Vikan - 07.03.1968, Blaðsíða 15

kom henni á óvart. Ég sá
það á því hvernig hún brást við
að hún hafði þetta og hún vissi
að ég vissi það. Hún var mjög
æst og taugaóstyrk, svo fór ég
að verða taugaóstyrkur líka, því
mér datt í hug að hún myndi
kannski segja þér hvernig ég
hefði leikið á hana og þú yrðir
reiður. Ég fékk hana til að tala
um það og komst að því hvað
þú hafðir sagt henni að þetta
væri og ég lét það gott heita.
Og ég lét hana lofa því að minn-
ast ekki á þetta við þig. Þetta
var óöruggt loforð. Ég sagði
henni að ég bæri einungis þinn
hag fyrir brjósti. Ég sagði henni
að þú hefðir ekki sagt mér frá
þessu, ég hefði bara lagt saman
tvo og tvo.
Það var eins og þetta bláhvíta
leifturljós ætti upphaf sitt innan
í höfðinu á Guz Hernandez. Hann
fann til sársauka og heyrði
bjölluhljóm fyrir vinstra eyranu,
blóðbragð í munninum. Hann
skynjaði að Skip hafði slegið
hann, en hann hafði ekki séð
minnstu hreyfingu.
— Svo gortaðirðu við einhvern
um það hvað þú værir snjall,
Gussi. Þú sagðir einhverjum
hvernig þú hefðir reiknað þetta
allt saman út.
— Ég sagði ekki eitt einasta
orð við neinn. Ég sver!
Kimberton starði á hann, svo
stóð hann upp og gekk frá hon-
um. Hernandez reis á fætur.
Hann hreyfði handleggina var-
færnislega til að koma í þá lífi
og sagði: — Ég veit ekki hvers-
vegna þú varðst svona....
Kimberton snarsneri sér að
honum. — Ertu svo heimskur
að þú sjáir ekki afganginn af
þessu? Lucee er dáin og pening-
arnir horfnir.
Hakan á Hernandez sé. Hann
strauk yfir andlit sitt. — Horfn-
ir?
— Eitt hundrað og sex þús-
und dollarar í reiðu fé.
— Kannski.... Kannski að
hún hafi falið þá betur, en þú
hélzt.
— Þeir eru horfnir og hún er
horfin. Vegna þess að þú þurftir
endilega að kjafta því í einhvern
hvað þú hefðir verið sniðugur.
— Ég sver við hjarta mitt og
sál að ég hef ekki sagt þetta
nokkrum lifandi manni. Skip,
kannski hún hafi sagt þetta ein-
hverjum.
— Af því þú gerðir hana æsta?
— Skip, trúðu mér. Hef ég
ekki alltaf reynt að gera mitt
bezta fyrir þig?
Kimberton starði á hann. —
Þú hefur ekki tekið peningana,
þú hefur ekki kjark til þess. Þú
hefur farið bak við mig og lékst
á konuna mína og gerðir hana
áhyggjufulla. Nú tekur þú hvert
snifsi af pappírum og skjölum,
sem mér tilheyra, út úr möpp-
unum þínum, og skilar þeim
hingað á skrifstofuna mína, fyr-
ir lokunartíma á morgum.
— Skip!
— Þér er sagt upp húsnæðinu,
frá og með áramótum. Þú finnur
aldrei lífshamingjuna hér.
— Þú þarft á mér að halda,
Skip. Ég get gert meira fyrir
þig í skattamálum en nokkur
annar. Ég veit hvernig þú getur
aflað fjárins, sem þig vantar,
einmitt nú. Ég hef jafnvel til-
tælcan kaupanda að Westonlóð-
inni og ....
— Leyfðu mér að vísa þér út
Gussi.
— Ætlarðu að hugsa um það?
— Ég er að hugsa um það ein-
mitt núna.
— Gerðu ekkert í fljótræði.
Ég... ég gæti sagt þeim hjá
skattinum að skattskýrslan sé
kannski ekki alveg nákvæm.
Kimberton hratt opnum stóru
dyrunum fram í skrifstofuna.
Jezze var að vélrita. Maður beið.
Það fór hrollur um Guz, þegar
stór hrammurinn á Skip lokað-
ist um bálsinn á honum aftan-
frá. Það var undrunarsvipur á
andliti Jezze.
— Viltu opna fyrir mig dyrn-
ar fram á ganginn, fljótt!
