Vikan - 16.11.1967, Blaðsíða 41

byrja með. Þá var manni frekar
fyrirgefið, ef maður gerði dálítið
grín að öðrum. Sérstaklega var það
byggingarlagið á sjálfum mér, sem
ég henti gaman að. Það hefur allt-
af verið dálítið örðugt að stílgreina
líkamsbyggingu mína. Eitt sinn er
ég var að fara upp á leiksviðið,
kallaði einn ungur áhorfandi til
mín og sagði:
Helvíti ertu skrýtinn í laginu! En
þú getur samt verið skemmtilegur.
Vegna enda setningarinnar fyrir-
gaf ég drengnum.
Þó hefur það stundum farið í
taugarnar á mér, ef menn hafa
staglazt mikið á fitunni á mér. Ég
man til dæmis eftir einum náunga,
sem í fjölda mörg ár lagði líf sitt
í hættu með því að fara yfir fjöl-
förnustu götur bæjarins aðeins til
þess að segja við mig:
Helvíti ertu orðinn feitur!
Þessi náungi var með ófríðustu
mönnum, sem ég hef nokkru sinni
séð. Eitt sinn, er hann kom anandi
yfir götuna, varð ég fyrri til og
sagði:
Djöfull ertu orðinn Ijóturl
Þetta hjálpaði. Hann hefur al-
drei yrt á mig síðan.
Einhvern tíma átti þekktur fjár-
málamaður hér í bæ hlut í silfur-
verkstæði, og það var sagt, að
hann hefði hjálpað tii við að fá
silfrið flutt inn með lágum tolli. í
tilefni af því var þessi setning sögð:
Það er ekki hægt að segja um
hann Jón, að hann sé gull af manni,
en það má þó alltaf segja að hann
sé silfur af manni.
Það var Tómas, sem átti þennan
brandara, og hann gerði mikla
lukku.
Stundum var gamanið svolítið
grátt. Það var farið í mál við okk-
ur stundum eða hótað að fara í
mál. Það var farið ( mál við Emsa,
Emil Thoroddsen. Guðbrandur Jóns-
son, prófessor, fór f mál við hann.
Emil sagði: „Guðbrandur greiðir
•ekkert nema hár sitt." En hann
breytti því bara og sagði í staðinn:
„Guðbrandur greiðir allt nema ekki
hár sitt." Og það var eiginlega enn
þá verra, því að Guðbrandur var
alltaf svo úfinn um hárið.
Stundum kom það fyrir, að mað-
ur sá þá sem verið var að skopast
að sitja fram í sal. Þegar stirnað
bros færðist yfir varir þeirra, þá
skammaðist maður sín.
En samt var það svo með flesta
þá menn, sem áberandi voru í
þjóðfélaginu og teknir voru til með-
ferðar í revýunum, að þeir vildu
heldur láta gera grín að sér en
vera alls ekki nefndir.
Jónas frá Hriflu var lengi aðal-
maðurinn í pólitíkinni eins og allir
vita, og hann kom auðvitað fjarska
mikið við sögu hjá okkur. Einu
sinni vorum við orðnir svo leiðir á
honum, að við ákváðum að semja
revýu, án þess að hann væri nefnd-
ur I henni. Og við gerðum þetta.
Þá var strax farið að bauna því á
hann, að hann væri svo ómerkileg-
ur, að það væri ekki einu sinni hægt
að nota hann í revýu.
FLASKAN OG PERAN.
— Hverjir sömdu revýurnar aðal-
lega?
— Við vorum margir við þetta,
Morthen Ottesen, Emil Thoroddsen,
Indriði Waage, Tómas Guðmunds-
son, Bjarni Guðmundsson og miklu
fleiri snillingar. Við höfðum alltaf
afbragðsgóða leikara í þjónustu
okkar. Sérstaklega vil ég nefna vin
minn Alfred Andrésson, sem ég tel
bezta gamanleikara sem við höfum
átt. Hann átti fólkið um leið og
hann birtist á sviðinu. Stundum kom
ég á undan honum inn á leiksviðið
og reyndi að ná fólkinu upp og
venjulega tókst það svona og svona,
en um leið og fólkið heyrði að Al-
fred var að koma, þá byrjuðu fagn-
aðarlætin.
