Vikan - 10.10.1968, Blaðsíða 21

mér þyki ekki vænt um Robert,
en hann stjórnar Tshaikovsky
mjög oft. Finnst þér það ekki?
— Ég veit ekki af hverju hann
ætti ekki að gera það.
— Ja. . . . Finnst þér ekki . . .
ja . . . eitthvað óhreint við Tshai-
kovsky?
Það fauk í Harriet. Ambrose
fann að nú hafði hann gengið of
langt. Hann hafði veigrað sér við
að keppa við Robert, þar sem
hann var sterkastur fyrir og
hafði um litla hríð lagt stund á
tónlistarnám, en upp á síðkastið
hafði hann lesið bækur um gagn
rýni og glögga ritgerð um sam-
ræmi og kontrapunkt. Það hjálp-
aði honum að skynja betur blæ-
brigðin — hann unni enn þessu
orði — sem bárust til hans neð-
an úr húsinu. Stundum fannst
honum að hann skildi mikilvægi
tónlistarinnar betur en Robert
sjálfur. Til dæmis þessar flóknu
harmóníur Wagners. Robert gat
svo sem stjórnað þangað til
skyrtan hans var orðin blaut og
tónsprotinn kominn í tvennt, en
skildi hann hvað þetta var allt
saman í raun og veru flókið og
hvað það fól í sér? Tökum til
dæmis Lohengrin. Mjög andleg
tónlist, táknræn og allt það —
en hvað var í raun og veru á
seyði? Allt þetta þvaður um göf-
uga riddara var mjög fallegt á
yfirborðinu, en hver og einn
maður með sæmilega skynsemi
gat séð hvað Lohengrin ætlaðist
fyrir með Elsu. Og með tilliti til
þess hvernig grísku guðirnir
höguðu sér við svanina var eng-
in ástæða til að ímynda sér að
heilastarfsemi norrænu mann-
anna væri öðru vísi.
En nú fann Ambrose að hann
hefði átt að þegja yfir þessari
gagnrýni. Hann hefði ekki einu
sinni átt að ía að þessu.
— Haltu þig við þitt og láttu
Robert um sitt, sagði Harriet
snögg upp á lagið.
— Já, sagði Ambrose auð-
mjúkur.
— Já, áhugamál ykkar mega
aldrei rekast á.
— Guð minn almáttugur, nei,
sagði Ambrose.
Harriet mýktist. — Þetta er
allt saman svo fallegt, þegar
maður fer að hugsa um það. —
Undir einu þaki.
Ambrose var sízt í huga að
neita þessu. Hann lifði því lífi,
sem hann helzt hefði kosið sér.
Hann hafði nægan tíma til að
helga sig öllum sínum áhuga-
málum og laus við leiðinlegar
samræður við fólk, sem hann
langaði ekki til að tala við, og
heppilegan kvenkynsfélaga, að-
eins nokkur skref og þrjár
kommóðuskúffur frá sér, auk
þeirrar þægilegu vissu að þegar
hann væri ekki hjá henni væri
hún í höndum góðs og tryggs
eiginmanns.
Harriet fór að skæla.
— Hvað er að, elskan? spurði
Ambrose og lagði undrandi frá
sér glasið.
__ Það hlýtur eitthvað að vera
að.
Og þegar hún einfaldlega hélt
áfram að skæla hélt hann áfram:
____ Harriet, hvað er það? Hvað
er það?
Hún barðist við að reyna að
útskýra þetta: — Það er mjög
fáum konum gefið að gera einn
mann hamingjusaman. Hún
strauk sér um augun. — Og ég
geri tvo menn hamingjusama og
sjálfa mig í þokkabót. Hún
strauk sér um augun. — Það er
ranglátt. É'g er viss um að það
hlýtur að vera ranglátt. Það
hlýtur að vera það vegna þess
að það er svo gott, en það hefur
orðið hlutskipti mitt og ég nýt
þess. . . .
__ Alveg rétt, sagði Ambrose.
Fjöldi kvenna, hugsaði hann,
gerði tvo menn hamingjusama.
