Vikan - 07.03.1968, Blaðsíða 44

V.
Harítfiíark ariir
I IM IM I
ÍJ T I
BÍLSKÚRS
HLRÐIR
J)hhí- & 'Útihufíir H □. VILHJÁLMSSDN
RANAREDTU 1?. SIMI 19669
með að ráða fram úr vanda sínum. Ef eitthvað kærni fyrir einhvern
þeirra, yrði lítið úr yfirborðsróseminni.
Angelique langaði ekkert til að fylgja pappírskaupmanninum eftir
út á þilfar. Bertille var einfaldlega full af duttlungum, eins og allar stúlk-
ur á hennar aldri og sat sennilega i einhverju myrku skoti og lét sig
dreyma, án þess að gera sér grein fyrir, að fólkið kynni að hafa
áhyggjur af henni, og Þörf hennar fyrir einveru var fyllilega skiljanleg.
Þeim var öllum þann veg farið. En Angelique fannst hún að nokkru
leyti ábyrg og bað Abigail að hafa auga með Honorine, meðan hún fór
í burtu. Hún far út, þar sem hún fann Mercelot, Berne og Manigault
niðursokkna i að reyna að tala við krypplinginn, sem benti Þeim stöð-
ugt aftur inn í skýlið. Hann neitaði að hlusta á nokkuð, sem Þeir höfðu
fram að færa en gaf mönnum sínum merki; Þeir komu og gripu um
handleggi mótmælendanna.
— Ekki leggja hendur á mig, fíflin ykkar, öskraði Manigault. — Ég
skal kenna ykkur mannasiði!
Hann var tvisvar sinnum stærri en Maltverjarnir, sem voriu að reyna
að koma fyrir hann vitinu, en Þeir voru vopnaðir hnifum og þrifu
til þeirra i skyndi. Þetta var allt saman miklu hrikalegra vegna þess,
hve litil skima var þarna.
Enn einu sinni kom Kanadamaðurinn, Nicholas Perrot, sem sátta-
semjari og kom í veg fyrir yfirvofandi blóðsúthellingar.
Angelique útskýrði málið fyrir honum. Hann þýddi það sem hún hafði
sagt fyrir hinn ósveigjanlega Bricson, en hann hafði sínar skipanir. —
En.gir farþegar máttu koma út á þilfar eftir myrkur. Hann hristi samt
höfuðið óviss, þegar hann frétti, að einn farþeganna væri horfinn.
Við og við hrópaði Mercelot og hélt höndum við munn sér eins og
gjallarhorni: — Bertiile, hvar ertu? En hann fékk ekki annað svar en
gnauðið í vindinum og sífellt brakið í skipinu, sem hjakkaði áfram í
gegnum myrkar öldurnar.
Rödd pappírskaupmannsins dó smám saman út. Það endaði með þvi,
að Ericson lét það viðgangast að faðir stúlkunnar væri út á þiljum, en
hann sagði hinum að fara strax inn og svo var dyrunum vandlega læst.
Angelique var enn að tala við Nicholas Perrot.
— Eg er hrædd, sagði hún lágri röddu: — Og ég verð að segja að ég
óttast síður hafið en mennina. Álítið þér að einhver þeirra hafi fundið
hana eina og reynt að komast yfir hana?
Kanadamaðurinn sagði eitthvað á ensku við bátsmanninn, hann taut-
aði eitthvað til svars, svo sveiflaði hann geðvonskulega í kring um sig
öðrum fætinum og öskraði eitthvað yfir öxl sér.
—• Hann segist ætla að aðgæta, hvað öll áhöfnin hefur fyrir stafni,
alveg ofan úr útsýnistunnunni, niður til þeirra, sem eru á frívakt sem
stendur. Á meðan skulum við leita á þiljum.
Hann náði i tvær luktir, og saman leituðu þau allsstaðar, meira að
segja ofan i minnstu kaðairúllum. Nicholas Perrot gakk jafnvel svo
langt að gægjast ofan í bátana á þilfarinu.
