Vikan - 08.02.1968, Side 23

liéldi lífið áfram með mjög líkum hætti og áður. Þessi andlit sem störðu
á hana i daufri skimunni, því öll kýraugun voru lokuð vegna kuldans,
voru svo hræðilega venjuleg. Þarna stóðu þau, hvert um sig önnum
kafið við að brjóta heilann um það sem hverju einu var efst i huga.
Þau voru ólíkleg til að láta hana í frið til að hugsa sín eigin mál.
— Jæja Dame Angelique, hélt Manigault áfram, ef þú finnur ekkert
athugavert við hegðun þessara sjóræningja, er það gott fyrir þig, en
hvað okkur snertir, höfum við áhyggjur af því hvað orðið hefur um
Berne og við höfðum vonað að þú gætir gert eitthvað varðandi það.
— Ég skal reyna að komast að því, sagði hún og stóð upp.
— Vertu kyrr, mamma. Vertu kyrr, hrópaði Honorine, sem vildi ekki
láta skilja sig eftir aftur svo klukkustundum skipti. Angelique fór út
og leiddi Honorine með sér.
Hún var varla komin út á þilfarið fyrr en hún rakst á Nicholas
Perrot, sem sat á kaðalhrúgu og reykti pípu sína, en fyrir framan hann
sat Indíáni með krosslagðar fætur og var að flétta sítt, svart hárið og
hallaði höfðinu til hliðar, eins og stúlkubarn fyrir framan spegil.
— Slæm nótt, sagði Kanadamaðurinn og leit til hennar.
Angelique spurði sjálfa sig undrandi hve mikið hann gæti vitað.
Svo gerði hún sér ljóst að hann átti aðeins við þá hættu, sem hafði
steðjað að nóttina áður, milli stormsins og issins. Það leyndi sér ekki að
öll áhöfnin hafði haft áhyggjur.
— Var það svo slæmt?
Þakkið guði fyrir að þér gerðuð yður ekki grein fyrir því og eruð enn
á lífi, sagði hann og krossaði sig. — Þetta eru hættuleg höf að ferðast
um, mér er orðið mjög í hug að sjá heimabyggð mina við Hudsonflóa
aftur.
Hún spurði hann hvort hann gæti gefið nokkrar upplýsingar um einn
úr þeirra hópi, Maitre Berne, sem hefði horfið, þessa erfiðu nótt.
Ég hef heyrt að honum hafði verið varpað í járn, fyrir agabrot.
Herra minn Rescator er niðri í lestinni, nú sem stendur, að yfirheyra
hann.
Svo hún gat farið aftur og sagt hinum að vini þeirra hefði ekki
verið varpað fyrir borð.
Sjómennirnir komu með hinn óumflýjanlega súrkálskagga, saltkjöt,
niðursoðnar appelsínur og sitrónur handa börnunum. Farþegarnir sett-
ust upp til að matast. Máltíðirnar voru aðal skemmtiefni dagsins og
svo gönguferðin eítir matinn. Einhver rétti Angelique skál og Honorine
tók til óspilltra málanna við innihald hennar, eftir að hún hafði tæmt
sína eigin.
— Ætlar þú ekki að borða, mamma?
— Af hverju þarftu alltaf að kalla mig mömmu í tima og ótíma?
spurði Angelique spunastutt. Þú ert ek:ki vön því.
Útundan sér heyrði hún samræðubrot:
— Heyrðu Le Gall, ertu þess fullviss að við förum ekki framhjá eyj-
unum út af Cap Verde?
— Það get ég fullyrt. Við erum miklu norðar. Við erum raunar mjög
norðarlega.
.Ef við höldum áfram í þessa átt, hvar lendum við þá?
— - Þá lendum við á þorska og hvalveiðisvæðunum.
— Hæ, gaman, gaman. Við fáum að sjá hvali! hrópaði einn af litlu
drengjunum og klappaði saman höndum af ánægju.
— Og hvar endum við þá?
— Það er erfitt að segja það. Kannske í Nýfundnalandi eða Nýja-
Frakklandi.
— Nýja Frakklandi, hrópaði kona bakarans. — En þá föllum við á
nýjan leik í hendur þessum pápistum! Svo tók hún að skæla. — Eg er
viss um að þessi glæpamaður hefur ákveðið að selja okkur öll.
Haltu kjafti, heimskinginn þinn! greip Madame Manigault ákveðið
fram í fyrir henni. — Ef þú hefðir vitund af heilbrigðri skynsemi, sæ-
irðu það sjálf að jafnvel þótt hann sé glæpamaður, hefði hann ekki
teflt á tvær hættur undir veggjum La Rochelle og fórnað þar akkeri,
aðeins tii þess að selja okkur hinum megin við Atlantshafið.
Angelique horfði steini lostin á Madame Manigault. Kona útgerðar-
mannsins sat jafn slyttislega og hún var vön, á fötu á hvolfi. Það fór
varla vel um þennan feita skrokk, á þessu óþægilega sæti, en engu að
siður spændi hún í sig kássuna af gljábrenndum leirdiski með silfur-
skeið.
— Jæja, svo henni hefur heppnazt að fela þetta undir pilsum sinum,
þegar við komum um borð, flaug Angelique í hug.
En Manigault setti ofan í við hana, fremur illskulega.
— Hvað á þetta að þýða, Sara! Þú þarft ekki að missa glóruna og hætta
að greina á milli góðs og ills, þótt yfirmaður þessa skips hafi kosið að
slá þér gullhamra — litla pjattrófan þín — með því að gefa þér þenn-
an disk. Þú hefur hingað til verið heldur rökvísari.