Harriet var dálítið barnaleg hvað
þetta snerti. En það var sjald-
gæft við aðrar eins úrvals að-
stæður og voru hérna fyrir hendi.
Og einhvern veginn var þetta
ekki eins laumuspilslegt svona.
__ Allt í lagi, Ambrose, sagði
Harriet og brosti.
Þau föðmuðust og dyrabjallan
hringdi.
i_ Þetta er fallegasta brúð-
kaupsafmæli, sem ég hef nokkru
sinni átt, sagði Harriet. — Og
við munum eiga mörg fleiri, er
ekki svo?
— Áratugi, sagði Ambrose.
Aftur var dyrabjöllunni hringt
0g síðan lumbrað á hurðinni
sjálfri.
Harriet losaði sig nauðug úr
faðmlagi Ambrose.
— Ég ætla að losa mig við
þennan gest, hver sem hann er.
Ambrose lét fallast á dívaninn.
Léttur sólargeisli þrengdi sér
framhjá gluggatjöldunum. Hann
hugsaði um það hvernig það
væri að búa einnig utandyra.
Þetta var umhugsun án ákefð-
ar. Hann langaði í rauninni ekk-
ert til að fara út og prófa það.
_ Er allt í lagi? Þetta var
karlmannsrödd, sem gnæfði yfir
mótmæli Harriet. — 'Ég sá að
gluggatjöldin voru dregin fyrir,
svo að....
Dylan skálmaði inn í herberg-
ið. Hann kom auga á Ambrose,
sem teygði úr sér í dívaninum
0g leit á flöskuna á borðinu.
Ambrose teygði út handlegg-
inn og lagði frá sér glasið.
— Ummm, sagði Dylan leyni-
lögregluforingi. — Ekki morð,
heldur lífið sjálft.
Ambrose reis kæruleysislega
á fætur og kveikti sér í vindli.
Harriet gekk inn í herbergið og
út að glugganum til að draga
gluggat j öldin frá. Hún sagði
kurteislega. — En ovænt ánægja,
lögregluforingi.
— Já, óvænt að minnsta kosti.
Dylan reyndi ekki að fara dult
með það að hann starði á varir
hennar og úfið hárið. Og rann-
sóknardómaraaugnaráðið breytt-
ist ekkert þegar hann leit á Am-
brose. — Ætlið þér ekki að
kynna mig fyrir vini yðar, frú
Blossom?
Harriet hikaði.
Ambrose velti því fyrir sér
hvort hann ætti ekki að þrífa
hnífinn upp úr mexíkanska belt-
inu og stinga þennan innrásar-
mann á hol. Hans heita, mexí-
kanska blóð krafðist þess að
hann gerði það, en einveran og
íhyglin í Tuttle kapellunni uppi
á loftinu hafði dregið nokkuð úr
geðofsanum.
— Þögn er sama og samþykki,
sagði Dylan mjúkmáll.
—- Þetta, sagði Harriet, er
frændi minn, Senor Jose Cord-
ova, frá hér . . . Guacomole.
— Frændi, sögðuð þér?
— Guacomole, sagði Harriet,
— í Mexíkó, eins og þér vitið.
— Ja, ef ég veit það ekki, get
ég alitaf flett upp á því.
Ambrose blés frá sér reykskýi
og reyndi að vera útlendingsleg-
ur — viðfelldnislegur útlending-
ur, fremur en óviðfelldinn. Hann
fann að honum gékk heldur verr
með augabrúnirnar.
Harriet sneri sér að honum:
— No habla inglese — verdad?
— Verdad, sagði Ambrose af
tilfinningu.
Dylan hélt áfram að virða
hann fyrir sér. — En sú lita-
gleði!
— Ég bað hann að vera í þjóð-
búningnum sínum, sagði Harri-
et. — Honum finnst það þægi-
legra. Hann er kominn til að
dvelja hér um hríð.
— Með sporana og allt? Býr
hann hér?
— Nei, auðvitað ekki! Harriet
kreisti upp hlátur. — Hvar ætt-
um við að hafa hann?
— Já, húsið er lítið, er það
ekki? — Jæja, mér þykir leitt
að ég skyldi ráðast svona inn, en
ég sá að það var dregið fyrir
gluggana, ég hélt að einhver
hefði . . . skilið við. Hann hló.
