Vikan - 09.01.1969, Síða 33

PIRA - SYSTEM
HIN FRÁBÆRA NÝJA
HILLUSAMSTÆÐA ER í SENN
HAGKVÆM OG ÖDÝR
Það er ekki margt, sem hefur lækkað
í verði að undanförnu. Það hafa PIRA
hillusamstæðurnar gert sökum hagræð-
ingar og verðlækkunar í innkaupi. Nefn-
ið til hvers þér þurfið hillur og PIRA
er svarið. Odýrustu bókahillur, sem völ
er á, hillur og borð í barnaherbergi, í
vinnuherbergi, í húsbóndaherbergið.
Sjáið myndina liér; þar er skipt á milli
borðstofu og stofu með PIRA-vegg.
Borðstofuskenkurinn sparast. PIRA
hillusamstæður geta staðið upp við vegg,
eða frístandandi á gólfi. Engar skrúf-
ur eða naglar til að skemma veggina.
Notið veggrýmið og aukið notagildi
íbúðarinnar. PIRA hillusamstæðurnar
eru lausn nútímans.
HÚS OG SKIR hff.
Ármúla 5 — Sími 84415—84416.
Hún var komin á fremsta hlunn
með að segja honum álit sitt á frek-
um og illa innraettum lögfræðingn-
um, en svo leit hú ná hann, og fór
að hlæja. Hún sagði honum alla sög-
una af hinni gæfu Stardust og Gerry
ætlaði að springa af hlátri.
— En svo ég tali í alvöru, sagði
hún, — þá eru ekki nema sex vik-
ur til stefnu, og ég verð að komast
í tæri við einhvern, sem er fljótur
að ákveða sig. Hvernig á ég að fara
að þessu?
Gerry hrukkaði ennið og hugsaði.
— Hvernig væri að reyna flug-
ferð? Maður hefur oft séð það í
kvikmyndum að fólk kynnist fljótt
á slíkum ferðum. Ég hef séð það
ótal sinnum að ung stúlka situr við
hliðina á glæsilegum manni, sem
byrjar með því að bjóða henni
sígarettu,- hún þakkar fyrir, og þau
hefja samtalið. Svo borða þau sam-
an, í Róm, eða einhverjum álíka
spennandi stað, og það líður ekki
á löngu þar til hún gengur upp að
altarinu í einhverri lítilli kirkju, þar
sem sá glæsilegi bíður, með nelliku
í hnappagatinu.
— Þarna komið þér með það! Ég
þarf að fara til (rlands, til að líta
á nokkrar byggingalóðir, og þá get
ég rétt eins flogið, þótt ég þori
varla að fljúga. Gerry Kearney, þér
eruð stórsniðugur, þér . . . hún
þagnaði, því hann stöðvaði bílinn.
Einhver kvenmaður kom svífandi á
móti þeim.
Vanessa!
— Gerry, elskan, kurraði hún.
— Hvað er þetta, ertu ennþá upp-
tekinn af sama viðskiptavininum?
— Þú truflar mig ekkert, Van-
essa, sagði hann. — Skelltu þér upp
i bilinn. Svo sneri hann sér að
Deirdre. — Viljið þér borða hádeg-
isverð með okkur? Eða viljið þér
heldur fara heim og hreinsa sárin?
— Setjið mig af hérna, ég bý hin-
um megin við götuhornið.
Það eitt var öruggt, Dreidre gerði
aldrei tvisvar sama glappaskotið.
Hún var líka ákveðin ( því að ásæl-
ast aldrei mann annarrar konu.
Þegar hún hafði læst að sér, fór
hún ekki að hreinsa sárin og held-
ur ekki að fá sér eitthvað að borða,
þótt hún væri glorhungruð. Hún
gekk að speglinum og leysti tagl-
ið. Þegar hún hristi höfuðið, sá hún
að hérið var sorglega vanhirt. Hún
greip hárburstann og fór að bursta
hárið af ákafa, hana langaði til að
það yrði eitthvað likt hári Vanessu,
glansandi og mjúkt. En það bar eng-
an árangur, svo hún fleygði burst-
anum frá sér og gekk að ísskápn-
um....
Fimm dögum síðar sat hún á flug-
stöðinni og beið eftir því að brott-
för írlandsvélarinnar yrði tilkynnt.
Hún skildi ekki orð af því sem kall-
að var í hátalarann. Það eina sem
hún heyrði var: — Farþegar til . . .
— gjörið svo vel að ganga út um
dyr númer....
Það varð henni til bjargar að
fjölskylda sem sat nálægt henni
ætlaði til írlands, svo hún tók það
ráð að fylgja þeim eftir.
Hún hafði heyrt að þeir sem sitja
aftarlega hafa betra tækifæri til
undankomu, ef flugvélin ferst, en
henni til skelfingar voru öll öftustu
sætin upptekin.
Hún skalf af hræðslu, þegar hún
settist nokkuð framarlega. En hún
gat séð skrúfurnar, það var þó allt-
af bót í máli, og ef þær hættu að
snúast, þá vissi hún hvar neyðarút-
gangurinn var.
