Vikan


Vikan - 07.03.1968, Blaðsíða 37

Vikan - 07.03.1968, Blaðsíða 37
þekktustu kexbakctrar Bretlands síðan w '4 - 'S O ' ; ! 1830 senda reglulega til ís- lands 25 tegundir af kexi. M & D kexið er óviðjafn- anlegt að gæðum og verði. M&ýAWtXii: m WEI&KT Oí, MtttíKxott. «uð. *&&&■**!&*>■: " y.!lc. 00« survk. WrtíOvMU »1 004», Yoöötx xn»ÍW«| tUWvyf. H<t»« WoM' s. ‘ N :• HEILDSOLUBIRGÐIR: V. SIGURÐSSON & SNÆBJÖRNSSON HF. Símar 13425 og 16425. sér vænan sopa úr glasinu. Brennivínið hleypti roða í kinn- ar henni. — Mig hefur lengi grunað, að Jörgen, — það er sonur nágranna okkar, — hafi tekið þátt í ein- hverju grunsamlegu athæfi. Hann er alltaf öðru hverju með nokkrum ungum mönnum, sem koma heim til hans akandi í bíl og setja eitthvað inn í bílskúr- inn. Herbergið mitt snýr út að götunni, svo að þegar ég kem seint heim eða vakna á nótt- unni, hef ég séð til þeirra og heyrt í þeim. Ég hef rætt við mömmu og pabba um þetta, og við vorum að hugsa um að hafa samband við lögregluna. í kvöld var ég 1 heimsókn hjá vinkonu minni, og þegar ég var á leið- inni heim, sá ég mann koma hlaupandi eftir Alme-götu. Skyndilega kom hópur manna á eftir honum. Einn þeirra var Jörgen. Ég sneri mér við og horfði á eftir þeim. Síðan heyrð- ist skot og maður féll til jarð- ar... Enginn annar var á göt- unni, aðeins ég ein. Þeir söfn- uðust í kringum hann og töl- uðust við. Ég heyrði að einn þeirra sagði: „Hann ervdauður“. Hún fól andlitið í höndum sér og kjökraði. Fróði lagði hönd- ina hughreystandi á öxl henni. — Og svo, spurði hann vin- gjarnlega. — Ég ... ég gat næstum ekki hreyft mig. Önnur rödd sagði: „Við verðum að koma honum burt“. Síðan lyftu þeir honum upp af götunni. f sama bili komu þeir auga á mig. Einn tók strax á rás í áttina til mín. Ég hljóp eins og ég gat og fleiri tóku einnig að veita mér eftirför. Ég ætlaði að fara heim, en ég var svo skelfd og rugluð að ég hljóp í gegnum marga garða, þangað til ég komst hingað. Þeir voru allan tímann á hælunum á mér. ,— Þeir skutu sem sagt mann... Fróði horfði hugsandi fram fyrir sig. — Hann hlýtur að hafa kom- izt að einhverju og hefur líklega verið á leiðinni til lögreglunnar. Það er ótrúlegt en satt, en þess- ir náungar virðast svífast einsk- is og vera með öllu óhræddir. Hann leit snöggt upp, því að nú var bankað á glugga. Ókunn rödd hrópaði: — Sendið stúlkuna út til okk- ar og þá skulum við fara að því búnu. Ef þér gerið það ekki, þá ráðumst við á húsið. Fróði reyndi að hafa hemil á rödd sinni, þegar hann hróp- aði til baka: — Það er bezt fyrir ykkur að taka til fótanna á stundinni. Ég er þegar búinn að hringja á lögregluna. — Þér ljúgið! Það er enginn sími í húsinu. Við höfum ekki séð neinar leiðslur. Þér búið hér einn. Fróði dró andann djúpt að sér og hrópaði síðan: — Ef þið farið ekki strax, þá geng ég frá einum glugganum til annars með byssuna, og ef ég sé einhvern ykkar, skýt ég hann umsvifalaust. Það var stundarþögn. Síðan sagði rödd að utan: — Þér skuluð ekki halda, að það nægi að ógna okkur. Við eru ekki fæddir í gær. Ef þér hafið eitthvert vit í kollinum, þá gerið eins og við segjum. Ef ekki, þá fáið þér ekki að líta dagsins ljós í fyrramálið. Hvers vegna í ósköpunum eruð þér að blanda yður inn í mál, sem yður kemur ekkert við? Fróði stirðnaði. Hann heyrði dauft hljóð úr eldhúsganginum. Náunginn fyrir utan gluggann hafði sýnilega fengið það verk- efni að halda honum uppi á snakki, á meðan aðrir reyndu að brjótast inn í húsið. Hann lagðist á gólfið, skreið gegnum eldhúsið og að bakdyrunum. Ein- hver var