Vikan - 08.02.1968, Side 18

Hin uom GROF
— Kærar þakkir, muldraSi
hún. Hún heyrði hann setja vél-
ina í gang og gefa rösklega og
mölina spýtast, þegar hann lagði
af stað í litla, svarta Mercedes
Benz bílnum sínum.
Hún fór aftur í gráu draktina,
hengdi gamla sundbolinn henn-
ar Lucille inn í steypibaðsklef-
ann, hressti upp á andlitið og
greiddi sér og gekk þannig frá
lásnum að bakdyrnar læstust,
þegar hún skellti þeim. Svo gekk
hún út á sólsvalirnar og leit
norður eftir vatninu. Laufin
voru svo haustlit að þau voru
komin yfir sinn allra fegursta
svip. Það var tekið að móta fyr-
ir fyrstu auðu greinunum, í
þessu hafi appelsínugulra og
brúnna lita. Uppi á hæðinni bar
eikurnar og rauðgrenið dökk-
grænt móti fölum litum hausts-
ins. Við endann á vatninu, níu
mílur í burtu, lá borgin Portú-
gal, ósýnileg í síðdegismistrinu.
Ellefu þúsund manns. Þar sem
eitthvað hafði gerzt hjá Lucille
Phelps. Það var þar sem ekkert
sérlegt hafði gerzt hjá Bonny
Yates í langan, langan tíma.
Hún hugsaði aftur til sektar
sinnar, í von um að hún gæti
kryddað tilveruna, en fann að-
eins til daufra vonbrigða yfir því
að þurfa að fara heim fyrr en
hún hafði ætlað sér — og gremju
í garð Kelseys, fyrir að verða
svona æstur út af Lucille, en að
láta sig engu varða um hana.
Það endaði fyrir Skip Kimber-
ton þegar Lucille dó. Hann vissi
að þetta var endirinn, en ekki
hvernig hann átti að bregðast
við því. Daginn eftir sat hann
saman skroppinn í armstól úr
ljósri eik í skrifstofu Harvey
Walmo, sériffsins í héraðinu.
Walmo hristi stórt höfuðið
dapurlega og sagði kvartandi:
— Skip, ég veit að hvorugum
okkar er ánægja af því, en ég
verð að grugga upp hvað hún
gerði í gær, svo ég geti lagt eitt-
hvað af viti fyrir líkskoðunar-
réttinn. Þú þarft ekki að segja
mér, að ég myndi ekki vera
sériff hér, ef það væri ekki
þín vegna, ég veit það. En ég
er sériff og ég ætla að vera
góður sériff. Ég legg að
mér við það. Ég veit, að það er
sennilega ekki hægt að sanna
það, en það er almannamál, að
þú og hún hafi haft félagsskap
saman.
— Almanna mál, sagði Skip
Kimberton. — Þetta var fallega
orðað. Þú og ég höfum verið
vinir lengi, Harv. Hún var mín
kona. Að eilífu. Ef til vill vissi
hún ekki ennþá að það var að
eilífu, en ég vissi það. Skip
18 VIKAN 6' tbl-
Kimberton var langur, sina og
beinaber með föl augu, hrukk-
ótt og kaldhæðnislegt andlit.
Hann var í teinóttum gallabux-
um, kakískyrtu, gömlum tvíd-
jakka með ræfilslegan hatt. En
þótt hann væri kæruleysislega
klæddur og lægi þarna eins og
slytti í stólnum var eitthvað
stórmannlegt við hann, án þess
að hann reyndi til þess.
— Ég varð hissa, þegar ég
heyrði þennan orðróm fyrst,
sagði sériffinn.
Kimberton glotti hákarls-
glotti, gleðilausu. — Það kom
okkur á óvart líka, ef svo mætti
segja. Ég þekkti hana áður en
hún hljóp frá manninum en
ekki meira en svo að ég lét mér
nægja að kinka kolli til hennar,
þegar við sáumst. Ég átti engan
þátt í því að hún stakk af.
