Vikan - 10.10.1968, Síða 39

Það varð ofurlítið hik, þegar
þeir komu út. Dinkie vildi setj-
ast. Robert togaði í bandið og
Dinkie hlýddi. Hann hlýddi svo
rækilega að bandið varð slappt.
Hann var aðeins nokkra þum-
lunga fyrir aftan hælana á Ro-
bert og bilið minnkaði.
Nú var hann minna en hálfan
þumlung frá hælunum á honum.
Svo stökk Dinkie. Hann sökkti
tönnunum í.
Robert rak upp öskur og stökk
upp í loftið. Dinkie hélt fast og
rykkti í ökklana á Robert, þang-
að til þurrt, brakandi hljóð
heyrðist og hluti af buxnaskálm-
inni losnaði.
sagðí: — Vertu nú góður. Hann
heyrði að þetta hljójnaði eitt-
hvað falskt. Ef til vill hefði það
ekki verið svona falskt ef taum-
urinn hefði ekki verið sveigjan-
legur, heldur stálfleinn. Þá hefði
hann að minnsta kosti getað
haldið Dinkie í hæfilegri fjar-
lægð.
Hann opnaði framdyrnar.
Harriet kom á móti honum. Þau
kysstust. Hann tók Dinkie upp,
því hann hafði fulla hugmynd
nm hvað kvenskór kostuðu og
Dinkie sleikti nefið á Harriet.
Þetta var góð byrjun.
I þessu iðrunar- og samvizku-
nam staðar í dyrunum til að gera
inngöngu sína enn áhrifameiri.
Harriet íeit upp.
Framhald í næsta blaði.
Gömul kona
Framhald af bls. 17
nokkuð á gluggapússarann við
þig, þegar þú ræddir við hana?
Minntist hún nokkuð á, að herra
Higgins væri ekki fyrsti maður-
inn, sem hefði orðið að hverfa
af henanr fundi í dauðans ofboði
og farizt með válegum hætti?“
,,Nei, hún gerði það nú ekki.
Robert slagaði til hliðar og átti
erfitt með að ná jafnvæginu.
Hann hélt enn dauðahaldi í
tauminn, svo leit hann niður,.
ævareiður.
Dinkie sat þarna og dinglaði
skottinu sakleysislega. Hann hall-
aði undir flatt. Það var enginn
vafi á því; Dinkie hafði mjög
vingjarnlegan og elskulegan svip.
Þetta var fremur hávaðasam-
ur dagur á skrifstofunni. Dinkie
gelti. Gjammið í honum var
hvellt, hvolpslegt og skerandi..
það yrði allt í lagi með hann,.
sagði Robert við sjálfan sig,. .
þegar hann kæmist til síns rauiw .j
verulega heimilis. Það var ekkis. ■
sérlega þægilegt að vera bund-flvL
inn við borðfót. Hann hefði held-*®
ur kosið að lóta litla greyið
hlaupa laust um skrifstofuna, en
þegar hann hafði, innan fimmtán
mínútna, misst töluvert í viðbót
af buxnaskálmunum, hafði hann
ákveðið, þótt honum væri það:
þvert á móti geði, að vera strang-
ur.
Og gólfteppið leið. Þegjstr
kvöldaði voru þrír rakir blettir,
á því og tveir sköllóttir blettir,
þar sem Dinkie hafði rifið flosið
upp með beittum tönnum. Aug-
lýsingastjóri Roberts hafði misst
hluta af hægri sokknum og ofur-
lítið af blóði. Einkaritari Roberts
missti ekkert nema virðuleikann,
hún varð að stökkva æðislega til
hliðar, til þess að komast klakk-
laust til dyra. Robert fannst
mikið til um fimi hennar, en
síðan þegar hún útskýrði ves-
ældarlega úr öruggri fjarlægð,.
að hún væri alin upp með pek-
ingese, svo hún vissi nákvæm-
lega hvers væri að vænta af
hundi af þessari stærð; gerði
hann sér ljóst að hún hefði svo
sem æfinguna.
Aftursætið í bílnum varð fyrir
nokkrum áföllum á leiðinni
heim. Labrator sem átti leið:
framhjá hliði Roberts varð fyrir
alvarlegu áfalli og tók ofsalega
til fótanna ofan eftir götunni;
þegar Dinkie hafði glefsað einu;
snni í aðra afturlöppina á, hon-
um.
