Vikan - 27.04.1967, Qupperneq 31

FALLEGT . . . ELEGANT . . . SERSTÆTT . . .
NYICAMED TÍZKU-
LITURINN FRÁ AVON

.
: , :
Ennþá ein nýjung
frá AVON
Gimsteinn í varalitum, kvenlegur og fáséður f
sinni sígildu einfeldni. Hvítt hylki á gylltum grunni
með smekklegu „Cameo" mynstri.
Avon varalitur er miúkur og léttur í notkun. Veli-
ið úr 27 tízkulitum í þessum glæsilegu „Cameo"
hylkium.
Avon cosmETics ltd
NEWYORK ■ LONDON • PARIS
Hvikult mark.
Framhald af bls. 15.
isbúningi kom út undan hliðbog-
anum og opnaði dyrnar á leigu-
bílnum. Ég borgaði ökumannin-
um og fylgdi negranum inn. í
daufri skímunni frá dyrunum sá
ég, að blár einkennisfrakkinn
hans var gljáslitinn. Brún, leð-
urklædd hurðin var orðin svört
í kringum handfangið. Dymar
opnuðust inn í djúpt, þröng her-
bergi, sem var líkast göngum.
Annar sverlingi í þjónsjakka,
með servíettu á handleggnum,
tó ká móti mér við dyrnar. Bros-
leygðar varir hans voru indígó-
bláar í bláu Ijósinu, sem skein
ofan frá veggjunum. Veggirnir
voru skreyltir með tilbreyting-
arlausum bláum nektarmyndum
í mismunandi stellingum. Borð
með hvítum dúkum voru með-
fram veggjunum sitt hvorum
megin og gangur á milli. Kona
var að spila á píanó, á lágum
palli í fjarri enda herbergisins.
Hún var óraunveruleg í gegnum
reykinn, sjálfvirk brúða með
fimar hendur og spýtubak.
Ég rétti stúlkunni í fata-
geymslugatinu hattinn minn og
bað um borð nálægt píanóinu.
Þjónninn tifaði á undan mér inn-
eftir ganginum og servíettan
flaksaðist eins og oddveifa, hann
var að reyna að gefa til kynna
með látbragðinu, að hér væri
nóg að gera. Svo var ekki, tveir
þriðju af borðunum voru auð.
Við hin sátu pör. Karlmennirn-
ir voru fulltrúar þeirra, sem ekki
geta farið á betri bari. Feitir og
mjóir með fiskaandlit í bláu
fiskabúrsljósinu, fiskaandlit og
ostruaugu.
Flestar af samfylgdum þeirra
litu út fyrir að þiggja laun eða
vera fúsar til þess. Tvær eða
þrjár voru blondínur, sem ég
hafði séð í hópi kórstúlkna, með
freðin bros, föst á andlitunum,
eins og með þeim gætu þær
stöðvað tímann. Flestar voru
eldri konur með upppumpaða
líkami, sem myndu halda þeim
fljótandi í eitt eða tvö ár í við-
bót. Þessar konur voru önnum
kafnar með höndum sínum og
tungum og augum. Ef þær gætu
ekki haldið markinu við staði á
borð við Villta píanóið, voru aðr-
ir verri staðir til.
Mexíkönsk stúlka með leiði-
svip á gulu andliti sat ein við
borðið gegnt mínu. Hún leit á
mig og undan aftur. Skozkt eða
burbonviskí, sir? spurði þjónn-
inn.
— Boui’bon og vatn. Ég skal
blanda það.
— Já, sir. Við höfum samlok-
ur.
Ég minntist þess að ég var
svangur. — Ost.
— Takk fyrir, sir.
Ég leit á píanóið og velti því
fyrir mér, hvort ég væri að gera
vitleysu. Konan, sem kallaði sig
Betty, hafði sagzl vera á píanó-
inu. Glami-andi hljómar þess
blönduðust saman við óregluleg-
ar hlátursgusurnar frá borðun-
um, og mynduðu dapurlegan
kontrapunkt. Hendur píanóleik-
arans þutu yfir nóturnar með
flýtiskenndu ofvæni, eins og pí-
anóið léki á sig sjálft, en hún
yrði að halda í við það. Stífar,
naktar axlir hennar voru grann-
ar og svart hárið helltist niður
yfir þær eins og tjara, og gerði
þær enn hvítari. Ég sé ekki fram-
an í hana.
-—■ Hæ, sætur. Kauptu mér glas.
Mexíkanska stúlkan stóð við
stólinn minn. Þegar ég leit upp,
settist hún. Mjaðmalaus líkami
hennar með ávalar axlir hreyfð-
ist líkt og svipá. Flegin kjóllinn
var óviðeigandi. Föt á villimanni.
Hún reyndi að brosa, en tréand-
litið hafði aldrei lært þá list.
— Ég ætti heldur að kaupa
þér gleraugu.
Hún vissi að þetta átti að vera
sniðugt, og það var allt og sumt.
— Þú ert sniðugur slrákur.
Mér þykir gaman að sniðugum
strákum, röddin var klemmd og
það var áreynsla í henni, rödd,
sem hæfði tréandliti.
— Þér myndi ekki þykja gam-
an að mér. En ég skal kaupa
handa þér glas.
Hún hreyfði augun til að tjá
gleði sína. Þau voru þykk og
óbreytanleg eins og lakkkúlur.
Hún lók um handlegginn á mér
og byrjaði að strjúka hann. —
Mér líkar við þig, sniðugi strák-
ur, segðu eitthvað sniðugt.
Henni líkaði ekki við mig, og
mér þaðan af síður við hana. Hún
hallaði sér áfram til að láta mig
sjá ofan í kjólinn. Brjóstin voru
lítil og hörð, geirvörturnar eins
og yddaðir blýantar. Handlegg-
irnir og efri vörin þakin dökkri
ló.
— Eftir á að hyggja ætti ég
heldur að kaupa handa þér hor-
móna.
— Er það eitthvað að éta? Ég
er glorhungruð. Hún sýndi mér
hungraðar, hvítar tennurnar, til
áherzlu.
— Af hverju færðu þér ekki
bita af mér?
— Þú ert að stríða mér, sagði
hún fýlulega. En hún hélt áfram
að nudda á mér handlegginn.
Þjónninn kom og gaf mér tæki-
færi til að losna. Af bakkanum
tók hann litla samloku af diski
og lagði á borðið, glas af vatni,
tebolla með hálfum þumlungi af
viskí á botninum, tekönnu og
glas af einhverju, sem hann
færði stúlkunni samkvæmt hug-
skeyti.
—■ Þetta gerir sex dollara,
sagði hann.
— Gerir hvað?
— Tvo dollara drykkurinn
handa hvoru, sir. Tvo dollara
fyrir samlokuna.
Ég tók efri helminginn af sam-
lokunni og leit á ostasneiðina
17. tbi. VIKAN 31