Hún var svo upptekin af þvi að
góna á skrúfurnar og reyndi að
festa sætisólina um leið, að hún tók
ekkert eftir hávaxna, dökkhærða
manninum, sem settist við hlið
hennar, og festi sætisólina fyrir
hana, með einu handtaki.
Hún var undrandi þegar flugvél-
in hóf sig á loft, alveg vandræða-
laust, og nokkru seinna sagði flug-
þernan að farþegar gætu losað sæt-
isólarnar og líka að nú væri leyft
að reykja.
— Má bjóða yður sígarettu?
spurði sessunautur hennar, þegar
flugþernan kom með kaffi.
Deirdre kinkaði kolli. í kvik-
myndum sögðu stúlkurnar alltaf já.
En þetta var fyrsta sígarettan henn-
ar, og hún komst að því að fólk
eyddi milljónum í sígarettur, sem
ekkert gerðu annað en að koma
mönnum til að hósta. Hún lét þetta
samt ekki í Ijós, en reyndi að hósta
svo laumulega sem henni var unnt.
Hún tók eftir því að maðurinn
hafði ekki augun af henni.
— Hvað er að yður? spurði hún
brosandi.
— Ég er að verða ástfanginn,
sagði hann hraðmæltur.
Hann er of fljótur á sér, sagði
einhver innri rödd, en Deirdre var
í mesta tímahraki, svo hún hafði
ekki ráð á því að vera með vanga-
veltur. En meðan hún var að hugsa
upp sniðugt svar, varð henni litið
á skrúfurnar, — þær snerust ennþá.
Hún hélt á sígarettunni i annarri
hendi og kaffibollanum í hinni, og
bað þess í huganum að honum dytti
ekki í hug að grípa hönd hennar.
— Ég heiti Deirdre, sagði hún, og
leit á hann undan hálflokuðum
augnalokunum.
— Og hvað getur dauðlegur
maður eins og ég gert fyrir yður?
— Þér gætuð kvænzt mér, sagði
hún, ofur róleg.
Það var engu likara en að þessi
orð hleyptu alls konar vandræðum
af stað. Hún var varla búin að Ijúka
við setninguna, þegar flugstjórinn
sagði eitthvað í hátalarann. — Þetta
er Jackson flugstjóri. Við erum
Þetta var greinilegt, flugvélin var
að steypast í sjóinn. Deirdre spark-
aði af sér skónum, meðan hún var
að þreifa eftir björgunarbeltinu
undir sætinu. Kaffið flaut út, og til
allrar óhamingju yfir hnén á sessu-
naut hennar.
Það kom síðar í Ijós að flugstjór-
inn var aðeins að segja farþegun-
um frá hæðarstöðu vélarinnar, en,
eins og hún sagði við Gerry, þegar
hann borðaði heima hjá henni næsta
dag, þá var æðið sem greip hana
nóg til að útiloka alla framtíðar-
drauma, og steindrepa áhugann hjá
hinum glæsilega ferðafélaga henn-
ar.
— Mér dettur eitt í hug, sagði
Gerry. — Það væri ef til vill hent-
ugra að segja þeim strax hvernig
málum er háttað. Er ekki bezt að
segja við þann næsta að hann fái
mikil auðæfi ef hann kvænist yður,
og sömuleiðis að hann þurfi ekki
að vera bundinn til æviloka, — hann
þurfi aðeins að koma til kirkjunnar,
og þurfi heldur ekki að elska yður?
— Ég skil hvað þér eigið við,
sagði hún. — Viljið þér ekki meira
spaghetti?
— Ó, jú takk. Ég hafði það á til-
finningunni að ef ég kæmi hér við
um sjöleytið, þá væruð þér vís til
að búa til öndvegis spaghetti á
nokkrum mínútum. Frændi yðar
hafði á réttu að standa. Þér eigið
alltof marga góða eiginleika til að
pipra.
— Það getur verið, sagði hún, —
en ef ég hef ekki hraðann á, þá
verð ég piparmey og Georg frændi
fær þennan bjánalega minnisvarða.
— Nú verð ég víst að fara, sagði
Gerry.
— Eins og þér viljið. — En bíð-
ið andartak. Hvar á ég nú að bera
niður? Ég meina, til að finna þann
tilvonandi?
— Reynið ökukennarana. Lærið á
bíl, sagði hann. — Farið út fyrir
borgina, þar er ekkert sem truflar.
Ökukennarinn við hliðina á yður,
og friðsamlegar beljur á beit við
vegarbrúnina. Það ætti að vera
nógu rómantískt umhverfi ...
Gangi yður vel!
Og Deirdre fór að ráðum hans.
Ökukennarinn reyndist vera alvar-
legur, ungur maður, sem ekki tal-
aði um annað en sparsemi. Hann
passaði tímana upp á sekúndu, og
Cyril Brown upplýsti hana um allt
sem varðaði sparnað í akstri. Hann
virtist ágætlega tilfallinn, og hann
gæti líka annast allan akstur i fram-
tíðinni, svo hún þurfti ekki að
leggja svo mikið á sig til að læra
að aka.
Það var nefnilega töluvert erfið-
2. tbi. yiKAN 37