Robert herti upp hugann og
"bilskasti bjó Robert einnig yfir
öðru óvæntu handa Harriet þetta
kvöld. Þegar hún var sezt við
málverkið sitt, hún valdi annars
ákaflega einkennileg mótív þessa
dagana, full af táknræði, sem
einhvern veginn fór í taugarnar
á Robert, án þess að hann gæti
gert sér fulla grein fyrir hvers
hvegna — dró hann fram hljóm-
sveitarpallinn og fór svo upp til
að hafa fataskipti. Dinkie fór á
eftir honum og sneri sér að rúm-
inu og það, sem hann gerði við
fótagaflinn tók Robert tíu mín-
útur að þrífa.
Robert kom niður aftur, hann
Hún gekk út frá því sem vísu,
að við liturri bæði á málið sömu
augum, —■ að hér hefði sem sagt
verið um algert slys að ræða.“
„Guð minn góður,“ sagði West-
erberg og vildi ekki ræða málið
frekar.
Það sem eftir var dagsins
ræddu þeir við íbúa hússins.
Flestir höfðu aðeins þekkt herra
Higgins lítillega. Engum hafði
kornið til hugar, að neitt athuga-
vert væri við hann, enda þótt
þeir viðurkenndu, að hann hefði
oftast verið með einhverja
glæpasögu í vasanum og hefði
oft og iðulega rætt um nýjustu
giæpamálin, sem sagt hafði ver-
ið frá í blöðum og útvarpi. Þrír
af íbúunum sögðust hafa fengið
nafnlaus bréf síðustu mánuðina:
Einhleypur maður hafði fengið
senda stóra litmynd af nakinni
stúlku. Ljósmyndafyrirsæta sem
nýlega hafði birzt mynd af á
kápusíðu heldur óvirðulegs viku-
blaðs, hafði fengið hótunarbréf.
Ung leikkona hafði fengið bréf,
þar sem hún var sökuð um að
hafa haft karlmann hjá sér ein-
hverja nóttina. í öllum þessum
bréfum hafði verið drepið á það,
að refsing væri yfirvofandi
vegna syndsamlegs athæfis. Eng-
inn hafði tekið þessi bréf alvar-
lega. En bréfin virtust öll frá
sama aðila: Þau voru skrifuð á
ljósbláan flugpappír, með smárri
og kvenlegri rithönd.
Þegar lögreglumaðurinn leit
yfir þær athugasemdir, sem hann
hafði gert í vasabók sína eftir
samtölin við íbúa hússins, furð-
aði hann sig á því, að enn skyldi
hann ekki gruna fröken Mackey
hið minnsta. Hann gat alls ekki
hugsað sér, að hún væri sek í
þessu máli. Loks ákvað hann að
heimsækja hana aftur. Honum
þótti undarlegt, að um leið og
hann var seztur í sama stólinn
og hann hafði setið í fyrra sinn-
iff, fannst honum eins og hann
væri kominn heim.
Hann svipaðist um og skyndi-
lega mundi hann, á hvað þessi
stofa minnti hann. Hugur hans
reikaði langt aftur í tímann.
Hann var tíu ára gamall og sat
á skólabekk. Kennslukonan hans
var gömul, gráhærð og virðuleg.
Hann hafði verið svo heppinn að
spyrja um einhverja bók, sem
hann hafði heyrt nefnda heima
hjá sér. Kennslukonan lifnaði öll
við, þegar hún heyrði bókina
nefnda, og bauð honum að koma
heim til sín, þegar skólinn væri
úti. Hún ætlaði að lána honum
þessa bók.
Hún bjó í gömlu timburhúsi.
Foreldrar hennar höfðu búið þar,
en nú voru þeir látnir. Um leið
og hann sté fæti inn í húsið, barst
á móti honum einkennileg lykt,
sama lyktin og var hér i stofu
fröken Mackey. Og þarna inni
hjá kennslukonunni var svo frið-
sæll; svo heillandi andrúmsloft.
Heima hjá honum var allt á tjá
og tundri; stöðugt arg og garg
og rifrildi. En hér ríkti kyrrð og
friður. Einhver helgi hvíldi yfir
íbúð kennslukonunnar. Hún var
einmitt góðlynd á sama hátt og
honum virtist fröken Mackey
vera. Og hún hafði fengið mikið
dálæti á honum eftir þessa fyrstu
heimsókn hans. Hann heimsótti
hana oft eftir þetta, og hún lán-
aði honum margar og skemmti-
legar bækur, sem allar fjölluðu
um baráttu hins góða og illa og
sigur hins fyrrnefnda að lokum.
„Þér eruð þreytulegur, herra
leynilögreglumaður,‘“ sagði frök-
en Mackey blíðlega og hnyklaði
40. tbi. VUCAN 39