Það var langt frá að hláturinn
væri hlýlegur.
— Ég dró aðeins fyrir vegna
nýju gólfteppanna, sagði Harri-
et. —- Það gerir sólin.
Að lokum hafði Dylan augun
af Ambrose. Hann leit niður á
teppið. ■—■ Stórfallegt. Þið eruð
alltaf með svo margt nýtt hér.
Hann hvessti augun aftur á Am-
brose.
Ambrose stökk allt í einu á
hann og greip utan um hann. —
Senor! Valencia . . . Cranada . . .
Y Acapulo! Hann blés reyk í
augun á Dylan.
— Hvað var hann að segja?
— Hann sagði, þýddi Harriet,
— að þér séuð ákaflega virðu-
legur maður.
Dylan rétti úr sér. — Gracias,
þykist ég vita, sagði hann við
Ambrose. Hann litaðist um í
herberginu aftur, en sá þá ekk-
ert, sem hann gæti haft hend-
ur á.
— Verið þér sælar þá, frú
Blossom og gætið yðar. Og ma-
nana, senor.
Harriet fylgdi honum til dyra
og þegar hún kom aftur stóðu
þau Ambrose grafkyrr, þar til
þau heyrðu lögreglubílinn aka í
burtu, síðan hófu þau ástríðu-
þrunginn tangó.
Ambrose helgaði sig dansinum
af ákefð, en ofurlitlar áhyggjur
skröltu eins og kastaníettur aftast
í huga hans. Dylan var bersýni-
lega þvermóðskupúki. Honum
hafði ekki getizt að svipnum á
Dylan.
En honum hafði svo sem aldr-
ei geðjast að svipnum á Dylan.
Hann gat ekkert að því gert.
Hann færði handlegginn til.
— Caramba! sagði hin ská-
eyga, svarthærða Juanita. Og
Mmmm! sagði Harriet.
8.
Samvizkubit var nokkuð, sem
Robert vissi sjaldan af. Hann
var of önnum kafinn til að sinna
jafn tímafrekum tilfinningum og
iðrun og samvizkubiti. Þar að
auki fannst honum hann ekki
hafa margt til að hafa samvizku-
bit út af. Dag nokkurn, í lok
vonbrigðaríks fundar um aug-
lýsingastarfsemi og sölumál,
hallaði hann sér aftur í stólnum
og hugsaði um Harriet, og það
var þá sem samvizkubitið sló
hann.
Þarna var hún — Harriet —
heima allan daginn, og hafði ekk-
ert að gera annað en halda hús-
inu alltaf jafn hreinu og snyrti-
legu og búa til þennan indæla
mat handa honum — og sum
kvöld var hann meira að segja
of þreyttur til þess að tala við
hana. Þetta var ekkert líf fyrir
fallega og aðlaðandi konu. Hann
var- of önnum kafinn við starf
sitt og hann vissi það. Hann ætl-
aðist til of mikils af henni. Hann
var farinn að reiða sig um of á
þolinmæði hennar og linnulausa
samúð. Þetta tjóaði ekki. Hann
varð að gera eitthvað til að sýna
hvað tryggð hennar og staðfesta
var honum mikils virði.
Hún þarfnaðist einhvers til að
stytta daginn með. Hann yrði
rórri í huga ef hann vissi að hún
væri sæl og ánægð við einhvern
ákveðinn félagsskap meðan hann
væri í vinnunni.
Hún hafði að sjálfsögðu mál-
aralistina, en hún kaus heldur
að geyma hana fram á kvöldin
og samræma hana tónlist hans.
Þau voru mjög náin þá, hugsaði
Robert. Sálufélagar, hvort um
sig í leit að æðri sviðum. Fyrir-
my nd ar h j ónaband.
Hún var kona starfssöm að
eðlisfari og hún hafði verið mjög
starfssöm áður en þau gengu í
hjónaband. Hún kastaði sér hug-
hraust út í hinn stóra heim, yfir-
Framhald á bls. 37. |
40. tbi. YIKAN 21