— Mín rökvísi er fullt eins góð og þín. Maður, sem sýnir að hann er
mannþekkjari og hefur vit á að sýna þeim sem hann kýs að gera að
vinum sínum, sérstaka kurteisi; ég segi ekki endilega að hann sé mað-
ur, sem hægt sé að treysta, en ég held því fram að hann sé enginn
bjáni.
Svo snéri hún sér að Angelique með spurn i augum: — Og hvað held-
ur þú, Dame Angelique? spurði hún.
— Um hvern eruð þið að tala? spurði Angelique, sem hafði ekki
fylgst nægilega með samtalinu.
— Um Hann auðvitað, hrópuðu allar konurnar undir eins. Æðsta
manninn á Gouldsboro............ Grímuklædda sjóræningjann .........
Þú þekkir liann, Dame Angelique, segðu okkur hver hann er.
Angelique starði undrandi á þær. Að leggja slíka spurningu fyrir
hana! Það var skær rödd Honorine sem rauf þögnina. — Ég vil fá
prik. Ég ætla að drepa svarta manninn.
Manigault yppti öxlum og leit upp í loftraftana, eins og hann vildi
kalla þá til' vitnis um það hvað konur væru frámunanlega heimskar
verur.
— Hverju máli skiptir hver hann er. Það sem okkur ríður á að
vita er livert hann ætlar með okkur. Geturðu sagt okkur það, Dame
Angelique?
— Hann fullvissaði mig um það, síðast í morgun, að við værum á
leið til Vestur-India. Það er hægt að komast þangað nyrðri leiðina,
engu síður en þá syðri.
— Já, andvarpaði Manigault. — Hvað hefurðu að segja við Þvi, Le
Gall,
— Ég býst við því að það sé hægt. Það er ekki íjölfarin leið, en sé
siðan siglt niður með amerísku ströndinni verður að lokum komið í
Karabiska hafið. Ég er viss urn að skipstjóri okkar hefur fremur kosið
þessa leið en hina, vegna þess að hún er fáfarnari.
I sama bili kom dvergvaxni krypplingurinn og gaf þeim merki um
að þau mættu fara út á þilfar. Fáeinar af konunum urðu eftir, til að
taka til. \
Loks var Angeliquö ein og í næði.
— Hvers vegna ætlarðu að fara að sofa, mamma? spurði Honorine,
þegar Angelique fól andlitið í höndum sér.
— Ó, láttu mig í friði.
Smám saman var hún að ná sér eftir áfallið, sem hún hafði orðið
fyrir. Þó þótti henni enn sem hún hefði fengið þungt högg aftan á
hálsinn. Hún var smám saman að gera sér grein fyrir hinu raunveru-
lega ástandi. Þetta hafði ekki gerzt eins og hún hafði ímyndað sér,
en það myndi gerast. Eiginmaður hennar, sem hún hafði grátið svo
mikið út af, var ekki lengur fjarlægur andi, í einhverju óþekktu
og ótilkvæmilegu heimshorni, heldur hér, aðeins nokkur skref undan.
í vitund hennar var hann ennþá „hann“. Hún gat ekki fengið af sér
að hugsa um hann sem Joffrey, því hann virtist svo frábrugðinn þeim
manni, sem hún hafði einu sinni kallað Því nafni, samt var hann ekki
lengur Rescator, hinn dularfulli, ókunni maður, sem hún hafði laðazt
svo að.
Þessi maður elskaði hana ekki, hann unni henni ekki meir!
— En hvað heí ég gert til að verðskulda að hann hætti að elska
mig? Hversvegna tortryggir hann mig svo? Hef ég ávítað hann
fyrir öll þau ár, þegar ég átti mér engan stað í lífi hans? Hvorki hann
né ég óskuðum eftir þessum aðskilnaði, svo hversvegna getum við ekki
þurrkað hann út og gleymt honum? En líklega verðum við að hugsa
á allt annan hátt. Af einhverri ástæðu, ef til vill vegna Philippe eða
konungsins, elskar hann mig ekki lengur ....... Og það sýnist jafn-
vel verra en það, þvi það er ekki annað að sjá en að honum sé ná-
kvæmlega sama um mig.
Svo var hún allt. i einu gripin hræðilegum ótta: — Kannske ég sé
orðin gömul?........Það hlýtur að vera það. Ég hlýt að hafa elzt allt
i einu, þessar siðustu vikur, með allar áhyggjurnar og þreytuna, fyr-
ir brottför okkar frá La Rochelie.
Hún leit niður á sprungnar, hrjúfar hendur sínar, raunverulegar
eldhúshendur: Þessar hendur myndu fylla hinn mikla fagurkera
skelfingu.
Angelique hafði aldrei lagt mikið upp úr útliti sínu. Að sjálfsögðu
hafði hún sinnt um það og reynt að vernda það eins og hver önnur
smekkvís kona, en hún hafði aldrei óttast að glata þvi. Þær gjafir
sem guðirnir höfðu gefið henni, gjafir sem höfðu aflað henni svo
mikils lofs, allt frá því að hún var barn; henni hafði alltaf þótt að
þær myndu endast að eilífu. I fyrsta sinn á ævinni gerði hún sér
allt í einu grein fyrir að hún kynni að glata þeim og hún þurfti að
sannfærast.
— Abigail, sagði hún og rauk til vinkonu sinnar, mjög æst. —
Hefurðu spegil?
— Já. Abigail hafði spegil. Þessi vísa stúlka, sem var öðrum ólik-
legri til að leggja upp úr útliti sínu, var sú eina sem hafði látið sér
Framhald á bls. 49.
6. tbi. VIKAN 23