Þau hittust aftur fyrir framan híbýli áhafnarinnar, og krypplingurinn
kallaði til þeirra innan frá. — Það er hver maðúr á sínum stað. Það
vantar engan.
1 drungalegri skimunni frá olíuluktunum sáu þau sjómennina slafra
í sig súpuna. Loftið var svo Þykkt af pípureyk að það hefði mátt skera
það. Allur staðurinn angaði af tóbaki og víni. Það var þegar Maitre
Mercelot sá öll þessi andlit með dökkum, glampandi augum, sem beind-
ust að honum, að hann gerði sér allt í einu ljóst, að hafið var ekki
versti óvinurinn, sem Bertille dóttir hans kynni að hafa rekizt á.
— Haldið þér að einhver þessara náunga gæti mögulega hafa reynt
að spjalla dóttur mína? hvíslaði hann náfölur.
—• Það getur ekki verið neinn af þessum, allavega, úr því að þeir eru
aUir hér.
En þegar imyndunarafl pappírskaupmannsins var einu sinni komið
af stað var engin leið að hafa hemil á því.
— Það sannar ekkert. Um leið og hann hefði drýgt ódæðið, hefði
hann getað kyrkt hana og kastað henni fyrir borð, svo hún gæti ekki
sagt frá.
Svitinn hnappaðist á enni hans. — Svona, svona, sagði Angelique. —
Farðu nú ekki að æsa þig upp. Ericson hefur boðizt til að láta menn
Sina leita i skipinu, stafna á milli. En um leið og hún mælti þetta
mundi hún allt í einu eftir Máranum Abdullah.
Hún var viss um að tilgáta hennar var rétt, og án þess að hugsa
það frekar, þaut hún upp á afturþiljurnar.
Márinn var ekki þar sem hann átti að vera, sitjandi fyrir framan dyr
húsbónda síns. Angelique nam þar staðar og stðð grafkyrr. Hún bað:
— Ó, guð, láttu það ekki vera satt, Það væri of hræðilegt fyrir okkur
ÖU.
Gegnutn gluggana heyrði hún gitarhljóma. Svo kom Joffrey de
Peyrac allt i einu i Ijós, harður og miskunnarlaus.
Hann var svo einkennilegur, að hún átti von á þvi að hann fengi
æði, þegar hún minntist á Abdullah.
En þvert á móti varð hann aftur rólegur og sjálfum sér likur. Á
einu augabragði varð hann aftur æðsti maður skipsins, athu.guH og
karlmannlegur.
Hann leit þangað sem Abdullah venjulega sat, á staðinn, sem hann
hafði ekki yfirgefið í mörg ár, nema samkvæmt skipun. Hann hleypti
áhyggjufullur i brýrnar og formælti.
— Dauði og djöfull! Ég hefði átt að hafa auga með honum! Komið!
Fljótt!
Hann snaraðist inn í káetu sína til að ná í lukt.
Joffrey de Peyrac var kominn niður á lágþiljur. Hann var sjálfur
önnum kafinn við að losa ofan af einni lestarlúgunni. Hann stakk sér
ofan i gegnum opið og tók að fikra sig niður, hélt sér aðeins með ann-
arri hönd, því hann hafði lukt í hinni. Angelique var i svo miklu upp-
námi að hún fylgdi honum. án þess að veita þvi athygli hversu bratt-
ur stiginn var. Svo kom Nicholas Perrot til þeirra, ásamt Maitre
Mercelot, sem klöngraðist niður, eins vel og hann gat, Því hugarþján-
ing hans var slík, að hann hefði hugsunarlaust getað leyst af hendi
erfiðustu þrautir og unnið afrek, sem honum hefði ekki dottið 1 hug
í mörg ár.
Þau héldu áfram neðar og neðar.
Angelique hafði aldrei látið sér detta í hug að skipið næði svoha
langt ofan í sjóinn. Henni hélt við köfnun af söltum, rökum Þefnum.
Loks námu þa ustaðar við endann á mjög þröngum gangi. Joffrey de
44 VIKAN 10-tbl-