Vikan - 08.02.1968, Síða 39

Nemesis
Framhald af bls. 13.
þegar ég las hana yfir; sögu-
þráður skýr og hæfilegur bitur-
leiki í frásögninnL Þetta var
einmitt þessháttar smásaga sem
vikublöðin sóttust eftir. Ég stakk
handritinu í brúnt umslag, lok-
aði því og setti á það allt of
mörg frímerki, svo hljóp ég nið-
ur stigann og æddi að næsta
póstkassa.
— Þarna, skömmin þín, reyndu
bara að eyðileggja þetta... urr-
aði ég við sjálfa mig. Lögreglu-
þjónninn á horninu leit á mig
hornauga.
Reiðin þvarr, ég fann aðeins
til þreytu og ég ákvað að fara
snemma að sofa. Ég kom við í
blaðaturni, keypti nokkur viku-
rit. Þegar ég kom upp í herberg-
ið mitt, bjó ég til súpu. Þegar
ég hafði borðað hana, teygði ég
úr mér á svefnsófanum og fór
að lesa blöðin.
Með þeirra hjálp var ég alitaf
vön að komast inn í einhvern
ævintýraheim, þar sem allir
höfðu það verra en ég. Ég las
af kappi, þangað til ég kom að
smásögu, með yfirskriftinni
Nemesis. Smásagan byrjaði á
þessum orðum: — Ég sá hana
aftur í dag... Meira þurfti ég
ekki að lesa. Ég starði og starði,
svo hentist ég upp af sófanum
og fleygði blaðinu í gólfið.
Sjóðandi vonzka og bitur auð-
mýking flaug í gegnum mig, og
það komst ekkert annað að í
þessari tilfinningaþvælu en ein
hugsun, — morð. Ég fór í kápu
og flýtti mér á barinn sem næst-
ur var. Þar tók ég uppáhalds-
barþjóninn minn, Parnell, strax
tali.
— Sæll, Parnell. Skota og ís,
og vertu nú fljótur. Hafðu hann
tvöfaldan.
— Skal gert. Hvernig líðin-
þér annars?
— Prýðilega. Segðu mér eitt,
hvað finnst þér um þetta með
sporvagnana? Það eru uppi há-
værar raddir um að láta þá
hverfa algerlega. En ég myndi
sakna þeirra.
— Ég líka. En fólk er orðið
svo hrætt við þá. í gær datt
einhver ferðamannsauli út úr
einum þeirra.
— Er það satt? Ég hefi ekki
lesið blöðin. En hvað um það,
það er víst nóg af fólki í veröld-
inni. Allt of margt fólk. Ég hló
með sjálfri mér, í fyrsta sinn í
margar vikur. Heyrðu Parnell,
þú ert einn af beztu vinum mín-
um, þú ert alltaf notalegur og
leggur ekki í vana þinn að særa
fólk.
Hann hló glaðlega, en hélt
áfram að þurrka glösin. Við vor-
um ein í salnum.
— Parnell, þú ert hygginn
maðiu. Veiztu það að stundiun,
þegar ég finn sárt til einmana-
leikans, hefi ég það á tilfinning-
unni að það eigi fyrir mér að
liggja að detta út úr sporvagni
og verða undir vörubíl. Finnst
þér þetta ekki kjánalegt. Þetta
er vegna árans háu hælanna,
maður er svo óstöðugur á þeim.
Kvenfólk klæðir sig líka svo
heimskulega. Ég hef andstyggð
á kvenfólki. Ég er sjálf kona, en
hef andstyggð á konum. Ég horfði
þunglyndislega niður í glasið
mitt.
— Ég hefi ekkert á móti kon-
um, sagði Parnell og hló. — Þú
ert eitthvað þunglynd núna.
Viltu ekki aftur í glasið, ég býð?
— Nei takk, ég er bara þreytt.
Ég hefði bezt af því að flýta
mér heim í rúmið. Ég þarf að
vinna á morgun.
— Það var rétt, upp með höf-
uðið. Hann horfði hlæjandi eftir
mér, þegar ég gekk út um dyrn-
ar.
Ég gekk hugsandi heim, ró-
legum skrefum. Það ætti ekki
að vera svo erfitt að fá færi á
henni. Hún fór alltaf með sama
vagni og ég. Ég dró rúmfötin
upp úr skúffunni, og eins og
til að undirbúa frelsisstríð mitt,
sofnaði ég snemma. Ef ég ætl-
aði að ná góðum árangri, var
nauðsynlegt að vera úthvíld og
róleg.
Þegar ég klæddi mig næsta
morgun, fór ég í lághæla skó,
og klæddi mig í þægilegt pils og
peysu. Taugar mínar voru eins
og hert stál og ég brann af
hefndarþorsta. Ég stóð við horn-
ið og beið. Eftir stundarkorn
kom litli, hrörlegi sporvagninn
skröltandi og stanzaði við bið-
stöðina. Yzt á einum bekknum
sat hún. Hún var í nýrri dragt,
og ef nokkuð var hægt að segja,
þá var hún ennþá fallegri en sú
sem hún hafði verið í áður. Á
fótunum hafði hún skó með mjög
háum, mjóum hælum, sem ör-
ugglega höfðu kostað að minnsta
kosti fjörutíu dollara, og á hján-
vun var fína leðurtaskan.
— Sæl vertu, sagði ég og sett-
ist við hlið hennar.
— Góðan daginn, sagði hún á
þann hátt sem alltaf reitti mig
til reiði.
Fleiri orð fóru ekki á milli
okkar.
Nú var ég reiðubúin. Þegar
sporvagninn rann niður að
brekkunni, nálguðumst við hana
frá tveim hliðum. En ennþá var
stundin ekki runnin upp. Við
tókum beygjuna og héldum
áfram niður aðra brekku, og þeg-
ar sporvagninn hægði á sér, stóð
hún upp til að stíga niður. Hún
hafði töskuna undir vinstri hand-
legg og hélt fast í stöngina með
þeirri hægri. Það var dálítið
hvasst og ég varð að halda báð-
6. tw. VIKAN 39