Vikan - 27.04.1967, Qupperneq 13

ÞaS augnablik, sem dótt-
urinni finnst hún vera
eldri en móSirin, er
kannski tómlegt, en um
leiS getur þaS líka veitt
öryggi og gleði.......
agur, hefði
lyndað sér
hún hljóð-
lölina, tár-
nnar hafði
iða eilífð?
ðrar konur
emmta sér
- Nei, það
illi trjánna.
irar laugar-
lagskvöldin
vann lengi
31 Itaf í há-
íta skemmt-
gskvöldum.
og mamma
ti oft niður
gu þau te,
osti, sátu
getur ekki
samkvæmi.
jm, sá hún
kreytt, með
<aði andar-
5 ná meira
iðir hennar
la til nauð-
völd, fyrir
ona fallega
i hafði það
n á borðinu
taf, meðan
á gátt. —
við símann,
/rir framan
f jörulallinn
ar að lalla
að er vind-
illegt svona,
i þværð það
eftir megni.
lauslega. —
líka að þvo
Mamma hennar andvarpaði. — Þið Anetta
eruð meiri kerlingarnar. Þið eruð með blautt
hár hálfa dagana. Komdu, við skulum fara að
borða.
Þær sátu aldrei lengi við matarborðið. Eftir
klukkutíma voru þær búnar að borða og ganga
frá í eldhúsinu. Judy sparkaði af sér skónum
og fleygði sér upp í sófann í dagstofunni.
Mamma hennar settist í hægindastól við arin-
inn. Hún var í grænum kjól, með rennilás og
Judy fannst hann andstyggilegur, því að hann
gerði hana feita. En andlit hennar var svo ung-
legt, sólbrúnt eftir garðyrkju og dökkbrúnt hár-
ið svo fallegt.
Judy blaðaði ! kvöldblaðinu til að finna sjón-
varpsdagskrána. — Það verður líklega sæmileg
mynd í hálftíma í kvöld. Það er hreint krafta-
verk.
— Það er ekkert skemmtilegt í sjónvarpinu,
ég gáði að því áðan. Hvað segirðu um að
koma í stafaleik. Eg finn það á mér að ég vinn
þig í kvöld, sagði Judy.
Móðir hennar setti upp spilaborðið og þær
spiluðu af ákafa í hálftíma. Þá sáu þær að
leikurinn myndi verða langdreginn, svo þær
ákváðu að gefast upp.
— Ég held að ég verði að koma því af að
skrifa Helenu, sagði mamma hennar. — Ég hefi
ætlað að gera það í margar vikur.
Judy rölti um dagstofuna í nokkrar mínútur,
en fór svo upp á herbergið sitt, skreið undir
sæng og fór að lesa skáldsögu, sem hún var
nýbyrjuð á. Hún gat ekki fest hugann við bók-
ina, byrjaði aftur og aftur á sama kaflanum,
en að lokum náði hún því að sökkva sér niður
( lesturinn, og las þangað til hún lauk við bók-
ina, tveim stundum síðar. Þegar hún leit upp,
varð nú undrandi yfir þvf hve framorðið var,
og flýtti sér niður. Skriffæri móður hennar voru
á borðstofuborðinu. Ljósblá örk var efst á blokk-
inni, en þar stóð aðeins ,,Elsku Helena", annað
hafði hún ekki skrifað.
— Mamma? Judy beið eftir svari, en fékk
ekkert. Hún hljóp inn ! dagstofuna, en nam
staðar, þegar hún sá móður sína steinsofandi !
hægindastólnum. Sjónvarpið var opið, þar var
einhver eldgömul mynd, ein af þeim sem
mammá hennar hafði andstyggð á, en það var
lokað fyrir hljóðið. Á borðinu stóð bolli, hálfur
af köldu kaffi. Hönd hennar hékk máttlaus yfir
stólbríkina, fingurnir snertu aðeins blátt gólf-
teppið.
Judy stirnaði upp og hrópaði: — Mamma!
Móðir hennar hrökk upp og það tók hana
smástund að átta sig. Hún þrýsti handleggnum
fast að brjósti sér, eins og að henni væri kalt.
— Hvaða mynd stilltirðu á? sagði Judy og
tók kaffibollann.
— O, ég veit það ekki. Hvað er klukkan?
— Það er orðið framorðið. Ég er búin með
bókina.
Móðir hennar tók bollann af henni og bar
hann fram í eldhús.
— Ég ætla að vera svolítið lengur ó fótum.
Kannski ég geti klárað þetta bréf. Hún klappaði
Judy blíðlega á kinnina. — Farðu bara að hátta,
elskan, þú ert orðin glaseygð.
Judy fór upp. Meðan hún var að hátta sig,
tók hún eftir því að tunglið var aðeins hálft,
hún sá það gegnum þríhyrnda gluggann yfir
bókaskápnum. Hún skreið upp í rúmið og horfði
á tunglið. Einu sinni, þegar hún var lítil, sá hún
tunglið í þessu ástandi, og hún hélt að það
hefði brotnað. Hún hljóp þá til föður síns og
bað hann um að laga tunglið, en hann sagðist
ekki vera góður tunglsmiður. Nokkrum dögum
slðar var tunglið fullt og í fínu lagi; þá vissi
hún að faðir hennar hafði ekki brugðizt henni.
Hann gat gert við allt. Og hún hafði alizt upp
við þá hugsun. Faðir hennar gat á einhvern
hátt kippt öllu í lag. Og þegar hún varð eldri,
og fékk erfiðari vandamál heldur en brotið tungl
að glíma við, gat hann alltaf komið því þannig
fyrir, að öll vandamál leystust á auðveldan
hátt. Hún heyrði eitthvert skrölt í eldhúsinu.
Judy hlustaði ákaft. Hvað gat móðir hennar
verið að gera? Drottinn minn, hugsaði hún,
láttu hana ekki fara að þvo skápa núna. Eða
að fægja silfrið. Stundum gerði hún eitthvað í
þá áttina, þegar hún gat ekki sofið. Judy velti
sér á magann og þrýsti andlitinu ofan í kodd-
anna, en hún gat ekki útilokað hugsanir sínar.
Síðasta laugardag hafði hún komið að móður
sinni, þar sem hún var að raða ! tauskápinn,
klukkan þrjú um nóttina.
Og svo kom nafnið Mitchell Baker upp í huga
hennar, eins og eldur, sem hún gat ekki slökkt.
Hún mundi að hann var hár og grannur, svo-
lítið grásprengdur í vöngunum. Anetta sagði að
hann hefði yndi af tónlist. Mamma hennar var
líka tónelsk. Hver veit, kannski eitthvert laugar-
dagskvöld . . .
Judy settist upp. Hún vafði teppi um axlirnar
og horfði út um gluggann. Þannig sat hún lengi,
hún mundi ekki hvenær hún féll í svefn.
Framhald á bls. 33.
i7. tbi. VIKAN 13