Vikan - 30.01.1969, Blaðsíða 15

Hundmörðurinn þykir duglegur að fiska, svo að' norrænir sportveið'i-
menn eru lítið hrifnir af nærveru hans.
Hundmörðurinn er upprunninn í Austur-Asíu, en talið er að hann
hafi komið til Norðurlanda frá Rússlandi, en þangað var hann ný-
lega fluttur.
HUNDMÖRÐURINN
NÝTT DÝR Á NORÐURLÖNDUM
'-------------------------------_y
í dýraríki Norðurlanda hefur
nú bætzt við ný skepna og hörð
af sér, og skulum við vona að
engum loðdýraræktandanum
detti í hug að flytja hana hingað
til lands, því að þá sætum við
trúlega uppi með nýtt vandamál
í stíl við minkinn. Þessi nýja
skepna hefur verið kölluð marð-
hundur eða hundmörður á Norð-
urlandamálum, enda minnir hún
helzt í útliti á einhverskonar
kynblending refs og greifingja.
Það er Rússum að kenna, eins
og margt annað slæmt, að hund-
mörðurinn er kominn til Norð-
urlanda. Dýrið að tarna á sem sé
sín upprunalegu heimkynni í
Austur-Asíu, allt frá ströndum
Kínahafs syðra norður að
Okotskahafi; í vestri voru nátt-
úrleg landamæri þess Tíbet og
Góbí. En rétt fyrir stríðið tóku
Sovétmenn upp á þeim fjanda að
dreifa hundmörðum víðsvegar
um ríki sitt norðanvert, meðal
annars í Eystrasaltslönd. Þaðan
hafa dýrin stolizt til Norður-
landa. Þarlendir menn eru lítið
hrifnir af komu þeirra, því
hundmerðir eru, líkt og minkar,
duglegir að fiska og eru taldir
geta valdið miklum usla við
veiðiár. Þetta er búralegt kvik-
indi og ekki stórt, þyngdin í
hæsta lagi fimmtán kíló. Það
liggur í dvala köldustu mánuði
ársins og grefur sér þá híði
djúpt í jörð, en líka er það nógu
hagsýnt til að taka í notkun
greni eftir greifingja og refi, ef
það finnur þau.
ÞEiR MUNA HENNI KINNHESTINN
V____________________________________)
Það á ekki af aumingja Kies-
inger að ganga. Þegar hann kom
til Brussel nýlega var hans
óheillafylgja, Beate Klarsfeld,
þegar mætt þar. Hann átti að
tala um Evrópu og einingu henn-
ar i Fagurlistahöllinni þar í borg.
Hún hugsaði sér hinsvegar að
segja stúdentum borgarinnar frá
nasískri fortíð hans.
Það var — eins og menn muna
— Beate þessi sem gaf vestur-
þýzka sambandskanslaranum
kinnhest þann sem bergmálaði
um heiminn gervallan. Berlinar-
dómstóll einn var þá handfljót-
ur að kveða upp dóm yfir stúlk-
unni fyrir tiltækið, en hún lét
sér hvergi bregða og er staðráð-
in í að halda áfram að gera
kanslaranum lífið brogað. En í
Brussel munaði litlu að lögregl-
unni tækist ekki að hindra áform
hennar.
Asamt tengdamóður sinni
franskri (sjálf er Beate tuttugu
og níu ára) gisti hún á Trattoria-
hóteli. Klukkan hálfátta um
morguninn komu tveir lögreglu-
þjónar á hótelið og voru ómjúk-
ir í máli; gáfu henni stundar-
fjórðungs frest til a'ð klæðast og
fylgjast svo með þeim. Frestur-
inn var þó framlengdur um ann-
an stundarfjórðung þegar tengda-
móðirin mótmælti: Við erum þó
dömur, messieurs.
Myndir voru teknar af Beate
og settar í skrá lögreglunnar yf-
ir afbrotafólk, og síðan varð hún
skriflega að skuldbinda sig til
að yfirgefa Belgíu fyrir klukkan
þrjú, góðri stund áður en Kies-
inger átti að taka til máls. Þetta
var gert samkvæmt skipun ör-
yggislögreglunnar, sem dóms-
málaráðherrann hafði vakið til
dáða.
Hún fékk þó komið til leiðar
þeirri tilslökun að hún fékk að
halda ræðu yfir þrjú hundruð
stúdentum í fyrirlestrasal einum
í Brussels-háskóla.
Klukkan fjórtán mínútur yfir
fimm tóku þær tengdamóðir
hennar lestina til Parísar. En
stúdentarnir mættu hundruðum
saman í Fagurlistahöllinni. Þeir
tóku hvað eftir annað fram í
fyrir Kiesinger með því að
hrópa: „Nazi!“ Þeir dreifðu einn-
ig miðum með nazistaflokks-
númeri ræðumanns (2.633.930)
og dagseningu inntöku hans í
flokkinn (1. marz 1933). Þá höfðu
mótmælendurnir á lofti mynd af
sambandskanslaranum ásamt
álelruninni: Eftirlýstur fyrir
skrifborðsmorð. (Eins og menn
muna var Eichmann heitinn í
pressunni titlaður skrifborðs-
morð'ingi).
Þegar Beate kom til Parísar,
bárust henni tólf rauðar rósir.
Sendandi var þýzki rithöfundur-
inn Heinrich Böll.
Beate í Berlín, þegar yfir henni var lesinn dómurinn fyrir kinn-
hestinn: árs fangelsi.
5. tbi. VIKAN 15