Fyrir mér var hún bara ein enn
af þessum ungu eiginkonum í
hópnum. Þessum unga hjóna-
flokki sem tekur lífinu létt.
Phelps, Yates og hinir . þú
þekkir hópinn. Stúlka sem
Phelps flutti hingað frá Boston,
ofurlítið fallegri en hinar kann-
ske, en ekkert fyrir mig.
— Hversvegna stakk hún hann
af?
— Þótt öllum kunni að virðast
það einkennilegt gat hún ekki
samið sig að þeirra siðum. All-
ur þessi hópur eiginmanna og
eiginkvenna hefur þekkst síðan
þau voru lítil böm. Ég vil
ekki beinlínis segja að þar séu
tíðkuð kvennaskipti, Harv, en
þau eru laus á kostunum. Og
Lucille var einfaldlega ekki laus-
lát. Það skiptir engu hvað fólk
segir um hana núna. Fimm hjón
flugu saman til Miami, fyrir
næstum ári. Hún kom að manni
sínum með Lornu Keaver. Og af-
gangurinn af hópnum gaf henni
greinilega í skyn, svo ekki varð
um villzt, að ef hún væri sár,
gæti hún náð sér niðri á Kelsey
með Stu Keaver.
Hún sagðist hafa ógeð á því.
Hún flaug ein heim og flutti burt.
Það var öllu lokið hvað hana
snerti. En Kelsey Phelps kom
vælandi á eftir henni og grát-
bað hana, svo hún samþykkti
skilnað að borði og sæng í eitt
ár. Ef hún væri sama sinnis að
ári liðnu, ætlaði hún að sækja
um lögskilnað. Árið var liðið í
lok næsta mánaðar, og hún ætl-
aði að skilja við hann að fullu.
— Vissi hann það?
— Það myndi ég segja. Hvort
sem hann viðurkenndi það fyrir
sjálfum sér eða ekki. Og það
hefði þýtt mikið uppgjör milli
hans og pabba hans. John gamli
Phelps hafði gefið Kelsey síð-
asta tækifærið til að taka sig á.
Eftir því sem Lucille sagði mér
hafði Phelps gamli sett Kelsey
úrslitakosti, þegar hann og
mamma Kelsey fóru í ágúst
síðastliðnum í ferðalag umhverf-
is hnöttinn. Þá yrði Kelsey að
standa sig eða honum yrði hent
út, svo að segja. Sem betur fór
hefur gamli maðurinn gott og
tryggt fólk í kringum sig. Kelsey
átti að reka verksmiðjuna. Síð-
an í ágúst þori ég að veðja að
hann hefur ekki verið þar tíu
klukkutíma á viku að meðaltali.
— Hvernig kynntistu henni,
Skip? Eftir að hún stakk mann-
inn af?
— Hún kom til mín. Með þess-
um fáu aurum, sem Phelps gaf
henni til að lifa af, og því sem
hún vann sér inn fyrir að vinna
fyrir Nile lækni, tókst henni að
skrimta frá degi til dags. En
móðir hennar var veik og hana
langaði að senda peninga heim
og hún átti bankabók, sem hún
gat tekið fé út úr. Þú veizt hvaða
orð fer af mér. Ég sagði henni
að ég fengist ekki við að ávaxta
fé fyrir fólk. Ég hef sennilega
verið eitthvað óþægilegur eða
hún í uppnámi. Hvernig sem það
var fór hún að gráta og einkar
vonleysislega. Og var bálreið
sjálfri sér fyrir að gráta. Ég
þóttist sjá að hún væri meira
en fallegt andlit og ljóst hár.
Það endaði með því að ég lét
hana hafa hlut í vöruhúsahring'
í Beech County, hluta af eign
míns fyrirtækis, og það færði
henni þegar frá upphafi níutíu
dollara á mánuði í aðra hönd.