að reyna að brjóta lás- inn upp. Fróði hóf byssuna á loft, svo að hlaupið vissi að efsta hluta hurðarinnar. Honum þótti leitt að þurfa að eyðileggja þessa nýju og fínu hurð, en hann varð að aðvara þessa náunga svo að um munaði. Það brakaði og brast, þegar hann hleypti af. Hann gaf sér ekki tíma til að sjá hver á- hrifin af þessu yrðu, heldur hljóp í hendingskasti að aðaldyrunum. Þar var einnig einhver að reyna að brjótast inn í húsið. En hann hleypti ekki af í þetta sinn, held- ur lét sér nægja að hrópa: — Nú skýt ég! Hann heyrði á fótatakinu, að þeir hlupu í dauðans ofboði. Hann gekk aftur inn í stofuna og tók fleiri skot úr pakkanum. Unga stúlkan fylgdist með hverri hreyfingu hans. — Kannski að skotin heyrist og einhver komi okkur til hjálp- ar, sagði hann. — Mér þykir svo leitt að blanda yður inn í þetta mál, sagði hún og rödd hennar lýsti hryggð og afsökun. En þessi orð glöddu hann. Þau gáfu til kynna, að hún hefði jafnað sig eftir taugaáfallið og væri ekki lengur eins óttasleg- in og hún var í fyrstu. — Þér skuluð ekki hafa á- hyggjur af því. Okkur tekst á- reiðanlega að bjarga okkur út úr þessari klípu. Ef við getum tórt þar til snemma í fyrra- málið, mun okkur berast hjálp. Eða kannski okkur takist að sleppa út, þegar þeir neyðast til að fara burt. — Þeir fara ekki. Kemur ein- hver hingað snemma í fyrramál- ið? Blaðaburðarstrákur eða eitt- hvað slíkt? — Nei, það held ég ekki. Hér er allt svo nýtt. En ég á að mæta á skrifstofunni klukkan hálf átta, og ef ég verð ekki kominn á þeim tíma og hef ekki hringt eða komið boðum til þeirra, þá munu þeir áréiðan- lega senda einhvern til þess að vitja um mig. Þeir vita, að ég bý hér einn. — Mér þykir svo leitt... — Hugsið ekki um það. Þetta kemur ekki aðeins yður við, heldur líka mér og reyndar öllu þjóðfélaginu. En segið mér eitt: Hvað heitið þér eiginlega? — Ó, afsakið, að ég skyldi ekki segja yður það fyrr. Ég heiti Vibeke Beck. — Og ég heiti Fróði Berg. Hann stóð kyrr andartak og virti hana fyrir sér. Það var ein- kennilegt — draumadísin hans hafði alltaf verið ljóshærð og með blá augu, en allt í einu fannst honum þetta vera fall- egasta stúlka, sem hann hefði nokkurn tíma augum litið. Og samt var hún kannski alls ekki falleg — heldur aðlaðandi á mjög sérstakan hátt. Hún leit undan rannsakandi augnaráði hans. Hann varð vand- ræðalegur. En þegar hún leit upp aftur, virtist hún rólegri en áð- ur. — Þér eigið víst ekki aðra, sagði hún og kinkaði kolli í átt- ina að byssunni. Hann hristi höfuðið. — Nei, því miður. En nú skul- uð þér leggjast í sófann, þá er engin hætta á, að þeir hitti yð- ur. Ég verð að vera á vappi milli herbergjanna. — En farið varlega! Hann var á leiðinni að svefn- herbergisdyrunum, þegar hann heyrði hrópað fyrir utan: — Ef þér komið ekki út, kveikjum við í húsinu. Honum varð hverft við. Hann var ekki í vafa um, að þeir mundu framkvæma hótanir sín- ar, ef þeir áttu ekki annars úr- kosta. Eldur! Honum datt fyrst í hug, að eldsvoði mundi sjást úr langri fjarlægð og fólk mundi koma þeim til bjargar. En áður en hjálpin kæmi, mundu þau bæði sennilega neyðast til að fara út úr húsinu. Hann svaraði ekki hótun þeirra, heldur gekk inn í svefnherbergið. Það heyrð- ist brothljóð, þegar grjóti var kastað inn um glugga, sennilega í eldhúsinu. Hann hraðaði sér aftur þangað og skaut af byss- unni út um brotna rúðuna. Nú xo. tw. yiKAN 37

x

Vikan

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Vikan
https://timarit.is/publication/368

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.