Vikan - 07.03.1968, Síða 37

þekktustu kexbakctrar
Bretlands síðan
w '4
-
'S O ' ;
!
1830
senda reglulega til ís-
lands 25 tegundir af kexi.
M & D kexið er óviðjafn-
anlegt að gæðum og
verði.
M&ýAWtXii:
m WEI&KT Oí,
MtttíKxott. «uð. *&&&■**!&*>■:
" y.!lc. 00« survk. WrtíOvMU »1 004», Yoöötx xn»ÍW«|
tUWvyf. H<t»« WoM' s. ‘ N :•
HEILDSOLUBIRGÐIR:
V. SIGURÐSSON & SNÆBJÖRNSSON HF.
Símar 13425 og 16425.
sér vænan sopa úr glasinu.
Brennivínið hleypti roða í kinn-
ar henni.
— Mig hefur lengi grunað, að
Jörgen, — það er sonur nágranna
okkar, — hafi tekið þátt í ein-
hverju grunsamlegu athæfi.
Hann er alltaf öðru hverju með
nokkrum ungum mönnum, sem
koma heim til hans akandi í bíl
og setja eitthvað inn í bílskúr-
inn. Herbergið mitt snýr út að
götunni, svo að þegar ég kem
seint heim eða vakna á nótt-
unni, hef ég séð til þeirra og
heyrt í þeim. Ég hef rætt við
mömmu og pabba um þetta, og
við vorum að hugsa um að hafa
samband við lögregluna. í kvöld
var ég 1 heimsókn hjá vinkonu
minni, og þegar ég var á leið-
inni heim, sá ég mann koma
hlaupandi eftir Alme-götu.
Skyndilega kom hópur manna á
eftir honum. Einn þeirra var
Jörgen. Ég sneri mér við og
horfði á eftir þeim. Síðan heyrð-
ist skot og maður féll til jarð-
ar... Enginn annar var á göt-
unni, aðeins ég ein. Þeir söfn-
uðust í kringum hann og töl-
uðust við. Ég heyrði að einn
þeirra sagði: „Hann ervdauður“.
Hún fól andlitið í höndum sér
og kjökraði. Fróði lagði hönd-
ina hughreystandi á öxl henni.
— Og svo, spurði hann vin-
gjarnlega.
— Ég ... ég gat næstum ekki
hreyft mig. Önnur rödd sagði:
„Við verðum að koma honum
burt“. Síðan lyftu þeir honum
upp af götunni. f sama bili komu
þeir auga á mig. Einn tók strax
á rás í áttina til mín. Ég hljóp
eins og ég gat og fleiri tóku
einnig að veita mér eftirför. Ég
ætlaði að fara heim, en ég var
svo skelfd og rugluð að ég hljóp
í gegnum marga garða, þangað
til ég komst hingað. Þeir voru
allan tímann á hælunum á mér.
,— Þeir skutu sem sagt
mann...
Fróði horfði hugsandi fram
fyrir sig.
— Hann hlýtur að hafa kom-
izt að einhverju og hefur líklega
verið á leiðinni til lögreglunnar.
Það er ótrúlegt en satt, en þess-
ir náungar virðast svífast einsk-
is og vera með öllu óhræddir.
Hann leit snöggt upp, því að
nú var bankað á glugga.
Ókunn rödd hrópaði:
— Sendið stúlkuna út til okk-
ar og þá skulum við fara að
því búnu. Ef þér gerið það ekki,
þá ráðumst við á húsið.
Fróði reyndi að hafa hemil
á rödd sinni, þegar hann hróp-
aði til baka:
— Það er bezt fyrir ykkur að
taka til fótanna á stundinni. Ég
er þegar búinn að hringja á
lögregluna.
— Þér ljúgið! Það er enginn
sími í húsinu. Við höfum ekki
séð neinar leiðslur. Þér búið hér
einn.
Fróði dró andann djúpt að
sér og hrópaði síðan:
— Ef þið farið ekki strax, þá
geng ég frá einum glugganum
til annars með byssuna, og ef
ég sé einhvern ykkar, skýt ég
hann umsvifalaust.
Það var stundarþögn. Síðan
sagði rödd að utan:
— Þér skuluð ekki halda, að
það nægi að ógna okkur. Við
eru ekki fæddir í gær. Ef þér
hafið eitthvert vit í kollinum,
þá gerið eins og við segjum. Ef
ekki, þá fáið þér ekki að líta
dagsins ljós í fyrramálið. Hvers
vegna í ósköpunum eruð þér að
blanda yður inn í mál, sem yður
kemur ekkert við?
Fróði stirðnaði. Hann heyrði
dauft hljóð úr eldhúsganginum.
