Vikan - 30.01.1969, Blaðsíða 49

— m.inn, sem var að reyna
að fljúga.
Þeir hlógu, og því meira
sem þeir hlógu, því hraðar
hljóp Sam og hoppaði, unz
hann var kominn að niður-
lotum. Þá nam hann staðar.
Fólkið var hætt að hlægja,
það fussaði og öskraði af
reiði. Hann sá sýningarskrár
og dagblöð þyrlast um loftið.
Hann var i hálfgerðu anóki,
er honum var ýtt eftir gang-
inum og inn í búningsher-
bergið. Mully stóð við hlið
hans og Jim starði á hann.
„Borgið þeim til baka. Eg
Sam.
„Borgið þeim til baka. Eg
skal borga leiguna fyrir hús-
ið og allt annað, þó að ég
verði að eyða öllu, sem við
eigum.“
Jim reis á fætur. „Gott og
vel, herra Small,“ sagði hann.
„Ekki ásaka ég yður.“
„Fallega mælt, drengur
minn,“ sagði Sam. „Flýttu
þér fram og segðu fólkinu frá
þessu.“ Svo var Sam einn
eftir með Molly, og hún leit
á hann. „Eg býst við að þú
sért bálreið út i mig,“ sagði
hann.
„Nei, væni,“ sagði hún.
„Eg er ekkert reið, en þú
varst dálítið asnalegur þarna
frammi áðan. Skiptu nú um
föt og við skulum aldrei
minnast á flug aftur.“ Svo
fór hún.
„Kannske mig hafi bara
dreymt að ég gæti flogið,“
sagð Sam við sjálfan sig.
Hann klæddi sig í fötin, dap-
ur í bragði. Honum sárnaði
mest af öllu, hvernig Mully
leit til hans. Hún mundi aldr-
ei framar trúa honum. Trú!
En hún var orsökin til alls
þessa!
Hann mundi allt í einu eft-
ir orðum litla prófessorsins:
„Segið við sjálfan yður: „Ég
get flogið. Ég get ]rað! Ég
get það! Og trúið því ávallt.“
Sam brá á sig axlaböndunum
i hendingskasti: „Guð minn
góður,“ hrópaði hann, „ég
get flogið. Opnið þið bölvað-
ar dyrnar!“
Um leið og hurðin opnað-
ist, liófst hann á loft og sveif
yfir höfuð lögregluþjónanna,
sem köstuðu sér niður til þess
að verða ekki á vegi hans.
Hann þaut el'tir ganginum,
fyrir oían fólkið, og sveif upp
í hinn geysistóra áhorfenda-
sal. „Bölvaðir ræflar,“ æpti
hann, „ég skal sýna ykkur
það!“ Hann þaut nærri beint
upp undir loftið og horfði
niður á hinar fölu ásjónir,
sem störðu vantrúaðar á
hann.
„Ég skal sýna ykkur það!“
æpti hann aftur og steypti
sér niður eins og steypiflug-
vél. Ahorfendurnir hrukku í
allar áttir, skelfingu lostnir,
og kútveltust hver um ann-
an, en Sam þaut áfram i átt-
ina til útgöngudyranna. Hann
flaug með ofsahraða yfir
fólksfjöldann og skauzt lit um
dyrnar.
„Nú, get ég þá flogið?“
hrópaði hann og sveif i
hringjum og steypti sér í
náttmyrkrinu, rétt uppi yfir
bifreiðum og fótgangandi
fólki. Hann tyllti sér á hús-
þak og horfði niður á stræt-
in. Bifreiðar rákust á og kon-
ur féllu í öngvit. Það hvein
í flautum lögreglubifreiða,
sjúkravagna og slökkviliðs-
bíla.
„Komið þér niður, þér
þarna,“ kallaði lögregluþjónn,
og fór að klifra upp bruna-
stiga, með byssu í hendinni.
Sam stökk fram af brún-
inni, sveif í hringi kringum
stigann, og steypti sér niður
að manngrúanum á götunni.
Hann þaut aftur upp á við
og geystist. um borgina þvera
og endilanga, hrópandi hót-
anir og ögrunarorð, og kom
hvarvetna allri umferð á
ringulreið. Þegar hann var
kominn hátt í loft upp, rann
honum reiðin. Hann var orð-
inn leiður á mönnunum og
sveif liægt upp í náttmyrkt
himinhvolfið. Hann heyrði
aðeins óglöggt ys stórborgar-
innar. Fyrir neðan hann var
eyjan eins og ljósknipplingar.
I hinum tignarlega sorta um-
hverfis hann rauf ekkert
kyrrðina, nema flugvélagnýr
úr suðurátt.
Músik loftsins, sem lék mn
andlit hans, gerði hann ró-
legan, en jafnframt dapran.
Hann sveif hægt niður til
borgarinnar og horfði á hana
undrandi og ruglaður. Um
leið náði hin eðlilega var-
færni hans tökum á honum.
„Jæja þá, Sam Small,“
sagði hann við sjálfan sig.
„Þú liefur lokið þér af. En
hvernig í fjandanum getur þú
nú ratað heim?“ Ein af stór-
byggingunum þarna niðri
lilaut að vera hótelið hans,
en þær voru allar eins. Hann
flaug fram og aftur, þar til
hann kom auga á þak með
grasbletti og gosbrunni. „Hér
er mjúkt að halla sér, og í
býtið í fyrramálið get ég
læðzt niður og komizt heim,“
hugsaði Sam með sér.
egar Sam vaknaði, skein
sólin framan í hann og
lögregluþjónn hélt í hendina
á honum. „Hver fjárinn, ég
hlýt að hafa sofið yfir mig,“
sagði hann.
„Hverng komstu hingað
upp?“ spurði lögregluþjónn-
inn.
„Ég flaug hingað, lagsmað-
ur,“ sagði Sam. Rétt í þessu
hrópaði kona, sem stóð í ná-
munda: „Leðurblöknmaður-
inn!“
„Eg hef þá náð þér,“ sagði
lögregluþjónninn og dró upp
byssuna. „Og þii skalt ekki
gera neina tilraun til að
flýja.“
En jafnskjótt og Sam sá
byssuna, þaut hann 20 fet í
loft upp og þaut með elding-
arhraða í burtu. Hann heyrði
að lögregluþjónninn skaut
sex skotum. Hann hvíldi sig'
á þægilegum hússvölum, en
heyrði hljóð að baki sér. Þeg-
ar hann leit um öxl, sá hann
dáfríða konu, sem lá i sól-
baði.
„Afsakið, frú,“ sagði Sam
og sneri sér hæversklega und-
an. „Mér þykir leitt að hafa
ónáðað yður.“ Og enn hóf
hann sig til flugs.
Þannig gekk það til allan
morguninn. I hvert skipti
sem Sam ætlaði að lenda,
æpti fólkið: „Leðurblökumað-
urinn — leðurblökumaður-
inn!“ og hljóp eftir strætun-
um, til þess að horfa á hann.
Loks gat hann hvílt sig- á
einni af skrímslismynduriúm
á Chryslerbyggingunni. En
jafnvel þar liafði hann ekki
frið, því að fólkið opnaði
gluggana og hrópaði til hans.
Lögregluþjónn kallaði til
Sams og bað hann að koma
niður, en Sam var búinn að
missa virðinguna fyrir bláa
1 ögregl u bú n i ngn u m. „Nei,
5. tw. yiKAN 49