Vikan - 08.02.1968, Qupperneq 13

var nolckuð háðslegt, að minnsta
kosti fannst mér það.
i — Bless, sagði hún.
— Bless sagði ég. Hún var
eitthvað leyndardómsfull á
svipinn, eiginlega sigri hrósandi.
Bmdið á Marco Perkins var
skakkt, eins og venjulega, og
þegar ég gekk til hans sagði
hann:
— Mér þykir það leitt, en
starfið sem þú óskaðir eftir
stendur eklci lengur til boða.
Hvernig líst þér á að teikna
skartgripi? Það er nokkuð vel
borgað.
Nú er það svo að mér finnst
andstyggilegt að teikna skart-
gripi. Ég hafði vonazt til að ná
í reglulega skemmtilegt verkefni,
nefnilega að myndskreyta litla
ljóðabók, sem var að koma út,
ljóð í nútímastíl, og ég hafði
unníð að uppkasti af mikilli al-
úð og var vongóð um að vera
svo heppin að hreppa verkefnið.
— Heyrðu, þessi stelpa sem
var hér inni áðan, ég held ég
þyrði að bölva mér upp á að hún
hefir einhvern sagnaranda.
Þetta er í annað sinn sem hún
kemur með nákvæmlega það
efni sem við erum að sækjast
eftir.
Marco virtist hálfskömm-
ustulegur yfir því að geta eklci
látið mig hafa það starf sem ég
óskaði eftir, en þannig gengur
þetta, svo ég sagði: — Þetta er
allt í lagi, Marco, ég tek skart-
gripina.
Þannig byrjaði martröðin,
sem næstum var búin að ganga
frá mér. Hún náði í óskaverk-
efni mitt að teikna nýju tízkuna
fyrir vikublöðin. Hún rændi líka
öðru verkefni frá mér; að teikna
auglýsingapésa fyrir nýja verzl-
un, sem verzlaði með kínverzka
skrautmuni, og var um það bil
að hefja starfsemi sína. Og svo
var það fleira og fleira.
Smátt og smátt fór ég að
efast um getu mína. Ég var
ágætis auglýsingateiknari, en ég
hafði líka töluverða löngun til
listsköpunar, sem ég varð að
fá útrás fyrir. Þegar ég hafði
tíma málaði ég, en það er dýrt
að lifa, vera vel klædd og það
kostaði líka heihnikið að kaupa
efni til að vinna úr. I fimmtán
ár hafði ég haft auglýsingateilcn-
un að atvinnu og seldi vinnu
mína á frjálsum markaði. Fyrst
í stað fannst mér þetta bæði
. spennandi og skemmtilegt, en
svo fór glansinn að fara af því 1
og þetta varð eins og hvert ann- j
að fast starf. Ég þurfti að ljúka
verkefnum fyrir ákveðinn tíma,
ég þurfti líka að eltast við
geðvonda framkvæmdastjóra,
hlaupa eftir sporvögnum, sem
ég stöðugt missti af, oft eyði-
lagði ég allt sem ég hafði gert,
með því að hella niður teikni-
bleki í flaustrinu, — og svo
bættist liún við.
Að lokum kom að því, eitt
kvöldið, að ég ákvað að gefa
fjandann í þetta allt saman. Ég
varð að viðurkenna að þessi
stelpa hafði unnið kapphlaup-
ið. En það var ekki þar með
sagt að það væri úti um mig.
Allt mitt líf hafði ég haft löng-
un til að skrifa. Ég hafði meira
að segja einu sinni komizt það
J.angt að ég lauk við fyrsta kafla
bókar. Og þegar ég nú stóð
þarna við gluggann, sötraði
viskýblönduna og svalaði mér
með því að tuldra blótsyrði út
yfir borgina, tók ég ákvörðun.
Ég lét ekki þar við sitja, ég
fór strax að taka saman föggur
mínar. Daginn eftir borgaði ég
skuldir mínar og fór svo til
Marcos.