Þetta var í janúar síðastliðnum,
Harv. Tveimur mánuðum eftir að
hún yfirgaf Kelsey. Við urðum
vinir. Orðsveipurinn fékk byr
undir báða vængi meðan við
vorum ekkert nema góðir vinir,
og ég sver að hvorugt okkar
hafði annað í huga. Ég fjörutíu
og sjö ára, faðir uppkominna
barna, giftra og horfinna, og hún
tuttugu og sjö ára og mennt-
aðri en ég hafði nokkurn tíma
von um að verða. Harv, ég segi
þér nú meira en ég ætlaði, vegna
þess að ég þarf að segja ein-
hverjum hvernig þetta var. Okk-
ur féll vel að vera í félagsskap
hvors annars. Við áttum auð-
velt með að tala saman og hlóg-
um mikið. Ég sagði henni ým-
islegt um mig sem ég myndi
aldrei segja nokkrum öðrum lif-
andi manni. Svo í maí síðast-
liðnum byrjuðu þessi skattvand-
ræði mín og ég varð að fara og
láta yfirheyra mig og svara alls-
konar spurningum og getsökum
dag eftir dag. Það rigndi og
rigndi og það var augljóst að
þessa menn langaði til að þjarma
að mér og einhvern veginn hafði
ég ekki löngun til að berjast við
þá. Ég fann bara til tómleika og
leiðinda og ég hringdi til henn-
ar langlínusamtöl og reyndi að
gera að gamni mínu, en það var
léleg fyndni. Svo eitt kvöldið
hringdi ég til hennar og reyndi
að tala við hana, en allt í einu
varð ég orðlaus og varð að leggja
á. Ég fór út í rigninguna og fór
að drekka, en það sveif ekki á
mig og ég reyndi að dreifa tím-
anum með því að fara í tvö
kvikmyndahús, en hafði ekki
eirð þar, nema í svo sem tuttugu
mínútur í hvoru og um mið-
næturleytið eigraði ég aftur heim
á hótelið, og þá var hún þar í
herberginu mínu, sat kvíðafull
á versta stólnum með snyrti-
töskuna sína á gólfinu við hlið-
ina á sér, náföl og stóreyg, var-
irnar skjálfandi og tárin
streymdu niður fallegar kinn-
arnar. Ég þarfnaðist hennar
meira en ég hafði þarfnazt
nokkurs áður í lífinu. Eins og
drukknandi maður þarfnast ein-
hvers til að halda sér í, svo hann
sökkvi ekki. Og hún hafði fund-
ið það. Þetta hefðu átt að vera
mistök, Harv. Þó frekar fyrir
hana en mig. En einhvern veg-
inn var það ekki. Ég veit ekk-
ert um ást, það er orð sem ég
hélt að væri dautt fyrir mér,
þegar Kitty dó, 1954. Það er orð,
sem er hrapallega misnotað.
Það eina sem ég veit er að ég
ætlaði aldrei að vera án þess-
arar stúlku, og ég mun sakna
hennar meðan ég lifi.
Eftir langa þögn ræskti Har-
vey Walmo sig og sagði:
— En dagurinn í gær, Skip?
Skip Kimberton andvarpaði.
— í gær. Nú, í fyrrinótt vorum
við í kofanum mínum við Beetle
Creek. Við höfðum báða bílana
þar, vegna þess að ég varð að
fara í viðskiptaerindum til
Stanton og hún þurfti að fara til
vinnunnar. Ég vildi að hún hætti
að vinna ,en hún taldi að sér
myndi ekki líða vel með það.
Hún þáði smá gjafir og gaf mér
smá gjafir, það var allt og sumt.
Ég bjóst við að verða kominn
hingað til borgarinnar um þrjú-
leytið. Ég hafði verk að vinna.
Hún átti frí eftir hádegið og ég
sagðist myndu sækja hana um
klukkan sex, þá ætluðum við að
borða saman og fara svo í bíó.
Ég kom aftur um þrjúleytið. Ég
lagði bílnum mínum og sté út
og fyrsti maðurinn sem ég sá
var Charlie Best. Hann sagði mér
það. Ég sá það sjálfur. Ég fór
þangað sem þeir voru með hana
og leit á hana. Ég gat gengið og
talað og horft, en ég botnaði
hvorki upp né niður í neinu. í
Framhald á bls. 41