Vikan - 27.04.1967, Síða 44

Heimilísfeðui* - Afhugið okkar hag-
kvæmu brunatryggingar - Tryggið
innbú yðar fyrir 14. maf og munið
að tilkynna bústaöaskipti.
meyjar. Þar sem ég hef aldrei verið
piparmey, get ég ekki talað um
þetta af eigin raun, en ég hef
sterkan grun um, að bænir þeirra
séu ieiðinlegar og undirtektirnar
dauflegar." Síðan: ,,Augljóst er
hvað beri að segja og hvað ekki.
Það er ekki nokkur vafi á, að sumt
á að láta ósagt. Eg er til dæmis
orðinn sérfræðingur í að fella brott.
En ég reyni að gera það í hófi.
Það væri grófleg móðgun að sleppa
öllum deiluatriðum. Það mundi vera
verra en að sniðganga alveg sann-
leikann. Það væri beinlínis að
Ijúga. Og við getum tekið enn þá
dýpra í árinni: Ef einhver meiðsli
særa, þá er það leitt, en særindin
eru betri en saga, sem búið er að
sjúga merginn og blóðið úr."
Eg nefndi engin nöfn, en samt
skildi Jacqueline hvað ég var að
fara. 9. ágúst svaraði hún, að enda
þótt bækurnar um Kennedy settu
hana úr jafnvægi og hún treysti
ekki lengur eigin dómgreind hvað
þær snerti, þá vissi hún að ég hefði
orðið ,,til að hugga Arthur". Það
var greinilega gefið í skyn, að ég
hefði stutt málstað Þúsund daga.
Það hvarflaði ekki að mér, að inn-
an árs mundi Dauði forseta þarfn-
ast stuðnings Arthurs Schlesingers,
eða að bréf til mín, sem höfðu
verið undirskrifuð ,,Þín einlæg,
Jackie" mundu nú enda á þennan
kuldalega hátt: ,,Virðingarfyllst,
Jacqueline Kennedy."
Undirbúningurinn virðist vera
mesta erfiðið, þar til rithöfundurinn
skrúfar lokið af pennanum eða
opnar ritvélina sína. ,,Það er auð-
velt að skrifa" sagði Red Smith
einu sinni. ,,Þú starir bara á letur-
borðið, þar til litlir blóðdropqr
spretta fram á enni þínu." Allt frá
þeirri stundu er ég skrifaði „For-
máli" efst á gulan, strikaðan papp-
ir, vissi ég, að mér hafði tekizt
upp. Daginn sem bókin kom út
vissu milljónir manna það líka.
Skyndilega komst ég að raun um,
að allt tal um þröngan lesendahóp
menntaðra manna var hrein vit-
leysa. An þess að menn gerðu sér
Ijóst hafði sviðið stækkað með hverj-
um mánuði sem leið. Það er að
sjálfsögðu hægur vandi að skrifa
lélega bók um ógæfu, sem vakið
hefur mikla athygli. (Hversu margir
hafa í raun og veru lokið við
Warren-skýrsluna?) En leiðinleg
frásögn er óhugsandi ef rithöfund-
urinn er staðráðinn í, að lesendur
hans skuli lif.a upp aftur atburði
fortíðarinnar, dregur ekkert undan,
leiðir þeim fyrir sjónir sérhvert smá-
atriði þess, sem í þessu til-
felli var hörð raun fyrir milljónir
manna.
Það er mikið afrek að draga upp
rétta mynd af liðnum atburðum,-
það krefst leikni í miklu ríkari mæli
en almennur lesandi metur að verð-
leikum: það krefst einnig viljastyrks:
fyrst verður höfundurinn sjálfur að
lifa upp atburðina. Það er ekki
nóg að lýsa því sem gerðist í Elm
Street 411 klukkan 12.30 síðdegis
22. nóvember. Höfundurinn verður
uyju
LÍLJU
LiLJU
LILJU
LIUU BINDI
ERU BETRI
Fást í næstu báð
- og Hasan fer
44 VIKAN 17 tbl