Hún þaut til dyra og opnaði
þær. Guz vissi að þetta gat ekki
verið rétt, hann hlaut að vera
að dreyma. Þetta gat ekki kom-
ið fyrir hann, ekki svona. En
svo hljóp Skip Kimberton með
hann í áttina að opnum dyrun-
um. Guz varð að bera ört fyrir
sig fæturnar til að lenda ekki á
andlitið. Þegar hann var kominn
yfir þröskuldinn var honum
sleppt. Hann hrataði yfir gang-
inn og lenti upp að veggnum á
móti, skellti á hann höndunum,
til að taka af sér höggið og sveið
í lófana. Fyrir aftan sig heyrði
hann skrifstofudyrunum skellt.
Tækifærið var horfið, framtíðin
endalaus og flöt. Hann kjökraði
og strauk um nasir sér með
handarbakinu. Hann þrýsti á
hnappinn til að fá lyftuna upp.
Skip sá að Jezze hafði ekki af
honum augun, þegar hún fikraði
sig hægt aftur að borðinu sínu.
Það lá við að honum væri
skemmt.
— Við þurfum nýja endur-
skoðendur, sagði hann.
— Líklega.
— Við skulum reyna Bruner
og McCabe. Þeir hafa verið á-
fjáðir upp á síðkastið- Fáðu þá
til að koma hingað seinni part-
inn á morgun. Hún punktaði
þetta niður. — Hvaða náungi er
þetta?
— Þetta er .herra Brecken-
ridge, frá tryggingafélaginu.
— Vísaðu honum inn. Skip
gekk inn í skrifstofusína. Breck-
enridge reis á fætur og fylgdi
honum. Dyrnar lokuðust. Kimb-
erton settist bak við stórt borð
úr ljósum viði og benti Brecken-
ridge á stól, hinum megin við
borðið.
■— Ég enda ekki viðskiptavið-
ræður mínar venjulega á þennan
hátt. Hvað liggur yður á hjarta?
Bart lagði fram tryggingaskil-
ríki sín. Honum fannst starandi
augnaráð Kimbertons óþægilegt,
augun undir hvössum brúnunum
tj áningarlaus og tilgangslaus,
eins og glerhnappar í uppstopp-
uðu dýri.
— Sem fulltrúi tryggingafé-
lags óskið þér að halda mögu-
leikanum á sjálfsmorði opnu.
Hversvegna komið þér til mín?
— Það er almanna mál að þér
hafið verið góður vinur hennar.
— Og fólki verður liðugra um
málbeinið vegna þessara blaða
sem þér sýnduð mér.
— Þetta er starf mitt.
— Má ég fá trygginganúmer.
Mig langar að hringja til trygg-
ingarsambands Norðurríkjanna
og segja þeim hvað þér séuð góð-
ur starfsmaður.
— Það var fallega gert af yð-
ur, hér er númerið, gerið svo
vel.
— Minnið mig á að spila aldrei
póker við yður. Augun í yður
breyttust ekki hið minnsta.
— Ég skil yður ekki alveg,
herra Kimberton.
— Látið ekki svona, Brecken-
ridge. Nema þér viljið yfirgefa
staðinn á sama hátt og Hernand-
ez. Lucille var tryggð fyrir litla
tvö þúsund dollara, hjá Connecti-
cut General, og það var venjuleg
líftrygging, hún reyndi að standa
í skilum með hana eftir beztu
getu. Ég vissi fullkomlega um
öll hennar mál. Svo saga yðar
er fölsk. Hver eruð þér?
Breckenridge hikaði, svo yppti
hann öxlum og tók sína raun-
verulegu pappira úr veskinu og
renndi þeim yfir borðið. Kimber-
ton virti þá fyrir sér og kastaði
þeim svo til baka.
— Hver réði yður?
•— Systir hennar.
— Hversvegna?
— Hún álítur að Lucille hafi
verið myrt.
Kimberton lokaði augunum
andartak svo sagði hann — Hef-
ur hún einhverja ástæðu?
Breckenridge opnaði skjala-
töskuna sína, tók ljósprentun af
bréfi Lucille til Barböru og rétti
hana yfir borðið. Kimberton
sneri stólnum í hólfhring. Breck-
enridge sá ekki framan í hann
rneðan hann las það. Svo sneri
hann sér aftur fram og sagði:
— Ég er sá sem hún kallar A.
Þér sáuð B, þegar hann fór með
miklum asa. Hann lék á hana
Framhald á bls. 50.
10. tbi. VIKAN 15