér að vera ekki svona stór upp á þig! Jæja?
Er þetta samningur?
Hún gat ekki talað, en beygði höfuðið til samþykkis.
— Liðsforingi! öskraði varðstjórinn.
Liðsforinginn kom hlaupandi.
—. Komið með hesta og fimm menn og hreyfið yður!
Þessi fámenni hópur staðnæmdist áður en hann kom í sjónmál sígaun-
anna. Varðstjórinn gaf fyrirskipanir sínar.
— Ég vil hafa tvo menn þarna yfirfrá, bak við litla skógarbrúskinn,
ef þeir reyna að komast undan þá leiðina. Þú verður hér, kvenmaður.
Af eðlisávísun voru sígaunarnir þegar farnir að skima I áttina
til vegarins og safnast saman í hópa. Varðstjórinn og menn hans nálg-
uðust sígaunana meðan hinir fóru afturfyrir svæðið.
Angelique varð kyrr í skugganum. Hún heyrði rödd varðstjórans, sem
skipaði sígaunahöfðingjanum að raða upp öllum hópnum, mönnum, kon-
Sunfí&h
APPELSÍN
SÍTRON
L I M E
Svalandi - ómissandi
á hverju heimili
gQ _ VIKAN 53. tbl.