Vikan - 27.04.1967, Qupperneq 33

ÞÆR
FYLGJAST
AÐ . .
^BHvSa„y PIERRE ROBERT
Institutde Beautó Picrre Robert,36,Ruedu FaubourgSaint H(moró,Paris.
Það bezta
*
i
Snyrtivörum...
fyrir allar
húðtegundir.
Fyrir húS yðar
og
HÁR...
ltMÍSÍmeriók* 9
Aðalstrœti 9 - Póstlwlf 129 - Reykjavik - Sími 22080
undir. Hún var eins og gullskæni
og jafn dýr. Ég lagði tíu dollara
seðil á borðið og snerti ekki það,
sem ég fékk til baka. Minn frum-
stæði félagi drakk ávaxtasafann
sinn, leit á dollarana fjóra og hélt
áfram að strjúka á mér hand-
legginn.
— Þú hefur ákaflega ástríðu-
fullar hendur, sagði ég. ■— En
það vill svo til, að ég er að bíða
eftir Betty.
-—■ Hún leit fyrirlitlega á bak-
ið á píanóleikaranum. — En
Betty er listamaður. Hún vill
ekki.... Hún lauk setningunni
með handahreyfingu.
•—■ Það er Betty, sem ég bíð
eftir.
Hún klemmdi saman varirnar
og rauður tungubroddurinn kom
í ljós á milli þeirra, eins og hún
ætlaði að spýta. Ég gaf þjóninum
merki og pantaði drykk handa
konunni við píanóið. Þegar ég
sneri mér aftur að mexíkönsku
stúlkunni var hún horfinn.
Þjónninn benti á mig, þegar
hann setti glasið á píanóið, og
píanóleikarinn sneri sér við til
að líta á mig. Andlit hennar var
ávalt, svo lítið og fínlega gert
að það leit út fyrir að vera mót-
að með töngum. Það var ómögu-
legt að ákveða lit eða þýðingu
augnanna. Hún gerði ekki tilraun
til að brosa. Ég lyfti höfðinu til
áherzlu að þetta væri boð frá
frá mér. Hún rykkti til höfðinu
í neitun og grúfði sig aftur yfir
nóturnar.
Ég horfði á hvítar hendur
hennar tifa sig í gegnum tilbú-
inn boogie-woogie frumskóg.
Tónlistin fylgdi þeim eins og
fótatak risa, svo skrjáfaði í málm-
kenndum lággróðrinum. Það lá
við að maður sæi skuggann af
risanum og heyrði hamarsslögin
í hjarta hans. Hún var góð.
Svo skipti hún um tónlist.
Vinstri höndin velti sér og ólgaði
í bassanum, en hægri höndin
flúraði laglínuna. Hún tók að
syngja með harðri, suðandi
röddu, jastraðri á brúnunum, en
á vissan hátt hrífandi.
Brain's in my stormach,
Heart's in my mouth,
Want to go north
My feet went south.
I got the psychosomatic blues.
Doctor, doctor, doctor,
Analyze my brain.
Organize me doctor.
Doctor, ease my pain —
I got the psychosomatic blues.
Framhald í næsta blaði.
Var þaö tímabært?
Framhald af bls. 13.
Þegar hún vaknaði, næsta morg-
un, var myndin af Mitchell Baker
I jóslifandi í huga hennar. Hún
klæddi sig og fór út í garðinn, þar
sem hún vissi að móðir hennar
var.
— Halló, sólargeisli. Mamma
hennar leit upp og brosti, og Judy
tók eftir því að hún hafði mólað
varirnar. Það gerði hún mjög sjald-
an fyrir morgunverð.
— Skrifaðirðu bréfið í nótt? Judy
settist, með krosslagðar fætur í
grasið og fór að toga í snörrótar-
topp.
— Nei. Eftir að ég var búin að
gera ítrekaðar tilraunir til að skrifa,
komst ég að þeirri niðurstöðu, að
ég gæti hringt til hennar fyrir nítíu
sent. Svafst þú vel?
- Jó.
— Hvað hefurðu hugsað þér að
gera í dag?
Judy hikaði andartak, munnur-
inn var óþolandi þurr. — Mamma
mín — Anetta bað mig um að
spyrja þig um svolítið.
— Jó, hvað var það?
— Hún ó frænda, sem langar
svo til að hitta þig.
Móðir hennar þrýsti moldinni að
græðlingnum, sem hún var að gróð-
ursetja. — Hv-að?
— Eg hitti hann einu sinni. Hann
heitir Mitchell Baker. Hann — hann
er ókaflega hrifinn af tónlist.
— Ég skil. Mamma hennar hall-
aði sér aftur ó hælana, og andlitið
virtist fölt, þrótt fyrir sólbrunann.
— Þú ætlar þó ekki að líkjast Bertu
frænku, ég meina að reyna eins
og hún að troða fólki í hjónaband.
Judy rauk upp. — Þú ætlar þó
ekki að líkja mér við hana. Hún
sem reyndi að fó mig til að fara
út með þessum andsfyggilega
frænda sínum!
Móðir hennar brosti. Þegar hún
rétti út höndina til að ná í garð-
slönguna og ýrði vatni á veikbyggð-
ar plönturnar, glitraði á giftingar-
hring hennar. Judy sneri höfðinu
undan og fór aftur að toga í grasið,
hún fann hvernig moldin festist
undir nöglum hennar.
— Þú segist hafa hitt hann?
spurði móðir hennar.
Judy kinkaði kolli. — Anetta
heldur — ja, við höldum, að þið
eigið vel saman . . .
Móðir hennar sat hljóð, lét vatn-
ið úr slöngunni renna milli fingr-
anna. Svo andvarpaði hún og sagði
brosandi: — Ef þessi frændi reykir
magamikla vindla og kallar þjón-
ustustúlkur elskurnar sínar, þá gref
ég gríðarstórar gryfjur og gróður-
set ykkur Anettu í þeim.
— Hann reykir pípu, sagði Judy
og greip fastar í grasið. Faðir henn-
ar hafði líka reykt pípu.
Móðir hennar stóð nú skyndi-
lega upp og togaði Judy á fætur.
— Komdu nú, við skulum fá okkur
morgunverð. Ég er glorhungruð.
Þegar Judy hitti Anettu í skól-
anum daginn eftir, sagði hún henni
að þetta væri allt ( lagi, frændi
hennar gæti komið og heilsað upp
á mömmu hennar. Þrem dögum
síðar kom hann.
— Hann var að bjóða mér á
Leon Fleisher tónleikana, sagði móð-
ir hennar, röddin var hljómlaus og
hversdagsleg. Hún tíndi gulnuð blöð
17. tbi. VIKAN 33