Fyrst var ég með Morthen Otte-
sen og Bjarna Guðmundssyni. Ég
hafði leikið í revýum, en þegar
þetta var hafði ekki verið nein
revýa í átla ár. Þá hitti ég Morthen
og hann sagði við mig:
Eigum við ekki að fara upp með
revýu?
Fjárhagurinn var örðugur hjá
okkur eins og öllum öðrum á þess-
um tíma. Samt sem áður gátum við
skrapað fyrir einni flösku af viskíi.
Við fórum heim til Morthens, en
þá var búskapurinn ekki betri en
það hjá honum, að hann átti bara
eina peru. Hún var í náttlampan-
um, en hann ætlaði að taka hana
og láta hana í annan lampa. Með-
an hann var að því heyrðist dynk-
ur.
Ég vona bara, að það hafi ekki
verið flaskan, sagði hann.
Jú, það var flaskan, sagði ég.
Ég finn það á lyktinni.
Okkur tókst samt að ná í aðra,
og svo byrjuðum við á revýunni og
gekk alveg Ijómandi vel. Við vor-
um saman í revýum í fjögur ár, en
vorum þá orðnir leiðir hvor á öðr-
um og ákváðum að hætta. Þá kom
Indriði Waage til mín og bað mig
að starfa með Emil Thoroddsen og
sér. Þessu tilboði var örðugt að
neita, þar sem í hlut áttu tveir
snjallir listamenn, Emil fjölhæfur
leikhúsmaður og Indriði einn bezti
leiðbeinandi, sem hér hefur verið.
Alfred vann alltaf hjá okkur. Síðar
fannst mér það synd, ef eitthvað
hefðist upp úr þessu, að vera með
slíkan kraft eins og hann bara upp
á kaup. Svo að hann varð hluthafi
með okkur í Bláu stjörnunni. Hug-
myndin var sú að hafa revýur í
Iðnó en kabaretta í Sjálfstæðishús-
inu, en við réðum ekki við það.
Það var alltof mikil vinna. Þegar
Emil dó óttuðumst við, að gagn-
rýnin yrði miklu harðari á okkur.
Emil var viðurkenndur listamaður,
og hann var eins og hálfgerður
verndari okkar. Indriði spurði mig
hvað við ættum að gera og ég
svaraði:
Við skulum fá nýjan mann í lið
með okkur, mann sem hefur nafn.
Fyrir valinu varð Tómas Guð-
mundsson, og hann starfaði lengi
með okkur.
Áður en við Morthen, Bjarni og
ég bundum trúss saman, höfðu
snillingar á borð við Pál Skúlason,
Magnús Jochumsson og Gústav Jón-
asson starfrækt revýuframleiðslu,
svo að maður var hálf uggandi að
byrja á þessu föndri. En það sem
hjálpaði okkur mest var, hve langt
var umliðið frá síðustu revýunum
þeirra.
TVEIR HNALLAR.
Það var oft glatt á hjalla hjá
okkur, og maður hafði margar á-
nægjustundir út úr þessu. Stundum
fengum við okkur neðan í því eins
og gengur. En við gættum þess að
gera það aldrei, þegar við þurftum
að leika. Við vorum strangir við

Frísklegogilmandi
FRESH YOU svitaeyðir heldur yður frísklegri allan
daginn. FRESH YOU drepur allar þær baktcríur í
húðinni, sem valda svitalykt, og heldur yður
frísklegri og ilmandi langtímum saman.
FRESH YOU er til í „aerosol", eða sem „roll-on"
allan
mmdaginn[
méd
FRESH YOU
L
AíhIhtji i|
Simi 2321S
46. tbi. VIKAN 41