Þegar ég sagði honum að mig
hefði alltaf langað til að skrifa,
og nú væri komið að því að
ég léti verða af því að reyna
hvað ég gæti, fékk hann allt
að því æðiskast:
— Nei, hrópaði hann, —
Ekki þú líkal
— Hvað meinarðu með því
að segja líka? sagði ég og hrædd-
ist nú hið versta.
— Jú, keppinautur þinn, sem
þú kallar svo, er líka farin að
skrifa sögur.
Ég galopnaði munninn, eins
og asni, og hné niður í hæg-
indastól.
— Jahá, sagði Marco hæðn-
islega, — svo þú ætlar að fara
að skrifa skáldsögur. Jæja, við
höfum haft ágætis samvinnu,
svo lengi sem það varði. Ég
óska þér til hamingju, það veit-
ir ekki af að biðja vel fyrir
þér.... Svo sneri hann alveg
blaðinu, varð fokvondur og
hvæsti: — Heyrðu, ég held þú
sért orðin geggjuð. Skrifa! Ekki
nema það þó! Á hverju ætlarðu
að lifa? Mér kemur þetta auð-
vitað ekki við. En eitt get ég
sagt þér. Hún svíkur okkur
ekki. Hún vinnur allt sem við
biðjum hana um, og skrifar líka.
Ef hún getur gert það, ættir þú
að geta skrifað í hjáverkum
eins og liún, hversvegna get-
urðu það ekki?
— Marco, sagði ég, og nú gat
ég ekki lengur kæft kjökrið. —
Ég get hreinlega ekki haldið
áfram. Ég er búin að fá nóg,
skilurðu það, meira en nóg! Það
er henni að kenna, norninni!
Hún les hugsanir, hún nær í
allar hugmyndir sem fæðast í
mínum auma haus. Ilún fram-
kvæmir hugmyndir sem mynd-
ast í höfðinu á mér, gerir frum-
drætti og hraðar sér til þín með
teikningarnar, áður en ég næ
því að byrja á þeim. Hún tek-
ur allar hugmyndir minar, öll
verkefni mín, gerir þau miklu
betur en ég get sjálf gert þau,
og.... og ég held að ég sé að
verða geggjuð! Marco, hún er
huglesari, það varst þú sjálfur
sem sagðir það, hvernig á ég
þá að berjast gegn þessu? Og
nú fór ég að gráta fyrir alvöru.
— Hamingjan hjálpi mér,
hættu að gráta! Ég þoli ekki að
sjá konur gráta. Ef þú hættir
skal ég bjóða þér í hádegisverð.
Næstu klukkutíma sötraði ég
eina sjö eða átta kokkteila, —
fyrir hádegisverð. Ég man ekki
til að við borðuðum nokkurn
mat, en við hesthúsuðum ein
ósköp af vökva. Þessi þvali dag-
ur og kvöld, því það var örugg-
lega þó nokkuð rakt, endaði
ekki fyrr en klukkan eitt um
nóttina. Við kvöddumst, grát-
klökk, við dyrnar hjá mér, og
ég féll um sjálfa mig í svefnsóf-
ann, þegar ég kom inn.
Morgunhljóð borgarinnar
vöktu mig, næsta dag, og aðra
eins timburmenn liefix örugg-
lega enginn haft, að minnsta
kosti enginn sem hefir lifað það
af. Eftir stundarkorn gat ég þó
dregizt fram úr og leit í spegil.
Drottinn minn, þvílíkt útlit!
En smárn saman náði ég mér.
Ég tók plasthettuna af ritvél-
inni setti pappír í valsinn og
byrjaði að skrifa upphafið af
smásögu, sem liljóðaði þannig:
— Eg sá hana aftur í dag . ..
Ég sat við allan daginn, nærð-
ist á kaffi og kökum með súkku-
laðihjúp og reykti einhver ósköp
af sígarettum. Þessi magnlausa
reiði sem logaði innra með mér
jókst eftir því sem ég skrifaði
meira. Klukkan sex var sagan
búin, og mér fannst hún ágæt,
Framhald á bls. 39.
6. tbi. VIICAN 13