Náunginn fyrir utan gluggann
hafði sýnilega fengið það verk-
efni að halda honum uppi á
snakki, á meðan aðrir reyndu
að brjótast inn í húsið. Hann
lagðist á gólfið, skreið gegnum
eldhúsið og að bakdyrunum. Ein-
hver var að reyna að brjóta lás-
inn upp.
Fróði hóf byssuna á loft, svo
að hlaupið vissi að efsta hluta
hurðarinnar. Honum þótti leitt
að þurfa að eyðileggja þessa
nýju og fínu hurð, en hann varð
að aðvara þessa náunga svo að
um munaði. Það brakaði og brast,
þegar hann hleypti af. Hann gaf
sér ekki tíma til að sjá hver á-
hrifin af þessu yrðu, heldur hljóp
í hendingskasti að aðaldyrunum.
Þar var einnig einhver að reyna
að brjótast inn í húsið. En hann
hleypti ekki af í þetta sinn, held-
ur lét sér nægja að hrópa:
— Nú skýt ég!
Hann heyrði á fótatakinu, að
þeir hlupu í dauðans ofboði.
Hann gekk aftur inn í stofuna og
tók fleiri skot úr pakkanum. Unga
stúlkan fylgdist með hverri
hreyfingu hans.
— Kannski að skotin heyrist
og einhver komi okkur til hjálp-
ar, sagði hann.
— Mér þykir svo leitt að
blanda yður inn í þetta mál,
sagði hún og rödd hennar lýsti
hryggð og afsökun.
En þessi orð glöddu hann. Þau
gáfu til kynna, að hún hefði
jafnað sig eftir taugaáfallið og
væri ekki lengur eins óttasleg-
in og hún var í fyrstu.
— Þér skuluð ekki hafa á-
hyggjur af því. Okkur tekst á-
reiðanlega að bjarga okkur út
úr þessari klípu. Ef við getum
tórt þar til snemma í fyrra-
málið, mun okkur berast hjálp.
Eða kannski okkur takist að
sleppa út, þegar þeir neyðast
til að fara burt.
— Þeir fara ekki. Kemur ein-
hver hingað snemma í fyrramál-
ið? Blaðaburðarstrákur eða eitt-
hvað slíkt?
— Nei, það held ég ekki. Hér
er allt svo nýtt. En ég á að
mæta á skrifstofunni klukkan
hálf átta, og ef ég verð ekki
kominn á þeim tíma og hef ekki
hringt eða komið boðum til
þeirra, þá munu þeir áréiðan-
lega senda einhvern til þess að
vitja um mig. Þeir vita, að ég
bý hér einn.
— Mér þykir svo leitt...
— Hugsið ekki um það. Þetta
kemur ekki aðeins yður við,
heldur líka mér og reyndar öllu
þjóðfélaginu. En segið mér eitt:
Hvað heitið þér eiginlega?
— Ó, afsakið, að ég skyldi
ekki segja yður það fyrr. Ég
heiti Vibeke Beck.
— Og ég heiti Fróði Berg.
Hann stóð kyrr andartak og
virti hana fyrir sér. Það var ein-
kennilegt — draumadísin hans
hafði alltaf verið ljóshærð og
með blá augu, en allt í einu
fannst honum þetta vera fall-
egasta stúlka, sem hann hefði
nokkurn tíma augum litið. Og
samt var hún kannski alls ekki
falleg — heldur aðlaðandi á mjög
sérstakan hátt.
Hún leit undan rannsakandi
augnaráði hans. Hann varð vand-
ræðalegur. En þegar hún leit upp
aftur, virtist hún rólegri en áð-
ur.
— Þér eigið víst ekki aðra,
sagði hún og kinkaði kolli í átt-
ina að byssunni.
Hann hristi höfuðið.
— Nei, því miður. En nú skul-
uð þér leggjast í sófann, þá er
engin hætta á, að þeir hitti yð-
ur. Ég verð að vera á vappi milli
herbergjanna.
— En farið varlega!
Hann var á leiðinni að svefn-
herbergisdyrunum, þegar hann
heyrði hrópað fyrir utan:
— Ef þér komið ekki út,
kveikjum við í húsinu.
Honum varð hverft við. Hann
var ekki í vafa um, að þeir
mundu framkvæma hótanir sín-
ar, ef þeir áttu ekki annars úr-
kosta. Eldur! Honum datt fyrst
í hug, að eldsvoði mundi sjást
úr langri fjarlægð og fólk mundi
koma þeim til bjargar. En áður
en hjálpin kæmi, mundu þau
bæði sennilega neyðast til að
fara út úr húsinu. Hann svaraði
ekki hótun þeirra, heldur gekk
inn í svefnherbergið. Það heyrð-
ist brothljóð, þegar grjóti var
kastað inn um glugga, sennilega
í eldhúsinu. Hann hraðaði sér
aftur þangað og skaut af byss-
unni út um brotna rúðuna. Nú
xo. tw. yiKAN 37